En nog een, en nog een…
‘Zeg, Rafe? Heb je ons nog nodig?’
Rafe antwoordde niet, maar hield Chiara’s gezicht tussen zijn handen. Zijn hart maakte een voorzichtig sprongetje toen ze zo’n kreetje slaakte.
‘Hij heeft ons niet nodig,’ zei Falco.
‘Nee,’ zei Nick lachend. ‘Dat denk ik ook niet.’
Ze wensten hem alle goeds en zeiden dat ze graag kennis wilden maken met dat kleine vrouwtje wanneer een van tweeën ooit lucht nodig had. Toen waren ze vertrokken.
‘Ik hou van je,’ fluisterde Rafe tegen haar lippen.
‘Niet,’ zei ze ontmoedigd. ‘Ik heb gehoord wat je zei.’
‘Dat kan niet, want ik kreeg de kans niet om het enige te zeggen wat ertoe doet.’ Rafe hield haar op een afstandje, zodat hij haar gezicht kon zien. ‘Ik hou van je, Chiara.’
‘Maar je zei dat je niet wist hoe je me moest vertellen dat je een einde aan ons huwelijk wilde maken. Je zei –’
‘Ik zei dat ik niet wist hoe ik je moest vertellen dat ik van je hou. Tenminste… dat wilde ik zeggen.’ Rafe glimlachte. ‘Je gaf me de kans niet.’
‘O, Raffaele, zeg me dat je het meent. Meen het, alsjeblieft… want ik hou van jou. Ik hou toch zoveel van je. Ik –’
Rafe kuste haar weer. Dit was New York, en de mensen liepen om hen heen, maar zelfs een paar van die geharde New Yorkers moesten glimlachen.
‘Ik hou van je,’ zei Rafe. ‘Ik wil je nooit kwijt. Ik wil dat je voor altijd mijn vrouw bent.’ Hij slikte moeizaam. ‘Als je me tenminste wilt hebben.’
Chiara lachte, met tranen in haar ogen. ‘Ik wil je voor de rest van ons leven, mijn Raffaele,’ zei ze. Haar man nam haar verrukt in zijn armen. Die geharde New Yorkers floten en juichten, en Raffaele Orsini droeg zijn mooie hartstochtelijke bruid naar huis.
Niet alle mannen krijgen de kans twee keer met dezelfde vrouw te trouwen.
Rafe wel.
Toen hij zijn familie op de hoogte stelde van hun huwelijk, werd iedereen een beetje gek. Zijn moeder huilde. Zijn zussen ook. Falco en Nicolo wisten het natuurlijk al; zij sloegen hun ogen ten hemel bij al die commotie. Dante, die was ingelicht zodra hij terug was van wie weet waar, schokschouderde en glimlachte raadselachtig.
Cesare zei zelfvoldaan dat hij had geweten dat dit ging gebeuren, en Rafe besloot het daar maar bij te laten. Zijn vader had zich in zijn leven gemengd, niet voor het welzijn van zijn zoon, maar om zijn eigen geweten te sussen. Dat alles ten goede was gekeerd, veranderde daar niets aan.
‘Een bruiloft,’ zei zijn moeder, die haar tranen met haar schort afdroogde. ‘Een echte bruiloft.’
Rafe zei dat hij die al gehad had, maar zijn zussen steunden hun moeder, en toen hij naar zijn vrouw keek, zag hij dat haar ogen straalden bij de gedachte. Dus deed hij wat mannen in dergelijke situaties altijd doen. Hij gaf toe.
De bruiloft vond plaats in een bescheiden kerkje in de wijk die een warm plekje had in Sofia Orsini’s hart. De politie leek die dag een oogje toe te knijpen, want in de wijde omtrek was geen agent te zien.
Chiara droeg een japon van oud Frans kant met zijde. De sleep was afgezet met roze zijden rozenknopjes, en Sofia’s bruidssluier viel sierlijk van een tiara van roze rozen in haar donkere haar.
‘Cesare en ik waren ervandoor gegaan,’ vertelde Sofia gegeneerd, ‘maar mijn moeder wist ervan en schonk me haar sluier. Het zou me een eer zijn als jij die nu wilt dragen.’
Chiara plengde een paar tranen, gaf haar schoonmoeder een kus en zei dat het juist voor haar een eer zou zijn.
Anna en Isabella waren de bruidsmeisjes, en Nick, Falco en Dante de bruidsjonkers. Dat betekende een hele drukte voor het altaar. De mannen grinnikten, de vrouwen giechelden, maar iedereen werd serieus bij de eenvoudige plechtigheid.
‘Mijn Chiara,’ fluisterde Rafe, toen hij de sluier van de bruid mocht optillen om haar te kussen.
Ze lachte naar hem. ‘Mijn Raffaele,’ zei ze zacht, en ze kuste hem met alle liefde in haar hart.
Nadien, bij de receptie, zeiden Isabelle en Anna gelukzalig tegen elkaar dat het allemaal net een sprookje leek.
Dante hoorde het, maar hij vond dat er geen sprookjes bestonden, in elk geval niet voor hem… Hij besloot echter wijselijk die wetenschap voor zich te houden.