De waarheid was dat ze zich wilden losmaken van alles wat hun vader vertegenwoordigde.
Rafe en Nick kwamen uit de marine respectievelijk het leger, na gevochten te hebben in oorlogen waar ze nooit over wilden praten. Falco hield al helemaal zijn mond over zijn tijd bij de commando’s. Dante had in het noorden gezeten, in Alaska, om de gevaren van de olievelden op te zoeken. Falco en hij waren de enigen die terug waren gekomen met geld op zak, Dante door zijn werk en Falco van de pokertafels.
Dante, Nick en Rafe waren bij elkaar gaan zitten en hadden besloten samen aan de toekomst te bouwen. Falco wist nog niet wat hij wilde.
In het begin kwamen ze een paar avonden per week bij elkaar in O’Hearns Bar, een echt buurtcafé, gewoon de trap af van Rafes eenkamer-met-keuken-of-wat-daarvoor-door-moest-gaan-woning. Het bier was er koud, de sandwiches waren goedkoop, en niemand schonk aandacht aan de broers.
Zo langzamerhand werd het hoekje links achteraan beschouwd als dat van hen. Op die plaats bespraken ze Het Leven, Vrouwen en De Toekomst.
Na verloop van tijd hadden ze een manier ontdekt om hun talenten, temperamenten en studies te combineren. Rafe en Nick werkten samen op de toen florerende aandelenmarkt en staken hun verdiende geld in de nieuwe onderneming. Dante voegde daar zijn indrukwekkende spaartegoeden uit de olievelden aan toe. Een halfjaar later besloot Falco zijn geluk bij hen te beproeven met zijn niet geringe fortuin uit het pokerspel.
The Orsini Brothers was geboren. Hun onderneming floreerde, en dat gold ook voor de wijk waar O’Hearns was gelegen. Vervallen huizen, zoals dat waar Rafe had gewoond, werden gesloopt en kregen als dure nieuwe woningen een nieuw leven Een voormalig fabrieksgebouw werd een prijzige club. Bodega’s werden boetieks.
De Orsini’s hadden gevoeld dat O’Hearns’ dagen geteld waren. Dus kochten ze het etablissement. Het werd het kleinste en onopvallendste van hun bezittingen.
Ze verbouwden het, maar met mate. Lieten de oude planken vloer opnieuw boenen. Vervingen de versleten lederen stoelen en bankjes door nieuwe. De rest – de verweerde houten tafels, het plaatijzeren plafond met ingestampte patronen, de lange zinken toog, het tapbier, de goedgevulde sandwiches en met uien gegrilde ‘killer’ hamburgers – bleef bij het oude.
Tot schrik van de broers werd O’Hearns Bar, inmiddels bekend als The Bar, trendy, maar gelukkig wisten nog altijd alleen de barkeepers wie de eigenaar was. Zo wilden de Orsini’s het houden. Want als ze in de publiciteit kwamen, was er altijd wel weer een journalist die de link legde met hun vader.
Hoe dan ook, op vrijdagavond, of soms op zaterdag na sluitingstijd, was The Bar de plaats om elkaar te ontmoeten. Zoals vandaag.
Falco en Nick waren terug van hun zaken in het buitenland en zaten al te wachten toen Rafe kwam. Alleen Dante was er niet; die zat ergens in Zuid-Amerika. Rafe nam aan dat het iets te maken had met die zondagochtendbespreking met Cesare, maar hij vond dat het aan Dante was om dat te zeggen, en niet aan hem.
Daarnaast was hij vast van plan niets te zeggen over zijn eigen zondagochtendontmoeting met zijn vader – maar wat deed hij dan hier, vroeg hij zich af toen hij de kunstmatige gloed van The Bar in liep. Hij had nog wel zelf de afspraak met zijn broers gemaakt. Maar nu zat er een behoorlijke knoop in zijn maag.
Hij kon zich nog omdraaien – maar nee, Nick had hem gezien. Het was te laat. Dan maar een oppervlakkig gesprek.
Met een naar hij hoopte geloofwaardige glimlach op zijn gezicht ging hij naast Falco zitten. ‘Hoi.’
‘Hoi.’
Tot zover het oppervlakkige gesprek.
De barkeeper kwam een kroes ijskoud bier brengen. Rafe knikte bij wijze van dank en nam een flinke teug, onder het toeziend oog van zijn beide broers. ‘Zo,’ zei hij toen monter, ‘leuk jullie weer te zien, jongens.’
Nick keek Falco aan. ‘Hij ziet er in elk geval niet zo slecht uit als hij klonk.’
Ongedeerd wegkomen zou niet meer lukken. Rafe concentreerde zich op zijn bier.
Falco haalde zijn schouders op. ‘Hij ziet er juist slechter uit.’
Genoeg. Rafe keek op. ‘Ik zit hier bij jullie, hoor. Doe niet of ik er niet ben.’
‘Goed.’ Nick knikte minzaam. ‘Dan zeg ik je recht in je gezicht dat je eruitziet als caca.’
‘Bedankt.’
‘Als je complimentjes wilt, dan zit je hier verkeerd,’ zei Falco, met een zachte trek op zijn anders zo harde gezicht – een slecht voorteken, wist Rafe. ‘Zeg maar eens wat er aan de hand is.’
Rafe overwoog nog een ontwijkend antwoord, maar wat voor zin had dat? Zijn broers kenden hem te goed. ‘Niets. Ik heb gewoon lange dagen gemaakt.’
Nick trok zijn wenkbrauwen op. ‘Is dat alles?’
Nog een slok bier. Toen hield Rafe de koude kroes tegen zijn slaap, waarachter een Chinees orkest traditionele mandarijnmuziek speelde ter vervanging van de vertrokken trollen. ‘Ik, eh… Er is wel iets.’