‘Vind je dat om te lachen, signor? Ik zweer dat ik me zal verdedigen als je te dichtbij komt.’
Even overwoog hij haar meteen aan te vallen en het schaartje af te pakken. Maar waarom zou hij? Het werd net interessant. ‘Je wilt dit huwelijk dus niet.’
‘Het is geen huwelijk, maar een verbond tussen onze vaders.’
‘Hoe dan ook.’ Alsof hij niet heel goed wist dat ze gelijk had. Omstandig schudde hij zijn hoofd. ‘Ik neem aan dat moderne vrouwen er niet meer aan hechten zich aan hun geloften te houden.’
Chiara klakte met haar tong. ‘Wat een onzin. We wilden dit huwelijk allebei niet.’
Om de een of andere reden stond haar overtuiging hem tegen. ‘Hoe weet je dat?’
Ze kneep haar ogen bijna dicht. Het puntje van haar tong kwam naar buiten en ging terug naar binnen. Nu zag hij een prachtig rijtje kleine – en zoals hij wist, scherpe – tanden, die ze op haar onderlip zette.
Zijn hele lichaam verstrakte, en hij kreeg een knoop in zijn onderbuik. Bespottelijk, besefte hij, maar de hele dag was bespottelijk geweest. ‘Ik ben Italiaan,’ zei hij. ‘Misschien is scheiden voor mij geen optie.’
In feite beschouwde hij zichzelf als een Amerikaan. En weliswaar vond hij dat mensen niet van het ene huwelijk in het andere moesten duiken, maar als het niet anders kon, vond hij scheiden een goede oplossing. Zoals nu, wanneer twee mensen tot een huwelijk gedwongen waren… maar waarom zou hij het haar gemakkelijk maken?
Eerst verlangde hij een paar antwoorden, en zij was de enige die ze kon geven. ‘Wel, schat, waarom zou ik instemmen met een scheiding? Per slot van rekening ben ik de hele oceaan over gevlogen om met je te trouwen.’
Chiara knipperde met haar ogen. ‘Maar je zei tegen mijn vader…’
‘Dat weet ik. Ik zei dat ik niet met je wilde trouwen.’ Hij schokschouderde. ‘Een goede zakenman zal bij een deal nooit op het eerste het beste bod ingaan.’
‘Een deal?’ Ze staarde hem ongelovig aan. ‘Bedoel je dat je het meteen al wilde? En dat je mijn vader in de waan liet dat hij me aan dat… dat beest kon uithuwelijken?’
‘Dat heb ik niet gezegd.’
‘Dat impliceerde je wel.’
Eerst verstrooien, nu impliceren… Chiara, zijn bruid met het nagelschaartje, zat vol verrassingen.
‘Ik ben met je getrouwd,’ zei hij kalm. ‘Het doet er niet toe waarom. Wat jou betreft… Ik heb je pa geen pistool op je gericht zien houden tijdens de plechtigheid.’
‘Ik begrijp niet wat je zegt.’
‘Je bent zonder enige vorm van discussie met me getrouwd.’
‘Ik zou nog met een… met een ezel getrouwd zijn als ik daardoor een huwelijk met Giglio kon voorkomen!’
‘Je bent zelf ook geen hoofdprijs, schatje.’
Ze bloosde. ‘Je weet wat ik bedoel. En noem me geen schatje. Ik ben je schatje niet.’
Nee… maar ze was wel een hele mooie vrouw. Haargezicht was niet alleen mooi, maar ook levendig, met ogen die straalden van intelligentie. Hij had genoeg van haar lichaam gezien om te weten dat ze vrouwelijke volle vormen had. Maar waarvan hij het meest onder de indruk was, was haar trotse houding, die duidelijk maakte dat ze tot het eind zou vechten voor waar ze in geloofde.
Ze was zijn vrouw.
Rafe voelde zijn opwinding stijgen. Ze waren alleen, en het duurde nog een paar uur voordat ze zouden landen. Hij had haar bang gemaakt door met alle subtiliteit van een op hol geslagen stier op haar af te komen, maar dat was omdat hij haar verkeerd beoordeeld had.
Ze was geen femme fatale. Integendeel, ze was onervaren. Volgens Cesare was ze nog maagd, maar dat leek Rafe onmogelijk. Tegenwoordig bestonden er geen maagden meer, zelfs niet in afgelegen plaatsjes in de heuvels van Sicilië.
Al was het dan net flink misgegaan, zijn vrouw had op hem gereageerd toen hij haar eerder kuste. Ze had zich door hem laten vasthouden. Hij moest dus gewoon dat stomme schaartje afpakken, haar tegen zich aan trekken en haar kussen, zijn hand onder dat T-shirt laten glijden…
Was hij gek geworden? Het zou alles alleen maar ingewikkeld maken. Trouwens, ze zou zich rot schrikken als hij haar aanraakte. Haar reactie op hem was geen toneelspel geweest. Ze was doodsbang.
Wie had haar dat aangedaan? Een man, natuurlijk. Giglio? Of een van de andere ondergeschikten van haar vader? Een onbesuisde woede voer door hem heen. Ze was zijn vrouw. Tijdelijk, tot hij wist wat hij met haar moest doen, maar voor dit moment hoorde ze bij hem. En hij was een man die altijd beschermde wat bij hem hoorde.
‘Chiara.’
Ze keek hem aan.
‘Wie heeft je pijn gedaan?’
Ze verbleekte. ‘Ik weet niet wat je bedoelt.’
‘O, jawel. Waarom schreeuwde je toen ik je aanraakte?’