‘Waarom smolt ik niet van blijdschap, bedoel je?’
Het klonk giftig, maar hij liet haar er niet mee wegkomen. ‘Zo’n moeilijke vraag is het niet. Waarom ben je zo bang voor mannen?’
‘Je bedoelt waarom ik er iets op tegen heb mannen hun gang met me te laten gaan?’
‘Als je nu eens gewoon mijn vraag beantwoordde? Waar ben je bang voor?’
‘Als ik alle vragen goed heb, win ik dan een scheiding?’
In twee stappen stond hij voor haar. Haar hand schoot omhoog, met het glinsterende schaartje erin.
Maar Rafe had geen zin in een spelletje. Hij greep haar bij de pols en wrong het schaartje uit haar hand, waarna hij het op de bank gooide. ‘Geef antwoord,’ zei hij bruusk. ‘Waarom ben je bang voor seks?’
‘Ik ben niet bang… Niet dat het je iets aangaat, trouwens.’
Die vrouw was onmogelijk! ‘Nou en of het mij iets aangaat,’ zei hij scherp. ‘Je bent mijn vrouw.’
Ze lachte, en dat kon hij begrijpen. Een ambtenaar die onder invloed stond van haar vader had een paar woordjes gepreveld, maar ze was net zomin zijn vrouw als hij haar man.
‘Kwam het doordat je dacht dat ik…’ Hij voelde zijn gezicht warm worden. ‘Doordat je dacht dat ik je ging dwingen?’ Hij pakte haar bij de ellebogen. ‘Dat zou ik nooit doen. Ik was ruw, en dat was verkeerd, maar ik had je nooit tegen je wil genomen.’ Aan haar blik zag hij dat ze hem niet geloofde. ‘Ik ben geen heilige, maar ik zou een vrouw nooit dwingen de liefde met me te bedrijven.’
‘De liefde bedrijven,’ snoof ze.
‘Dat doen mannen en vrouwen met elkaar. De liefde bedrijven.’ Zijn grip verstrakte. ‘Ik ben nog nooit met een vrouw naar bed gegaan die me niet wilde.’
Dat nam Chiara onmiddellijk aan. Raffaele Orsini was alles wat een vrouw van een man kon verlangen. Sterk, knap en zo mannelijk dat het haar duizelde.
Als een vrouw seks wilde, zou ze hem willen. En ze wist best dat er vrouwen waren die seks wilden, maar zelf zou ze nooit zo’n vrouw willen zijn. Seks was voor mannen, ook al beweerden ze het tegendeel. Een vrouw moest eraan meedoen als ze getrouwd was. Naakt, intiem, huid tegen huid, met de geur van zweet, en het vreselijke vernederende binnen dringen in haar lichaam…
Haar moeder had haar erop voorbereid. Ze huiverde.
De Amerikaan zag het. Als de grote dappere macho die hij was, reageerde hij meteen. ‘Chiara.’
Ze schudde haar hoofd en deinsde achteruit, maar hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar terug. Ze liet hem begaan. Hoe eerder hij ervan overtuigd raakte dat alles in orde was, hoe eerder hij haar los zou laten.
Ze voelde de warmte die hij uitstraalde en de hardheid van zijn mannenlichaam. Rook zijn mannelijke geur. Ze leek te stikken van angst. Hij leek het te weten en begon tegen haar te fluisteren, net als eerst. Toen was het hem gelukt haar te kalmeren, moest ze toegeven, maar toen had ze ook in shock verkeerd. Zijn warmte had haar tot bedaren gebracht.
Desondanks merkte ze dat ze op zijn troostende aanraking reageerde, en op zijn stem. Met een zucht sloot ze haar ogen. Ze voelde een van zijn handen over haar haren gaan, haar gezicht omvatten, haar gezicht naar hem opheffen…
Met een ruk trok ze zich terug. ‘Raak me niet aan!’
Overdreven omzichtig liet Rafe haar los. Ze keek naar hem alsof hij een seriemoordenaar was. Maar het was niet zijn probleem. Zodra ze in New York waren, zou hij zijn advocate bellen en de procedure in gang laten zetten om dit nephuwelijk te ontbinden.
Hoe eerder, hoe beter.
Hoofdstuk 7
Chiara’s eerste blik op New York benam haar bijna de adem.
Lichtjes, het leken er wel miljoenen, twinkelenden onder het vliegtuig, als fonkelende diamantjes op zwart fluweel. Toen het vliegtuig daalde, zag ze dat de lichtjes bewogen. Het waren de lampen van auto’s die de eindeloze autowegen van de stad doorkruisten.
Waar gingen al die mensen midden in de nacht naartoe? Want het was midden in de nacht, Amerikaanse tijd. Aan de oostkust, dat moest ze onthouden. Dit was anders dan Italië, waar het steeds even laat was, of je nou in Rome zat, in Florence of Palermo. Niet dat ze ooit in Rome of Florence geweest was. Of waar dan ook.
Het zou opwindend moeten zijn, het vooruitzicht dat ze op het punt stond in een ander werelddeel te landen, in een stad waarover ze had gelezen en waarvan ze had gedroomd. Maar dat was het niet. Het was angstaanjagend.
Ze was hier niet uit eigen vrije wil, maar omdat ze de bruid van een onbekende was. Ze wist niets over haar man. Of nee, wel iets, bedacht ze toen ze moest slikken bij de daling. Ze wist dat haar vader de man goedkeurde.
Dat hield in dat hij een gangster moest zijn. Toch was hij anders dan haar vader. Hij kon kil en hard zijn, maar soms bespeurde ze tederheid in hem. En hij was knap. Mama mia, die harde mannelijke trekken en die stevige mond… Warm en zacht, heel zacht op de hare…