‘Chiara.’ Met een glimlach liep Rafe haar tegemoet. ‘Lieveling. Ik ben blij dat je er bent. Ik wil je graag voorstellen aan mijn –’
‘Ik heb geen zin die mannen te leren kennen.’
Chiara’s toon was ijskoud. Maar goed ook, want haar hartslag ging zo snel dat de kamer leek te draaien. Als ze kil en beheerst bleef klinken, zou ze misschien niet gaan huilen. Misschien zou haar Raffaele dan nooit weten dat hij haar hart had gebroken.
‘Lieveling, dit zijn twee van mijn –’
‘Ik heb mijn spullen op het bed achtergelaten, Raffaele. Die kun je aan het goede doel geven.’
Rafe knipperde met zijn ogen. Waarom had ze die kleren aan? Waarom keek ze hem zo kil aan? Hij wilde zijn broers net vertellen dat hij van zijn vrouw hield, en dat hij doodsbenauwd was dat te zeggen, omdat hij bang was dat ze zou eggen dat ze dat erg waardeerde, maar dat ze haar vrijheid wilde, zoals beloofd.
‘Lieverd. Wat is er?’
‘Noem me niet zo. En behandel me niet alsof ik dom ben. Dat ben ik niet.’
Rafe ging voor haar staan toen ze de trap verder af liep. ‘Chiara.’
‘Wil je even aan de kant gaan?’ Haar kin kwam naar voren. In haar ogen glinsterden tranen. Weer was ze zijn taaie, maar toch kwetsbare Chiara.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Wat is er?’
‘De waarheid. Dat is er. Jij en je broers hoeven niet bezorgd te zijn. Ik wil niet met je getrouwd zijn. De hele tijd al niet. Ik wil van je scheiden, zo snel mogelijk, zoals afgesproken.’
‘Chiara –’
‘Ik heb alles gehoord,’ zei ze.
‘Alles gehoord? Nee… Wacht even. Je hebt het verkeerd begrepen. Wat ik mijn broers wilde zeggen, was… Chiara!’ Rafes stem werd luider toen ze langs hem naar de keuken rende.
Mooi. In elk geval ging ze er niet vandoor, want ze ging niet naar de lift. Nu moest hij van Nick en Falco af zien te komen en met haar praten.
De keuken? ‘Wel verdorie,’ zei Rafe. ‘De dienstingang!’
Falco greep hem vast. ‘Raffaele. Laat haar gaan.’
‘Allemachtig… Laat me los!’
‘Rafe,’ zei Nick. ‘Zij heeft het laatste woord. Nou, en? Je wilde haar kwijt, en ze is weg. Over een paar weken ben je deze hele toestand vergeten.’
Rafe rukte zich los. ‘Stelletje idioten,’ brulde hij. ‘Ik wil haar niet kwijt! Ik hou van haar. Ze is mijn vrouw!’
Nicolo en Falco keken elkaar perplex aan toen Rafe naar de keuken racete. De dienstingang stond open, en daarachter gaven de lampjes van de dienstlift aan dat de lift al beneden was.
‘Cazzo!’ zei Falco.
‘Zeg dat wel,’ zei Nick.
Ze spurtten achter Rafe aan, de brandtrap af.
Chiara belandde met een sprong op straat, waar ze verward bleef staan. Deze zijstraat kende ze niet. Opeens hoorde ze getoeter, en toen ze naar de hoek keek, zag ze dat ze vlak bij Fifth Avenue met alle taxi’s en bussen stond. Ze had geen geld, maar ze zou wel zien hoe ze dat oploste.
Ze begon te rennen. Wat was ze ongelooflijk dom geweest! Vanmiddag, in Rafes armen, had ze zich nog verbeeld dat ze in zijn ogen meer had gezien dan hartstocht. Liefde.
‘Idiota!’ Ze rende nog harder. Hij hield niet van haar. Waarom zou hij ook? Hij had genoten van de seks met haar. Zo waren alle mannen.
‘Chiara!’
Dat was zijn stem. Haar Raffaele, die achter haar aan kwam. Alleen was hij haar Raffaele niet meer.
‘Chiara! Wacht!’
Ze had het voordeel dat ze voor lag, maar hij had langere benen. Hij zou haar inhalen. Intussen was ze op Fifth Avenue aangekomen, en ze stak een hand op, wild gebarend naar de langszoevende taxi’s. Ze scheen echter onzichtbaar te zijn, want ze reden gewoon door.
‘Chiara!’
Ze keek achterom. Madre di Dio! Zijn broers waren er ook. Ze moest iets doen!
Zonder acht te slaan op de toeters en krijsende remmen dook ze het verkeer in. Ze hoorde Raffaele weer roepen, en toen was ze gelukkig in het park. Geen auto’s, geen bussen. Alleen voetgangers. Ze kon hard rennen; ze had sterke benen, door al die jaren in de heuvels bij San Giuseppe. Als het haar maar lukte haar voorsprong te houden…
Plotseling dook Raffaele van achteren op haar.
Ze gilde, hun benen raakten in de knoop, en ze vielen op de grond. Ze probeerde weg te rollen, maar hij hield haar vast. Ze lag op haar rug. Nu waren zijn broers er ook, verfomfaaid, hijgend en met kwade gezichten.
‘Laat me los!’ zei ze fel.
Raffaele stond op en trok haar overeind.
‘Laat me los, zei ik!’
‘Nooit,’ grauwde hij.
De harde blik op zijn gezicht deed haar huiveren. ‘Ik ga gillen…’
‘Nee,’ zei hij.
Toen bedekte hij haar mond met die van hem. Ze trommelde met haar vuisten tegen zijn sterke schouders. Ze beet in zijn lip. En toen, hoe schandelijk ze het zelf ook vond, gaf ze zich over aan deze laatste kus.