Gehoorzaam legde ze haar eetstokjes neer en volgde ze hem. Tegen de tijd dat hij een taxi aanhield, huilde ze echt. Stilletjes, maar toch. Omdat hij erachter was gekomen hoe het zat? Morgen was het afgelopen; dan was Sayers terug van vakantie. Prima timing. Ze kon de scheiding in werking zetten, en dat was dan dat.
Zwijgend zaten ze in de taxi, zwijgend namen ze de lift omhoog. Huilde ze nog steeds? Hij zou het niet weten; ze had haar hoofd afgewend.
Toen ze de hal van zijn penthouse in liepen, keerde ze zich met een ruk naar hem toe. ‘Raffaele.’ Haar stem trilde. ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’
Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Niets,’ antwoordde hij beheerst. ‘Ik heb het verkeerd gedaan. Ik had eerder actie moeten ondernemen. We zijn niets voor elkaar, alleen twee mensen die door hun vaders tot iets gedwongen zijn wat ze niet wilden. Het wordt tijd de voorstelling te beëindigen.’
Ze kromp in elkaar. Een lang ogenblik verstreek. Toen keek ze hem recht aan. ‘Het is goed dat je de waarheid zegt.’ Nu trilde haar stem niet meer. ‘Je hebt gelijk. We kunnen hier niet mee doorgaan. Ik zou je dankbaar zijn als je je advocaat morgen belde.’
Hij knikte en keek haar na toen ze de trap op ging, tot ze uit het zicht verdween. Hij hoorde haar deur openen en weer sluiten… en wist dat hij net het enige ter wereld had opgegeven waar hij iets om gaf.
‘Chiara,’ zei hij. Toen riep hij haar naam uit, en hij rende de trap op met twee treden tegelijk. Boven gooide hij haar deur wijd open. ‘Lieveling, Chiara… Ik meende het niet. Ik –’
Ze keek hem aan. Ze snikte; haar gezicht was nat van de tranen.
‘Lieveling,’ fluisterde hij.
Het volgende moment lag ze in zijn armen.
Hoofdstuk 11
Rafe hield zijn vrouw stevig vast. Toen ze haar armen om zijn nek sloeg, leek hij te zweven.
Hij besefte dat zijn woede slechts een trieste poging was geweest om de waarheid te verbergen. Hij wilde haar. Verlangde naar haar sinds die eerste kus op Sicilië. En zij wilde hem.
Deze nacht ging hij dat niet tegenhouden. Hij kon haar uitkleden, zijn eigen kleren uittrekken en zich diep in haar begraven. Een diepe stoot, en ze zou van hem zijn. Een deel van zijn brein dat nog functioneerde, zei echter dat hij haar meer verschuldigd was. Ze was nog maagd en ze had dingen gehoord over seks die haar angst aanjoegen. Daarom moest het volmaakt voor haar worden. ‘Chiara,’ zei hij zacht.
Langzaam sloeg ze haar ogen op. De pupillen waren groot en donker, en vol van alle vragen die een man wilde horen. Met heel zijn hart hoopte Rafe dat hij haar de antwoorden kon geven die haar zouden verrukken.
‘Chiara,’ zei hij weer. Toen kuste hij haar, steeds weer. Telkens bleef zijn mond iets langer op de hare, tot ze haar lippen met een zucht van genot vaneen deed. ‘Zo moet het,’ mompelde hij. ‘Goed zo, lieveling. Proef me maar, en laat mij jou proeven.’
Hij voelde haar aarzeling, maar toen liet ze hem langzaam toe. Weer voelde hij de immense druk haar op het bed te gooien, en hij sidderde.
‘Raffaele?’
‘Geen probleem. Ik wil alleen…’ Hij nam haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar, zijn tong op zoek naar haar zoetheid. Hij proefde honing. Room. Vanille. Vermengd met de smaak van een vrouw die opgewonden was.
Hij fluisterde haar naam, en ze schoof haar handen naar zijn schouders. Toen hij haar optilde, voelde hij de tere ronding van haar borsten en de vrouwelijke welving van haar buik tegen zich aan.
Chiara snakte naar adem toen ze zijn hardheid voelde. Ze klemde zijn schouders vast en riep zacht zijn naam. Hij hoorde de schrik, verwondering en bewondering in dat ene gefluisterde woordje.
Alles was nieuw voor zijn vrouw. Hij liet haar lippen los en hield haar schouders vast.
Ze protesteerde. ‘Waarom… Waarom kus je me niet meer? Deed ik het verkeerd? Want dan –’
‘Nee,’ zei hij snel, ‘allemachtig, nee! Je kunt nooit verkeerd kussen.’ Een snelle diepe ademhaling. ‘Maar ik wil je geen pijn doen, lieveling, of je bang maken.’
‘Ik ben niet bang voor jou,’ fluisterde ze, ‘maar wel voor de rest. Het… Het aanraken.’
‘We kunnen nu ophouden,’ zei hij, zich afvragend of een man die zo kon liegen, nog wel in aanmerking kwam voor een aureooltje.
Ze keek op. Heel zacht zei ze: ‘Ik wil niet ophouden. Ik wil weten hoe het gaat tussen mannen en vrouwen.’
‘Niet zomaar mannen en vrouwen,’ zei hij bars. ‘Ons. Jou en mij.’
Haar glimlach vulde zijn hart. ‘Si. Jou en mij. Laat het me zien, Raffaele.’
Hij bracht haar hand aan zijn lippen en kuste haar vingertoppen, waarna hij haar hand meenam naar beneden, tussen hen in. Haar adem ontsnapte sissend tussen haar tanden toen ze de hardheid in zijn spijkerbroek voelde. Onwillekeurig sidderde hij.