Diep ademhalen. Hij wilde haar aanraken. Weer diep ademhalen. Die verdraaide stoel… Kon hij de kamer niet uit sluipen nu ze sliep? Ja, maar wat als ze weer over Giglio droomde? Hij had weliswaar gezegd dat dat niet zou gebeuren, maar tot nu toe bleken zijn voorspellingen helaas niet onfeilbaar.
Zijn rug deed pijn. Zijn achterste ook, en zijn benen. Hij keek naar het bed. Het was een kingsize, en Chiara lag opgekruld aan de ene kant. Hij zou er best bij passen, zittend, niet liggend, dan kon hij in elk geval zijn benen strekken. Hij zou haar niet aanraken, en zij zou van niets weten.
Voorzichtig, om haar niet te wekken, ging hij tegen de kussens zitten. Dat was veel beter. Van slapen zou wel niets komen, ook al was hij hondsmoe. Hij geeuwde. En geeuwde weer, tot zijn kaken kraakten. Misschien kon hij zijn ogen wel even sluiten…
De zon die door de terrasdeuren naar binnen scheen, wekte hem in een klap.
Chiara lag diep in slaap in zijn armen, haar hand op zijn hart, haar adem zacht en warm tegen zijn hals.
Hij verstrakte. Hij wist wel hoe hij haar kon wekken. Eerst haar haren kussen, haar oogleden en haar mond. Langzaam zou ze haar wimpers opslaan en hem aankijken met die prachtige ogen.
‘Chiara,’ zou hij fluisteren, en ze zou zich niet terugtrekken, maar zijn gezicht aanraken, en hij zou haar hand kussen, en dan het kuiltje in haar hals, vervolgens haar borsten, die nog nooit de streling van een man hadden ervaren…
Hij slikte een gefrustreerde kreun in. Heel licht kuste hij de haren van zijn slapende vrouw. Toen stond hij op en ging hij naar de badkamer, voor de langste koude douche van zijn hele leven.
Hoofdstuk 8
Langzaam en voorzichtig deed Chiara de ogen open.
Had ze gedroomd, of had Raffaele bij haar in bed gelegen, met zijn armen om haar heen? Dat moest een droom geweest zijn. Een man kwam niet bij een vrouw in bed om haar alleen vast te houden. Zelfs geen man als Raffaele, die toch fatsoenlijk leek te zijn.
De droom had echter aardig echt geleken. Zijn armen geruststellend en sterk om haar heen, zijn lijf warm tegen dat van haar, zijn hartslag onder haar hand. En toen, net voordat ze wakker was geworden, hadden zijn lippen over de hare gestreken…
Een droom… maar geen akelige droom. Ze had geen hekel meer aan de man, verachtte hem niet meer, alleen maar alles wat hij vertegenwoordigde. Ze stond op. Er lag een kasjmieren sprei aan het voeteneind van haar bed. Die sloeg ze om zich heen, waarna ze blootsvoets over het dikke oosterse tapijt naar de terrasdeuren liep.
Het was een frisse ochtend, en de kleuren van de bomen aan de overkant van de straat waren helder. Was dat Central Park? Verrassend. Ze had nooit verwacht dat het park zo’n oase van rust zou lijken.
Voetgangers haastten zich over de stoep: kinderen op weg naar school, mannen en vrouwen naar kantoor, slaperig uitziende mensen in spijkerbroeken en truien werden door honden voortgesleurd naar de dichtstbijzijnde lantaarnpalen. Auto’s, taxi’s en bussen bevolkten de straat.
Het was druk buiten, maar binnen was het stil. Dat had ze niet verwacht. Eigenlijk had ze niets verwacht van wat ze tot nu toe had meegemaakt. En vooral niet het weinige wat ze tot nu toe over Raffaele Orsini had ontdekt.
Ze voelde zich schuldig, omdat ze hem van allerlei slechts had beticht. Daar stond tegenover dat hij haar ook verkeerd had beoordeeld. Alles wees er echter op dat hij niet naar Sicilië was gekomen op bevel van zijn vader, en dat hij alleen met haar was getrouwd om haar van Giglio te redden. Zoals hij zelf had gezegd, had hij geen wit paard en geen harnas. Hij was een gangster, net als haar vader. Dat zat in zijn bloed, ook al leek hij meer op een man uit de glossy bladen die Miss Ellis’ enige zwakheid waren geweest.
Of op David. Het marmeren meesterwerk van Michelangelo. Een van haar onderwijzers had haar laten kennismaken met kunst en haar een foto van David laten zien. Ze slikte. Leek Raffaele op dat beeld? Was zijn naakte lichaam ook zo volmaakt? Was alles aan hem ook zo flagrant onbeschaamd prachtig mannelijk?
Blindelings ging ze terug de slaapkamer in. Hoe hij eruitzag, veranderde niets aan wat hij was. Dat hij fatsoen had was interessant, verrassend ook, maar het veranderde niets aan de feiten.
Desondanks wilde ze hem haar dankbaarheid tonen omdat hij bij haar was gebleven na die nachtmerrie. Hoe kon ze dat het beste doen?
Door zich nuttig te maken. Hij had geen vrouw. Niet iemand die schoonmaakte of kookte. Dat kon zij doen, te beginnen met nu. Een ontbijt klaarmaken, koffiezetten.
Koffie! Mannen werden graag wakker met de geur van koffie. Haar vader zei altijd dat de geur van goede versgezette espresso de perfecte start van de dag was.
Chiara haalde een jurk en ondergoed uit haar koffer en ging naar de badkamer voor een douche.
Rafe begon de dag altijd met een douche.
Deze dag begon hij met twee, beide koud genoeg om hem te laten klappertanden. Het koude water hielp om zijn nog steeds actieve hormonen tot bedaren te brengen, maar niets kon de hoofdpijn verlichten die net achter zijn ogen was opgekomen.