IJlings trok Chiara haar hand terug. ‘Heb ik je pijn gedaan?’
‘Nee.’ Hij legde haar hand terug. ‘Nee, ik… Het was lekker wat je deed. Als je me zo aanraakt… Weet je wat het betekent als ik daar zo hard ben?’
Hij zag dat ze bezorgd op haar onderlip beet. ‘Het wil zeggen…’ Hij kon haar bijna niet verstaan. ‘Dat jij… Dat jij iets met me wilt doen.’
Rafe slikte een verwensing in. ‘Het wil zeggen dat we elkaar gaan aanraken op een manier die we allebei fijn vinden.’
Ze knikte. Haar krullen vielen voor haar gezicht als een gordijn dat haar voor hem verborg. ‘Doe dat dan,’ fluisterde ze.
Hij legde een hand onder haar kin. ‘Zeg,’ zei hij lief, ‘dit is geen bezoekje aan de tandarts, hoor.’ Zoals hij al had gehoopt, leverde dat hem een glimlachje op. ‘Lieveling… We doen niets wat je niet wilt.’
‘Maar dat is juist het probleem. Ik weet niet wat ik wel of niet wil.’ Ze legde haar handen tegen zijn borstkas. Zou ze zijn bonzende hart kunnen voelen? ‘Ik weet alleen… dat er iets gebeurt als je me kust, Raffaele. Dan voel ik…’
‘Zeg me wat je voelt.’
Ze kreeg een kleur. ‘Van alles. In… In sommige delen van mijn lichaam.’ Er klonk een lachje, dat veel weghad van een snik. ‘Ik kan het niet zeggen. Over mijn lichaam te praten, is…’
Toen hij een hand om haar borst legde, snakte ze naar adem en wilde zich al bijna terugtrekken, maar hij legde een arm om haar heen en hield haar vast, terwijl hij langzaam en teder met zijn vingers haar ene tepel bespeelde, die snel stijf werd. Ze kreunde.
‘Voel je iets als ik dit doe?’ vroeg hij schor.
Blozend keek ze hem aan. ‘Ja, o, Madre di Dio, ja.’
‘Waar voel je dat dan?’
‘Daar. Waar je me aanraakt. En… En ergens anders. Lager…’
Ze schreeuwde het uit toen hij met zijn hand naar beneden gleed over haar lichaam. Daar had hij haar al eerder aangeraakt, maar dat was te snel gegaan. Dat zou nu niet gebeuren. Hij zou haar hier langzaam mee laten kennismaken, langzaam ervan laten genieten, en zijn eigen begeerte op de laatste plaats stellen.
‘Hier?’ vroeg hij met dikke stem. ‘Wat voel je, lieveling?’
‘Ik voel… warmte. Tintelen. Zoals wanneer je buiten in een storm staat, als het onweert boven de heuvels en je de elektriciteit bijna in je botten kunt voelen. Snap je wat ik bedoel, Raffaele?’
Hij snapte het. Precies hetzelfde voelde hij ook, alsof een enorme storm in hem woedde.
Ze hijgde. ‘Het voelt alsof ik… alsof ik smelt. Daar. Waar je hand is.’
Bij zoveel blijk van onschuld verloor hij bijna zijn zelfbeheersing.
‘Je lichaam maakt zich klaar voor mij, lieveling, voor ons.’ Hij bewoog zijn hand.
Weer hijgde ze, haar gezicht tegen zijn schouder. ‘Ik heb nooit geweten…’
‘Nee,’ zei hij met een lachje. ‘Ik ook niet.’ Dit was voor hem ook nieuw. ‘Zullen we eens wat kleren uitdoen? Ze zitten in de weg.’
‘Moet ik me uitkleden?’
‘Dat doe ik wel voor je,’ zei hij schor.
Moesten al haar kleren nou per se duizend knoopjes hebben? En moesten die knoopjes dan ook nog eens zo klein zijn, terwijl zijn vingers zo groot en onhandig waren? Om die dingen los te krijgen duurde een eeuwigheid. Na het derde knoopje viel de jurk open en vergat hij alles over knoopjes, knoopsgaatjes en zijn grote vingers. Hij streek met de rug van zijn hand over haar hals en liet zijn strelingen volgen door luchtige kusjes.
Uiteindelijk waren alle knoopjes toch los en viel de jurk aan haar voeten. Haar beha en slipje waren van wit katoen, net als die eerste keer. Toen had hij de jurk van haar lijf gescheurd; nu ging hij met de grootst mogelijke zorg te werk. Maar o, die weelderige borsten boven die kuise beha… Hij sloot zijn lippen over het topje van de ene, nog in katoen gehulde borst. Chiara’s kreet van genot verscheurde hem bijna.
Met een diepe grom tilde hij haar op, droeg haar naar het bed en legde haar neer. Hij schopte zijn schoenen uit en rukte zijn trui over zijn hoofd. Met verhitte blik bekeek ze hem. Hij kwam naast haar liggen op het bed en kuste haar, genietend van haar honingzoete mond, terwijl zijn hand haar lichaam leerde kennen.
Haar beha had een voorsluiting, en zwijgend zond hij een dankgebedje aan degene die hem dat geschenk had bezorgd. Toen hij de beha weghaalde, schoten haar handen naar haar borsten.
Hoofdschuddend pakte hij haar polsen en legde haar handen naast haar neer. ‘Ik wil je heel graag zien, Chiara,’ fluisterde hij.
Zwaar ademend bleef ze liggen. Wat was ze toch mooi. Nog veel mooier dan hij zich had voorgesteld. Haar borsten waren rond, met wazigroze topjes die al smeekten om zijn mond. Haar pupillen werden groot toen hij met zijn duim over een tepel streek.