Hij antwoordde dat het prima met hem ging en dat hij haar wilde spreken. Dringend.
Ze lachte hees en sexy. ‘O, leuk!’
Rafe voelde zich wat ongemakkelijk. Hadden ze het wel over hetzelfde?
Ze spraken af in een huurhuis uit haar bestand op een paar blokken afstand. Ze lachte weer. ‘Je vindt het vast en zeker volmaakt. Dan zie ik je over twintig minuten.’
Rafes zorgen waren verdwenen. Volmaakt? Fantastisch. Hij liep in de richting van het huurhuis, aan Fifty-Seventh Street…
Een halfuur later beende hij naar zijn appartement, razend op het lot, het leven en zijn eigen stupiditeit.
Elaine Chilton had hem zitten opwachten… op een lichtroze sofa, in een teddy van rode zijde en op zwarte hoge hakken. Oké, hij had de zaak waarschijnlijk niet al te best aangepakt. Misschien had hij bij de aanblik van de halfnaakte vrouw niet moeten zeggen dat hij eigenlijk op zoek was naar een flat voor een vrouw die momenteel bij hem woonde…
Een slechte woordkeus, dacht hij op weg naar zijn huis. Met een kwade blik op de ongelukkige portier stapte hij in de lift. Hij nam aan dat hij de benamingen die de Chilton-schoonheid hem had toegeworpen, had verdiend, en de klap ook.
Wat kon hij nog meer doen? Een hotel bellen. Het Waldorf, het St. Regis… Niet zo huiselijk als een gemeubileerd flatje, maar het ging erom dat Chiara niet meer bij hem thuis zat. Zodra Sayers terug op kantoor was, zou het probleem opgelost worden.
De liftdeur gleed open, en Chiara zat hem op te wachten, net als Elaine Chilton… maar dan anders. Zonder teddy, zonder hoge hakken, niet op een roze sofa. Chiara zat in de hal op een hoge stoel, met rechte rug, haar handen op schoot, met weer zo’n ongelooflijk lelijke zwarte jurk aan.
Waarom schoot er dan een elektrische stroom door hem heen toen hij haar zag?
‘Raffaele.’ Ze stond op, haar handen ineengeklemd. ‘Het spijt me.’ Haar stem klonk kleintjes, maar haar blik was stevig op hem gevestigd. Weer die combinatie van kwetsbaarheid en uitdaging die hem steeds zo raakte. ‘Het lijkt erop dat ik dat tegen je blijf zeggen, maar…’ Ze likte haar lippen. Het lukte hem net zomin die snelle beweging van haar tong te negeren als het hem zou lukken te stoppen met ademhalen. ‘Ik reageerde te fel. Je wilde niet dat ik me zou generen voor je huishoudster; dat begreep ik pas achteraf.’
Rafe rukte zijn blik los van haar mond, maar dat was geen goed idee. Nu keek hij in haar ogen en zag de glinstering van tranen. ‘Nee, het is mijn schuld,’ zei hij. ‘Maar ik heb mijn advocate gebeld.’
Chiara schudde haar hoofd. Haar haren zaten nog steeds los, net als uren geleden toen hij haar kuste. Haar wilde krullen vormden een scherp contrast met haar zwarte jurk en degelijke schoenen.
‘Nee, laat me even uitpraten, ook al is het moeilijk voor me.’ Ze haalde diep adem. ‘Die kus… Raffaele, dat had niet mogen gebeuren.’
‘Nee.’ Hij haalde een hand door zijn haar. ‘Het spijt me, dat had ik niet –’
‘Mijn reactie, bedoel ik. Ik weet niet waarom ik het deed, maar het spijt –’
‘Nee,’ zei hij snel. Zijn stem klonk schor. ‘Je moet niet zeggen dat het je spijt, lieveling. Niet doen.’
‘Maar ik…’ Ze kreeg weer een kleur. ‘Ik had je niet terug moeten kussen.’
‘Chiara, dat was juist goed. Gezond. Het is goed om zo te reageren op een kus. Op een kus van mij.’
‘Maar ik… Ik heb nog nooit…’ Chiara’s stem stierf weg. Ze had voorbereid wat ze wilde zeggen, maar ze had niet verwacht dat ze licht in het hoofd zou worden als ze hem zag. Bijna duizelig, zelfs. Bang om hem aan te kijken, want als ze in die mooie blauwe ogen keek, wilde ze…
Zijn hand streek haar krullen naar achteren.
Een kreun welde op in haar keel. Wat gebeurde er? Ze wilde… ‘Nee,’ zei ze, ‘nee, het mag niet weer gebeuren… Wat ik deed…’
‘Je kuste me,’ zei hij zacht. ‘En ik kuste jou. Kussen is niet verkeerd, lieveling.’ Hij legde zijn hand onder haar kin om haar gezicht naar hem te heffen. En toen lag zijn mond op die van haar. Hij kuste haar teder, en ze kuste hem terug. Met twee handen pakte ze hem bij zijn trui, de zachte stof in haar vuisten, en ze kwam naar hem toe.
Hij sloeg zijn armen om haar heen, en ze legde haar handen om zijn gezicht, haar lippen zacht en warm op die van hem. Ze bracht kleine geluidjes voort, kreetjes van genot en verlangen. Hij wist dat ze hem wilde. Hij hoefde haar maar de trap op te dragen naar zijn bed. Wat hij vanaf het begin gewild had, kon waarheid worden. Hij kon met haar naar bed gaan.
Haar van haar onschuld beroven, haar maagdelijkheid nemen, en geen haar beter zijn dan schoften zoals haar vader en Giglio, mannen die deze mooie dappere vrouw gebruikten in plaats van haar te respecteren en beschermen.