‘Waarom zou ik boos zijn?’ vroeg hij. ‘Omdat ik merk dat je bij nader inzien toch getrouwd wilt blijven?’
‘Wat?’
‘Ja, met dat theaterstukje van ik-kan-koken van je.’
‘Je bent pazzo! Natuurlijk wil ik niet getrouwd blijven!’ Ze zette haar handen op haar heupen. ‘En ik weet niet wat je bedoelt met mijn “theaterstukje van ik-kan-koken”.’
‘Dat zal wel.’
Ze richtte zich in haar volle lengte op. ‘Ik hoef niet naar deze onzin te luisteren.’
‘Nee, maar wel moet je mijn keuken opruimen,’ zei hij nijdig. ‘Moet je eens kijken, wat een rotzooi.’
Een bubbelend geluid trok zijn aandacht. Zijn cafetière stond op een kookplaat van het enorme fornuis. De kookplaat gloeide rood op; de koffiekan met doordruksysteem zat vol water. Kokend water.
Met een verwensing sprintte hij ernaartoe. Hij greep de cafetière en slaakte een kreet toen zijn vingers het hete glas raakten. Uiteraard gleed het ding uit zijn handen, viel op de vloer uiteen en spuugde heet water over zijn blote tenen.
‘O, Madre di Dio!’ Chiara stak haar handen uit. Onderweg gooide ze een gietijzeren braadpan van het aanrecht. Uiteraard landde die op Rafes nog steeds blote en inmiddels ook pijnlijke tenen.
‘Figlio di puttana!’
‘Raffaele!’ zei Chiara gechoqueerd.
Haar negerend, hupte hij naar de vriezer en mepte op een knopje. In zijn hand vielen twee ijsblokjes. Hij kneep zijn hand eromheen en liet er een aantal op zijn tenen vallen.
Allemachtig, zijn leven leek wel een realityshow. En dat kwam allemaal door deze vrouw. Of nee, door hemzelf. Waarom had hij haar mee naar huis genomen? Hij had haar ook in Palermo kunnen laten, ook al waren ze getrouwd. Of hij had haar in een hotel in Manhattan kunnen dumpen.
Weer sprak Chiara zijn naam uit, en hij keek haar venijnig aan.
‘Gaat het?’ vroeg ze schuw.
‘Prima,’ antwoordde hij koel.
Ze wees naar zijn pijnlijke hand en voet. ‘Het spijt me, Raffaele.’ Haar stem trilde, en er blonken tranen in haar ogen. Maar wat kon hem dat schelen? ‘Ik wilde gewoon iets terugdoen, om je te laten zien dat ik waardeer wat je voor mij hebt gedaan.’
‘Dat kan alleen door gisteren uit te wissen.’
De tranen vulden haar ogen en glinsterden als diamantjes. Daar waren vrouwen goed in, maar het veranderde niets.
‘Hou daarmee op,’ grauwde hij.
Ze wendde zich van hem af en huilde harder.
Dat bezorgde hem toch een schuldgevoel, maar waarschijnlijk was ze daar juist op uit. Ze was slim. Ergens tussen de ceremonie in San Giuseppe en hun aankomst hier was hij dat vergeten, maar nu zou hij eraan blijven denken. Dit was de vrouw die hem had overvallen. Die hem had gekust alsof ze zijn amandelen eruit wilde zuigen, en die vlak daarna haar rol van angstige maagd had gespeeld. Hij moest nu niet gaan denken dat ze net zozeer een slachtoffer was als hij.
Aan de andere kant vond hij het niet nodig dat ze huilde om een paar domme ongelukjes. ‘Goed,’ zei hij, ‘zo kan het wel weer. Het is maar een keuken.’
‘Door mij zijn je vingers verbrand.’
‘Dat was mijn eigen schuld.’ Hij liet haar zijn vingers zien. ‘Kijk, niets aan de hand. Dankzij dat ijs.’
‘Ik heb je tenen gebroken.’
‘Teen. Een maar, de grote.’ Hij keek ernaar; zij ook. Hij dwong zichzelf zijn tenen te strekken zonder ineen te krimpen. ‘Kijk maar, het gaat prima. IJs doet wonderen.’
Ze uitte een klein hikje en hief haar gezicht naar hem op. Verdorie, dacht hij met dichtgeknepen keel, leerden de vrouwen tegenwoordig niet meer hoe ze elegant konden huilen? Aan Chiara’s rode ogen en loopneus was niets elegants. Ze bood al net zo’n onverzorgde aanblik als de keuken en hun huwelijk.
Toch zag ze er nog mooier uit dan eerst. Hoe kon dat?
‘Raffaele.’ Haar stem klonk gebroken, en er stroomden meer tranen over haar gezicht. ‘Het spijt me. Alles. Dat ik je leven heb geruïneerd, en je keuken –’
‘Sst,’ zei hij.
Toen deed hij het enige wat mogelijk was. Hij nam haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar. Zijn verstand zei hem dat dit dom was, want je moest geen vrouw kussen van wie je af wilde, en ook niet een vrouw die bang was voor lichamelijke intimiteit.
Behalve… Ze stribbelde niet tegen. Ze staarde hem niet vol afschuw aan. Nee… ze smolt in zijn armen.
Dit had vanochtend moeten gebeuren, dacht hij. En dat was voorlopig zijn laatste gedachte.
Ze spreidde haar vingers in zijn haren, en met een kreun trok ze zijn gezicht naar het hare. Hij fluisterde haar naam. Gretig bedekte hij daarop haar mond met de zijne, legde zijn handen om haar achterste en tilde haar naar de plaats waar hij voelbaar hard geworden was. Ze hield haar adem in. Hij dacht dat hij haar afgeschrikt had, maar ze bewoog zich juist tegen hem aan – en weer, onderzoekend. Bijna liet hij zich gaan.