Hij slikte twee ibuprofens, maar de trollen in zijn schedel lachten erom en gingen nog harder tekeer.
De hoofdpijn paste uitstekend bij zijn verslechterende stemming. Wat was er in hem gevaren, dat hij bij Chiara in bed was gaan slapen? Slápen nog wel. Kwaad kwam hij de douchecel uit en sloeg een handdoek om. Als hij zo doorging, kwam hij zo in aanmerking voor de Nobelprijs. Hij had zijn goede daad voor haar gedaan; nu werd het tijd een goede daad voor zichzelf te doen. Tijd om zijn advocate te bellen.
Eerst moest zijn hoofd echter weer helder zijn. Nog een paar aspirientjes om de ibuprofen te versterken, en dan koffie. Veel koffie. Sterk en zwart. Dat moest helpen.
Als een man binnen vierentwintig uur zo’n eind vloog en met een vrouw trouwde die hij niet wilde, dan had die man iets nodig wat hem kalmeerde. Er moest iets gebeuren, want hij was zichzelf niet. Waarom zou hij anders medelijden voelen voor dat schatje dat zijn leven overhoop gegooid had? Omdat hij iets van haar wilde? Hij was een man en zij was een vrouw, en onder die maffe kleren zag ze er niet verkeerd uit. Goed, maar hij kon zijn lage mannelijke instincten niet laten winnen.
Hij wist niet veel over de huwelijkswetten, maar zoals het nu was, kon hun snelle ja-ik-wil binnen een tel nietig worden verklaard. Dat zou veranderen als hij met de dame zou vrijen.
Trouwens, waarom zou hij dat willen? Welke man wilde nou seks met een vrouw die daar bang voor was? Bovendien was ze nog maagd. Er kon geen sprake zijn van seks met haar, dus.
Ongelooflijk. In deze tijd, op deze leeftijd, was ze nog maagd. Met een grimas trok Rafe een verschoten spijkerbroek aan. Hij was al met heel wat vrouwen naar bed geweest, maar nog nooit met een maagd. Dat moest je als man ook vermijden, want het zadelde je op met een verantwoordelijkheid die je niet wilde.
Hij trok een grijze trui aan. Omdat hij vandaag toch niet naar kantoor ging, vond hij het niet nodig zich te scheren. Op zijn bureau lag niets wat belangrijker was dan het ontbinden van een huwelijk dat geen huwelijk was.
Het was bijna zeven uur. Op dit tijdstip kon hij Marilyn Sayers wel bellen, maar eerst had hij zin in koffie. En de hoofdpijnpillen moesten hun werk nog doen. Hij wilde beheerst overkomen als hij Sayers zijn ongelooflijke situatie uiteenzette. Ze zou de nodige vragen hebben, maar het enige wat ze moest weten, was waar en wanneer de huwelijksvoltrekking had plaatsgevonden, en dat hij er vanaf wilde…
Boing!
Dat klonk alsof er net twee auto’s op elkaar waren gebotst in zijn appartement. Rafe spurtte naar de deur. Weer dat geluid, een herrie die genoeg was om de trollen in zijn hoofd weer lekker te laten feesten. Tegen de tijd dat de derde klap door zijn penthouse weerklonk, racete hij door de hal. Bij de deur van zijn keuken kwam hij slippend tot stilstand. Wat voor de donder…
Het was alsof een groot warenhuis hier uitverkoop hield, in zijn – ooit – smetteloze keuken. De witgranieten aanrechten, de zwartstenen vloer… Overal stonden potten en pannen. Grote, kleine, van roestvrij staal, van keramiek… Meer dan hij wist dat hij bezat, want al die spullen kwamen uit het brein van de interieurontwerper, niet uit het zijne. Wat moest een man met zoveel kookgerei terwijl hij nooit kookte?
Midden tussen de rotzooi stond Chiara, gekleed als een begrafenisondernemer in een zwart geval tot op de kuiten, met lompe zwarte schoenen en haar haren weer in dat verdraaide knotje. Chiara die zijn keuken had ingenomen. Chiara, die ongetwijfeld zo meteen die vermaarde woorden ging uitspreken…
‘Wat doe je?’ vroeg hij scherp.
Ze keerde zich met een ruk om. ‘Raffaele!’
‘Ik vroeg je iets. Wat doe je?’
Ze aarzelde, keek om zich heen en toen weer naar hem. ‘Je had vast nooit gedacht dat ik kon koken.’
Oké, dat was een variatie op hetzelfde thema. Had hij haar toch verkeerd beoordeeld!
Ze wierp hem een weifelend glimlachje toe. ‘Ik wilde koffiezetten.’
Rafe sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat meen je niet.’ Zijn stem klonk ijzig. Wat verbazingwekkend was, aangezien hij voelde dat zijn bloed zo ongeveer kookte. ‘Alleen koffie? Geen ontbijt? Gebakken eitje, toost, wafels… Dat kun je toch wel?’
Ze slikte. Knikte. Weer een omzichtig lachje.
Hij werd steeds woedender. Ze wilde dus niet meer met hem getrouwd zijn? En dat moest hij geloven? ‘Ik heb een huishoudster,’ sneerde hij. ‘Als ik een ontbijt wil, vraag ik haar wel om het te maken.’
Chiara’s glimlach verdween. ‘Ja, oké. Zoals ik al zei, wilde ik alleen koffiezetten. Espresso. Maar ik kon geen espressoapparaat vinden.’
‘Nee, want dat heb ik niet. Dat ik een Italiaanse naam heb, wil nog niet zeggen dat ik met een espressoapparaat in mijn handen geboren ben.’
‘Nee…’ Ze beet op haar lip. ‘Ik wilde je niet boos maken.’