‘Nee,’ antwoordde Pipers moeder aarzelend.
‘We dachten dat hij een goede man voor haar zou zijn,’ viel haar vader bij.
‘Is dat de reden dat u nu liever hebt dat ze er nog eens goed over nadenkt? Omdat u haar die eerste keer niet hebt beschermd tegen zoveel verdriet?’
Haar moeders ogen vulden zich met tranen. ‘We willen niet dat haar hart opnieuw wordt gebroken.’
‘Iedereen heeft wel eens verdriet in zijn leven. Dat mag ons er niet van weerhouden risico’s te nemen,’ zei Piper zacht. ‘Ik vertrouw erop dat Zephyr een goede echtgenoot voor me zal zijn, en als ik me vergis, dan zal ik dat onder ogen moeten zien. Ik heb niet jullie advies nodig maar jullie steun. Willen jullie me die geven?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde haar vader.
Haar moeder beet nerveus op haar lip.
Het volgende moment omhelsden ze haar echter liefdevol en boden ze hun excuses aan, omdat ze haar onbedoeld hadden gekwetst en aan Zephyr hadden getwijfeld.
Tijdens het diner was iedereen gezellig en ontspannen. Nu haar ouders hun bezorgdheid eenmaal hadden uitgesproken, leek het wel alsof er een enorme last van hun schouders was gevallen. Haar broer en zus zagen het allemaal van de vrolijke kant en waren vooral blij met hun gratis vakantie.
Het bezoek aan Zephyrs moeder verliep al net zo emotioneel als het gesprek met Pipers ouders, maar op een heel andere manier.
Leda was dolgelukkig dat haar zoon de band tussen hen wilde herstellen. Ook zij begreep meteen dat Piper in verwachting was, maar zag dat slechts als reden tot blijdschap. Ze wilde haar graag als schoondochter en keek uit naar een kleinkind.
‘Goed dat we gegaan zijn,’ verzuchtte Piper toen ze zich terug in hun appartement op de bank liet vallen.
‘Inderdaad.’ Zephyr kwam naast haar zitten en trok haar tegen zich aan.
‘Wat ben je toch aanhalig.’
‘Ik vind het gewoon prettig om je vast te houden.’
‘Dat komt goed uit, want ik ben dol op knuffelen.’
‘We passen perfect bij elkaar,’ constateerde hij tevreden.
‘Ja, we passen perfect bij elkaar.’ Ook al hield hij niet van haar, hij gedroeg zich alsof dat wel zo was, en daar ging het uiteindelijk toch om?
‘Als we niet al getrouwd waren, had je dan wel naar het advies van je ouders geluisterd?’
‘Ben je nu serieus?’ Ze hield haar hoofd een tikje schuin en keek hem van opzij aan. ‘Ik weet heel goed dat ik de baby in de eerste twaalf weken nog zou kunnen verliezen. Daar heb ik lang over nagedacht, maar ik wilde niet wachten met trouwen tot we zeker weten dat het geen miskraam wordt. Dan zou het te veel lijken alsof we het alleen doen omdat ik zwanger ben. Ook al was dat in eerste instantie voor jou de reden, ik denk toch dat je een leven samen niet zou overwegen als er niet nog meer was. Ik beweer niet dat je van me houdt, maar ik geloof wel dat je me nodig hebt.’ Ze legde haar beide handen om zijn gezicht. ‘Bovendien wil ik niets liever dan met je getrouwd zijn.’
‘Bedoel je dat je ook met me getrouwd zou zijn als je geen kind van me verwachtte, maar dat ik me door de baby over mijn terughoudendheid heb heen gezet?’
‘Ja, dat bedoel ik. Klopt het?’
‘Ik ben een beetje verbaasd eigenlijk. Al zei je dat je van me hield, ik dacht toch dat je vooral met me wilde trouwen vanwege je zwangerschap.’
‘Nee. Ik hou van je en dat betekent voor mij dat ik mijn leven met je wil delen.’ Ze legde haar handen tegen zijn borst en voelde zijn hart kloppen.
‘En wat betekent het als een man meer dan wat ook met maar één bepaalde vrouw wil trouwen?’
Bedoelde hij zichzelf? ‘Waar heb je het over, Zephyr?’ Ze moest vooral voorkomen dat ze zijn woorden verkeerd interpreteerde. Dit was belangrijk.
‘Als je ouders je ervan hadden weten te overtuigen om niet met me te trouwen, zou ik je hebben gesmeekt er nog eens over na te denken.’
‘Dat zou ze niet zijn gelukt.’
‘Gelukkig maar, want ik ben niet erg goed in smeken.’
Ineens drong het tot haar door wat hij eigenlijk zei. Een diepe, allesoverheersende liefde doorstroomde haar en haar ogen vulden zich met tranen.
‘Je zult me nooit hoeven smeken om bij je te blijven, Zephyr. Dat beloof ik je. Ik zou alles in mijn leven opgeven, mijn bedrijf, mijn reputatie, mijn familie, mijn vrienden, alles, maar jou nooit.’
‘Dat meen je echt, hè?’
‘Ja, dat meen ik.’
‘Voor mij geldt hetzelfde. Ik zou alles opgeven, maar jou niet.’
Zijn woorden waren zo oprecht dat haar adem stokte.
‘Ik hou van je, Piper.’
Ze zag aan zijn gezicht dat hij elk woord meende, maar ze durfde het nauwelijks te geloven.
‘Heb ik ooit tegen je gelogen?’