‘Chiara? Zou dat lukken? Probeer je me te vertrouwen?’
Ze kon wel huilen. ‘Si,’ fluisterde ze.
Toen hij daarna met een glimlach vroeg of hij dan maar voor haar zou bestellen, zodat die arme ober niet nog langer hoefde te wachten, knikte ze. Ze kon geen woord uitbrengen. Dat moest ook niet, want dan zou ze zeggen wat hij niet wilde horen… dat ze van hem hield. Dat ze altijd van hem zou blijven houden, en dat ze deze dagen dat ze zijn vrouw was, voor altijd zou koesteren.
Halverwege het ontbijt bedacht Rafe dat hij zijn assistente nog niet had laten weten dat hij vandaag langs zou komen. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd gehad, en bij de gedachte daaraan wilde hij weer met Chiara vrijen, en als ze dan zijn naam uitriep, zou hij haar vertellen… vertellen…
De vloer leek opeens te hellen. Het was moeilijk gewoon adem te halen. Wat wilde hij haar vertellen? Wat was er gebeurd met al zijn manhaftige besluiten?
En dan wilde hij haar meenemen naar kantoor. Wat moest hij tegen zijn broers zeggen? ‘Goedemorgen, hoe gaat het met jullie, en tussen haakjes, dit is mijn vrouw?’ En wat had het voor zin? Het zou niets uitmaken als ze hem zou zien als de respectabele bankier die hij was. Dit hele nephuwelijk was toch niet blijvend.
Hij ademde lang en hard uit. De hemel zij dank had hij zijn verstand nog net op tijd teruggevonden. Zijn plan was als volgt: hij zou haar meenemen naar kantoor, haar de voorgevel laten zien, en haar dan met een taxi naar huis sturen terwijl hij zelf naar binnen ging. Dan zou hij Sayers’ kantoor bellen. Als ze terug was, des te beter, maar anders zou hij volstaan met haar partner.
‘Wilt u nog koffie?’ vroeg de ober.
‘Nee,’ antwoordde Rafe.
Chiara keek hem verbaasd aan. Had het bruusk geklonken? Dat zou kunnen, want opeens had hij haast. Alles was al genoeg uit de hand gelopen.
‘Ik bedenk net dat ik vanochtend een paar afspraken heb.’
Ze knikte. Haar gezicht verloor iets van de sprankeling, maar ze legde haar servet neer en stond op nog voordat hij dat deed. ‘Juist,’ zei ze, ‘je moet natuurlijk aan het werk vandaag.’
‘Ja. Dus rijden we ernaartoe.’
‘Dat hoeft niet, hoor, Raffaele.’
‘Jawel. Dan kun jij daarna teruggaan naar het appartement, terwijl ik…’ Zijn stem stierf weg, terwijl hij een stapeltje bankbiljetten op het tafeltje legde.
In de taxi naar het kantoor zat hij zwijgend met zijn armen over elkaar. Ook Chiara zweeg. Hij wierp haar een enkele blik toe en zag dat ze bleek was. Het bezorgde hem een naar gevoel. Toen de taxi de bocht om reed, zag hij het vertrouwde gebouw staan. Het had een gietijzeren gevel, net als veel van de oude gebouwen hier, en was getooid met sierlijke bogen en friezen. De restauratie had hem en zijn broers honderdduizenden dollars gekost. Nu was het een bekend monument in New York City en stond het beschreven in een aantal architectuurtijdschriften. Hij hoopte vurig dat Chiara het mooi zou vinden – al deed het er niet toe wat ze vond, want ze maakte geen deel uit van zijn leven…
‘Naar de hel ermee,’ zei hij bars.
En toen Chiara naar hem keek, haar ogen wazig van de tranen, nam hij haar in zijn armen. Hij kuste haar hard en diep. Ze kuste hem op dezelfde manier terug, haar tranen zout op zijn lippen, en omklemde zijn schouders.
De chauffeur schraapte zijn keel. ‘Hm… Wilt u uitstappen, meneer, of zal ik verder rijden?’
Chiara lachte, en Rafe legde grinnikend zijn voorhoofd tegen dat van haar. ‘Zie je dat gebouw?’ vroeg hij.
Ze keek naar buiten en knikte. ‘Dat is een mooi gebouw.’
‘Ja. Het is van mij.’ Zijn stem klonk nors van de trots van iemand die zichzelf een plekje op de wereld veroverd had. ‘Van ons. Van mijn broers en mij. Dante, Falco en Nicolo. We werken samen. Zie je die koperen plaat daar boven de deur? Orsini Brothers. We zijn een particuliere bank, financieel adviseurs en effectenmakelaars. Geen van ons is in de voetstappen van onze vader getreden. Begrijp je?’ Hij legde zijn handen om haar gezicht. ‘Je bent niet met een heilige getrouwd, Chiara, maar ook niet met een crimineel. Je bent getrouwd met… met mij.’
Haar glimlach deed haar hele gezicht oplichten. ‘Daar ben ik blij om,’ zei ze zacht.
‘Ja,’ zei hij bars. ‘Ik ook.’ Hij nam haar stevig in zijn armen, zei de chauffeur naar zijn adres op Fifth Avenue te rijden en nam zijn vrouw mee naar huis.
Een privélift was een mooi ding. Zo kon een man zijn vrouw kussen zodra de deur dicht was, en tegen de tijd dat de deur weer openging, kon hij haar half uitgekleed hebben. Hij kon haar naar zijn woonkamer dragen, daar zijn eigen kleren uitdoen en de rest van die van haar, en met haar vrijen op de witte bank in de warme middagzon.