‘Logeert bij jou?’
‘Tijdelijk, ja.’
‘Je hebt die Walkure nog maar pas de deur gewezen, en nu zit die Clara –’
‘Chiara.’
‘Clara, Chiara… Ze trok meteen bij je in?’
Rafe overwoog nog eens het uit te leggen, maar hoe kon hij dat, terwijl hij het zelf niet snapte? Het enige wat hij snapte, was dat hij er een puinhoop van had gemaakt, en het was aan hem de boel op te ruimen. ‘O,’ zei hij met een blik op zijn horloge, ‘wat is het al laat.’
‘Rafe. Een momentje –’
Hij was echter al opgestaan. ‘Het was leuk jullie weer eens te zien, jongens,’ zei hij, en weg was hij.
Nick en Falco keken hem na. ‘Snap jij het?’ vroeg Nick.
Falco schudde zijn hoofd. ‘Helemaal niet.’
Nick knikte en wenkte om nog een rondje bier.
Rafe was met een taxi naar het centrum gekomen. Fifth Avenue was nog een flink eind lopen, maar dat was goed voor hem. Dat zou zijn hoofd helder maken.
Het was een slecht idee geweest zijn broers erbij te betrekken. Wel had het geholpen de realiteit onder ogen te zien. Hij was met Chiara getrouwd. Ze was bepaald niet zijn type. Ze was mooi, maar dat gold voor miljoenen andere vrouwen, en die miljoenen andere vrouwen gingen niet gekleed als hun eigen oma’s, en keken hem niet aan alsof hij een besnorde bandiet was. Die vrouwen waren ook niet bang voor seks.
Niet dat Chiara dat vanochtend had getoond. Zoals ze zich kreunend aan hem had vastgeklemd… Precies wat hij nodig had, opgewonden raken in een drukke straat. Maar ja, wanneer had hij voor het laatst moeite moeten doen om zichzelf onder controle te houden? Dat was voordat hij bij de marine gegaan was. Nu had hij er de hele tijd moeite mee. Of hij was boos op zijn vrouw, of hij was zo opgewonden door haar dat hij alles niet meer scherp kon zien. ‘En ze is je vrouw niet,’ zei hij scherp.
Een stel dat een winkel uit kwam, keek hem argwanend aan.
‘Sorry,’ zei Rafe. ‘Alleen…’ Alleen verloor hij zijn verstand. Hij haalde een paar keer diep adem, terwijl he stel snel verder liep. Hier moest snel een einde aan komen. Zij wilde scheiden. Hij ook. Op de hoek van de straat pakte hij zijn mobieltje en koos het nummer van Marilyn Sayers. Toen er eindelijk werd opgenomen, was het niet de advocate zelf, maar haar voicemail. ‘Marilyn,’ zei hij ongeduldig, ‘met Rafe Orsini. Neem op als je er bent, of bel me anders zo snel mogelijk terug. Het is dringend.’
Ze belde al terug toen hij zijn mobieltje nog niet eens terug had gestopt. Opgelucht nam hij op. ‘Marilyn, fijn dat je meteen terugbelt. Nee, niets ergs, gewoon een vervelend probleem, namelijk –’ Ze viel hem in de rede, en hij knipperde met zijn ogen. ‘Wáár zit je?’
Ze zat in Istanboel. Bijna achtduizend kilometer van hem vandaan. Iets van de eerste vakantie die zij en haar man in jaren hadden, bla-bla-bla, maar dat interesseerde Rafe niet. Het enige wat hij vaststelde, was dat ze nog een week weg zou blijven.
‘Een week? Dat kan niet. Ik zit met een probleem. Een persoonlijk –’
Ze onderbrak hem met de mededeling dat de lijn slecht was, en dat hij beter contact kon opnemen met haar partner die voor haar waarnam. Rafe schudde zijn hoofd. Sayers’ partner was rond de negentig, een vormelijke man met een vest, een zakhorloge en een snelheid van tien meter per jaar.
En hem zou hij moeten uitleggen hoe hij aan een vrouw kwam die zijn vrouw niet was? Hem zou hij moeten vragen zo snel mogelijk voor een scheiding te zorgen omdat hij, als ze nog een dag bij elkaar waren, haar de lelijke zwarte kleren van haar lijf zou scheuren om van haar naakte zachte huid te genieten?
‘Daar kan ik niets mee,’ grauwde hij. Het had echter geen zin. Het speet Sayers echt, maar – De lijn was dood.
Met een nijdige klap sloot Rafe zijn mobieltje.
En nu? Heel gemakkelijk. Hij moest Chiara ergens anders onder dak zien te krijgen. Daarna stelde een weekje wachten niets meer voor. Meteen dacht hij aan iemand die hij kende bij een makelaarskantoor. Hij klapte zijn mobieltje weer open en drukte op een knopje.
‘Met Chilton Realtors.’
‘Ik wil graag Elaine Chilton spreken.’
Dat was de oplossing. Hij had die vrouw, die Chilton, ergens ontmoet. Op een feestje of bij een diner, dat wist hij niet meer, maar dat deed er ook niet toe. Ze had zijn mobieltje vriendelijk maar beslist van hem afgepakt en haar nummer ingeprogrammeerd. ‘Mocht je me ooit nodig hebben…’ had ze minzaam verklaard.
In die tijd ging hij met Ingrid om, dus had hij haar niet gebeld. Maar nu had hij haar wel dringend nodig.
‘Hallo?’
‘Elaine? Met Rafe Orsini.’
‘Nee maar,’ zei ze met hese stem, ‘hoe gaat het ermee?’