‘Ik maak me alleen maar zorgen of een man als hij je een veilig thuis kan bieden,’ verdedigde haar moeder zich.
‘Had je liever een man gezien die zijn gezin elke paar jaar laat verhuizen?’ Waar haalde haar moeder het recht vandaan de keuze van haar dochter in twijfel te trekken?
‘Er is geen enkele reden om vinnig te reageren, dame,’ viel haar vader uit. ‘Ik heb mijn land gediend.’
‘En Zephyr dient mij. Hij doet alles om mij gelukkig te maken. Hij zorgt voor me en laat mij voor hem zorgen. Ik weet dat ik op hem kan vertrouwen en dat hij er altijd voor me zal zijn als ik hem nodig heb.’
‘Maar hij houdt niet van je,’ raadde haar moeder zacht. Er klonk medelijden in haar stem.
‘Waarom zeg je dat?’ vroeg Piper boos.
‘Omdat je niet zegt dat het wel zo is.’
‘Hij geeft me wat ik nodig heb.’
‘Je hebt zijn hart nodig.’
‘Dat zijn mijn zaken.’
‘Je bent onze dochter, jouw geluk gaat ons ter harte,’ viel haar vader zijn vrouw bij.
‘Zephyr maakt me gelukkig. Zien jullie dat dan niet?’
‘Je vader en ik vinden dat je er nog eens goed over moet nadenken voor je met hem trouwt. In elk geval tot de eerste twaalf weken van je zwangerschap achter de rug zijn. Ik heb ook twee keer een miskraam gehad. Wat zou je doen als jou dat overkomt? Wat wordt er van je huwelijk als de reden ervoor wegvalt?’
‘Over die kans wil ik het niet hebben,’ zei Piper kortaf. Daarover had ze allang nagedacht, en ze had besloten dat ze zo’n tragedie samen te boven moesten zien te komen. Ze trouwde niet met hem om de baby, en hij zou haar niet dumpen als ze het kind verloor.
‘Ik heb je altijd geleerd om problemen niet uit de weg te gaan, Piper,’ zei haar vader met een bezorgde blik.
‘Dat doe ik ook niet,’ antwoordde ze vermoeid. Ze moest niet vergeten dat haar ouders dit alleen maar zeiden, omdat ze van haar hielden en zich zorgen maakten.
‘Ze probeert het van de positieve kant te zien,’ klonk plotseling Zephyrs stem vanaf de drempel.
Haar vader sprong op en liep op hem toe. ‘Allemaal goed en wel, jongeman, maar misschien kun je me vertellen wat je met mijn dochter van plan bent als ze de baby verliest.’
‘Dan proberen we dat te verwerken zoals ieder ander ouderpaar.’
Piper glimlachte onwillekeurig. Hij zei hardop wat zijzelf zojuist had gedacht.
‘Ik ben niet iemand die opgeeft bij tegenslag,’ vervolgde Zephyr, ‘en uw dochter ook niet. Dat zou u toch moeten weten. Als kind is ze bij elke verhuizing vrienden kwijtgeraakt en toch heeft ze dat overleefd, net als het mislukken van haar eerste huwelijk.’ Hij stak zijn hand naar haar uit. ‘Piper geeft ons huwelijk niet op, wat er ook gebeurt.’
Ze ging naast hem staan. Met zijn woorden beschermde hij haar niet alleen tegen de bezorgdheid van haar ouders, maar ook tegen haar eigen zorgvuldig verborgen gehouden gepieker.
Zephyr sloeg een arm om haar heen en keek haar aan alsof zij tweeën de enigen in de kamer waren. ‘Je zei immers dat niets verandering kon brengen in je gevoelens voor mij?’
‘Ja, dat heb ik gezegd en dat is ook zo.’
‘En niets brengt verandering in mijn wens dat jij mijn vrouw wordt en de moeder van mijn kinderen.’
‘Dan wordt ons huwelijk een succes,’ fluisterde ze met tranen in haar ogen.
Hij wendde zijn donkere blik opnieuw naar haar ouders. ‘Ik hoop dat u daar genoegen mee wilt nemen, want ik geef uw dochter niet op. Nooit.’
‘We vragen ook niet van je dat je haar opgeeft. Alleen dat je jullie huwelijk nog even uitstelt,’ zei Pipers moeder in een poging redelijk over te komen. ‘Je kunt toch ook een goede vader zijn zonder dat je met de moeder getrouwd bent?’
‘Ik ben een betere vader als we wel trouwen.’
‘Ik begrijp het niet!’ riep Piper uit. ‘Waarom hebben jullie dit vorige week niet over de telefoon gezegd?’
‘Omdat sommige dingen nu eenmaal meer geschikt zijn voor een persoonlijk gesprek.’ Haar moeder keek haar verwijtend aan.
Piper liet zich echter niet van de wijs brengen. ‘Dan hadden jullie natuurlijk geen gratis reisje Griekenland gehad,’ zei ze bitter.
‘Piper!’ Haar vader fronste zijn wenkbrauwen.
‘Dat meende ze niet,’ zei Zephyr sussend. Hij begreep echter maar al te goed dat ze zich gekwetst voelde door hun bemoeienis.
‘Het spijt me,’ mompelde Piper, ‘maar dit is mijn feest en jullie bederven het voor me.’
‘Dat is niet onze bedoeling. We zeggen het voor je bestwil.’ Haar moeder klonk oprecht bezorgd.
‘Hebt u haar ooit gevraagd om nog even te wachten voor ze met Arthur Bellingham trouwde?’ vroeg Zephyr.