‘Verdraaid, luister nou eens –’
‘Je kunt me dwingen in je huis te blijven.’ Haar kin kwam naar voren. ‘Je kunt me tot heel wat dingen dwingen, maar ik zal je eraan blijven herinneren dat het onvrijwillig is.’
Rafe kneep zijn ogen halfdicht. ‘Hebben we het nu weer over seks?’
De opkomende kleur op haar wangen beantwoordde zijn vraag. Waarom werd hij zo kwaad om wat ze zei? Hij was toch niet van plan met haar naar bed te gaan. Waarom zou hij? Hij hoefde op zijn BlackBerry maar een nummer op te zoeken van een van de meer dan tien vrouwen die maar al te graag zouden komen. Mooie vrouwen. Sexy vrouwen. Vrouwen naast wie dit ene exemplaar eruitzag als het kleine weesje Annie.
‘Ik heb het over vrouwelijke onderworpenheid in het algemeen, en ja, daar hoort ook… ook…’
‘Seks bij,’ zei hij met een strak lachje. ‘Zeg het maar gewoon. Het is niet vies of zo.’
Haar kleur veranderde van donkerroze in rood. ‘Misschien wil je het niet geloven, maar niet alle vrouwen hebben zin om te doen alsof ze het fantastisch vinden te voldoen aan de basisbehoeften van de man.’
Hola. Haar opvattingen over seks behoefden enige modernisering, maar dat was de taak van een andere man, niet van hem. Waarom zei hij niet meteen dat ze van hem niets te duchten had?
‘Misschien neem je aan dat je een beloning verdiend hebt omdat je me zogenaamd van Giglio gered hebt…’
Zijn nekharen gingen overeind staan. ‘Zogenaamd?’
Chiara schokschouderde. ‘Je hebt zelf gezegd dat je toch al van plan was met me te trouwen.’
‘Dat zei ik uit kwaadheid. Je weet heel goed dat ik alleen ingestemd heb omdat je pa je anders aan zijn capo zou schenken.’
‘Waarom zou ik je nu wel geloven?’ Haar glimlach was ijzig. ‘Per slot van rekening lieg je heel gemakkelijk.’
Zo was het genoeg. Hij hoefde die beledigingen niet te slikken. Het werd tijd de dame een tijdje in haar eigen sop te laten gaarkoken. ‘Ik heb genoeg van die onzin,’ zei hij koel. ‘Het is tijd om naar bed te gaan.’
Alle kleur week uit haar gezicht. Ze nam aan dat…
Net wilde hij haar uitleggen dat dat niet de bedoeling was, toen ze hem een Siciliaanse zin toe slingerde die hij na zijn jeugd op straat niet meer gehoord had.
‘Juist,’ zei hij tussen zijn tanden door, ‘dat ben ik precies.’
Abrupt beende hij naar haar toe en greep haar vast. Ze schreeuwde en worstelde. Na een verwensing die die van haar evenaarde, tilde hij haar pardoes in zijn armen en droeg hij haar de trap op, naar een van de logeerkamers, waar hij haar midden op het bed liet vallen.
Ze deinsde terug tegen de kussens, haar haren een verwarde krullenbos. Haar lelijke jas stond open, zodat haar kleding te zien was. Die heel sexy bleek te zijn. Onder zijn T-shirt zag hij de schaduw van haar borsten, en haar tepels leken te wachten op de aanraking van zijn vingers en de warmte van zijn mond…
Rafe zette een stap achteruit en gebaarde naar een half openstaande deur. ‘Daar is de badkamer. Daar vind je een nieuwe tandenborstel, tandpasta, handdoeken, zeep, shampoo… Wat je ook maar nodig kunt hebben.’
‘Als je soms denkt dat ik me… voor jou ga voorbereiden –’
‘Als je dat zou doen, zou je je tijd verspillen. Ik heb mijn vrouwen graag zacht, vrouwelijk en sexy. Daar kom jij niet bij in de buurt. Geen wonder dat je pa op zoek was naar een man voor je.’
Dat was een goede uitsmijter. Voldaan verliet hij haar kamer. Op weg naar de trap hoorde hij haar deur zo hard dichtslaan dat de wanden ervan trilden.
Een warme douche, en dan naar bed. Dat was wat hij nodig had.
De douche was lekker. Het bed ook, aanvankelijk. Na een uur lang woelen ging hij op zijn rug liggen en zag de digitale wekker de minuten wegknipperen.
Twee uur. Drie. Vier. Verdorie, hij moest vroeg opstaan om te werken. Hier had hij geen tijd voor. Misschien was het een goed idee zijn advocate nu te bellen. Het was weliswaar midden in de nacht, maar wat gaf dat? Hij betaalde Marilyn Sayers goed, heel goed, en daar stond tegenover dat hij haar altijd en overal mocht bellen.
Rafe stond op en trok een oude grijze trainingsbroek aan. Toen bedacht hij dat het weinig verschil zou maken of hij Sayers nu of later op de ochtend belde. Het ging maar om een scheiding; een paar uurtjes deden er dan ook niet meer toe. Hij zou wachten.
Zou hij dan in het park gaan hardlopen? Maar dan zou hij Chiara alleen moeten laten. Dat leek hem onverstandig. In zijn medicijnkastje stond een potje slaappillen. Dat had de huisarts hem een paar jaar geleden gegeven na een kleine knieoperatie – hij had een pees gescheurd bij een motorongeluk. Maar toen had hij die pillen laten staan, en hij was niet van plan er nu wel mee te beginnen.
Een slok cognac. Dat was een goed idee. En inderdaad, twintig minuten nadat Rafe een glas courvoisier had gedronken, ging hij terug naar bed en viel hij als een blok in slaap.