Machteloos had Rafe het nietige diertje voorzichtig opgeraapt. De minuten waren voorbij gekropen, en net toen hij de hoop wilde opgeven, had de vogel zacht gepiept en was hij overeind gescharreld. Hij had een keer met zijn oogjes geknipperd, had zijn vleugels gespreid en was weggevlogen, de lucht in.
Chiara bewoog nu ook zo.
‘Gaat het?’ vroeg hij zacht.
Ze slikte. ‘Jawel.’
Hij voelde dezelfde blijdschap als toen de kleine vogel zijn ontmoeting met de dood had overleefd. Hij bleef Chiara vasthouden, want hij wilde haar niet loslaten. Misschien raakte ze weer in shock, misschien moest hij haar troosten…
‘Laat me nu alstublieft los, Signor Orsini.’
Tot zover haar behoefte aan troost…
Rafe stond op en pakte zijn reistas. Ze zat op de bank, een en al zelfbeheersing – alleen die kapotte jurk…
Hij schraapte zijn keel en zette de reistas bij haar neer. ‘Ik denk niet dat iets hiervan je past,’ merkte hij op.
‘Ik heb zelf kleren bij me, in mijn koffer.’
‘O, nou, ik heb de eerste tas gepakt die ik zag. Maar er zit vast wel iets goeds in. Een spijkerbroek, een trui, een paar T-shirts…’ Hij merkte dat hij ratelde. Als hij haar de nodige privacy gaf, kon ze zelf kijken. ‘Laat maar weten als je klaar bent, dan… Dan zullen we praten. Goed?’
Chiara knikte. Haar gezicht verried niet wat ze voelde, maar hij vond dat het best goed ging, de situatie in aanmerking genomen. Hij ging aan de andere kant van de deur staan, sloeg zijn armen over elkaar en wachtte.
Het leek een eeuwigheid te duren. Net toen hij begon te denken dat ze hem wilde laten wachten, ging de deur open.
Meteen hield hij zijn adem in. Ze droeg een van zijn T-shirts met een korte sportbroek. Het shirt kwam tot aan haar knieën en de korte broek tot halverwege haar kuiten. Ze was op blote voeten. Zo te zien had ze zijn haarborstel gebruikt, want haar haren vormden een zachte wolk van donkere zijde.
Hij moest erom glimlachen. Dat was een fout.
Ze stak haar kin naar voren, en hij vermoedde dat hij ervan langs zou krijgen. ‘Bedankt voor de kleren, signor.’
‘Zeg toch Rafe.’
‘Dank u, Signor Orsini,’ zei ze stug. Ze haalde diep adem. Daardoor ging zijn dunne katoenen T-shirt omhoog en werd zijn blik naar haar borsten getrokken. ‘En voor dit,’ vervolgde ze, met iets in haar stem waardoor hij meteen niet meer dacht aan zijn T-shirt en wat daaronder zat. Hij keek naar haar en zag de onmiskenbare glans van staal in haar hand. ‘Als je me nog eens aanraakt, vermoord ik je.’
Allemachtig. Behalve zijn haarborstel had ze ook zijn nagelschaartje gevonden.
‘Chiara,’ zei hij kalm, ‘leg dat weg.’
‘Pas als we in New York zijn en jij me hebt vrijgelaten.’
‘Je bent vrij. Ik ben met je getrouwd; het is niet zo dat ik je gekocht heb.’
‘Ik wil scheiden, of wat er ook voor nodig is om niet meer getrouwd te zijn.’
Hij voelde irritatie. Ze was niet bepaald in de positie om eisen te stellen.
‘Ik heb geld,’ zei ze.
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Wat?’
‘De juwelen van mijn moeder. Daar heb ik je over verteld, maar kennelijk luisterde je niet.’ Haar blik haakte zich in die van hem. ‘Ze zijn heel veel waard. Je krijgt ze in ruil voor mijn vrijheid.’
Die vrouw had een wel heel wonderlijke mening over hem. Het ergerde hem. ‘Denk je soms dat we op de markt zijn? Dat je kunt pingelen om te krijgen wat je wilt?’
Ze kreeg een kleur. ‘Ik weet wat je doet, signor. Je wilt me verstrooien.’
Hij trok een donkere wenkbrauw op. ‘Verstrooien?’
‘Si. Dat betekent –’
‘Afleiden. Iemand heeft je wel mooi Engels geleerd in dat miserabele gat van je.’
‘San Giuseppe is mijn gat niet,’ zei ze koel. ‘En ja, Miss Ellis heeft me wel mooi Engels geleerd.’
‘Een vriendin van je vader?’
Ze lachte. Miss Ellis was rond de zeventig geweest. Lang, mager en net zo toeschietelijk als een non – maar de beste onderwijzeres ter wereld. Tot haar vader haar had ontslagen omdat ze Chiara’s hoofd volgens hem met te veel wereldse onzin vulde.
‘Een onderwijzeres,’ zei ze, haar kin omhoog. ‘Dankzij haar zul je me niet in het Engels of een aantal andere talen kunnen afleiden, zoals jij zegt.’
‘Moet ik nu onder de indruk zijn?’
‘Je moet gewaarschuwd zijn, Signor Orsini. Ik accepteer niet dat jij en mijn vader tegen me samenzweren.’
Rafe grinnikte. Hij kon er niets aan doen. Wat hem betrof had ze tien talen kunnen spreken, maar er was een groot verschil tussen het Engels van een geboren en getogen Engelse en dat van een scholier, vooral als de woorden uit de mond kwamen van een vrouw die eruitzag als een straatschoffie.