‘Weet je zeker dat we niets overhaasten?’ vroeg ze ongerust.
‘Begin je terug te krabbelen?’ vroeg hij met een wee gevoel in zijn maag.
‘Nee, hoe kom je erbij?’
‘Wil je niet met zo’n knappe man als ik voor het altaar staan?’
‘Jawel!’
‘Dan overhaasten we dus niets, maar pakken we het gewoon slim aan.’
‘Art belde zojuist.’
Was ze daardoor plotseling onzeker geworden? Had ze nog gevoelens voor haar ex, of was ze bang dat ze misschien opnieuw een verkeerde keus maakte?
‘Wat wilde hij van je?’
‘Het was eindelijk tot hem doorgedrongen dat jij het over trouwen had gehad.’
‘Hij is anders niet uitgenodigd!’ Dat hij zijn eigen familie vergaf, was één ding, maar ook nog haar ex, dat ging hem te ver.
‘Daar ging het ook niet om, tenminste niet direct.’
‘Die vent heeft geen enkel schaamtegevoel!’
‘Je weet nog niet eens waarom hij belde.’
Dat was niet zo moeilijk te raden. ‘Wedden dat hij een lening wilde?’
‘Ja! Vind je dat niet gek? Hoe kan hij dat nou vragen?’
‘Een man als hij? Die heeft daar geen problemen mee.’
Piper snoof verachtelijk. ‘Je hebt waarschijnlijk gelijk, maar er is een tijd geweest dat ik van hem hield. Hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn?’
Haar gevoelens voor hem waren dus definitief verdwenen, stelde Zephyr tevreden vast. ‘Wil je dat ik hem uit de financiële problemen haal?’
‘Zou je dat doen als ik het graag wil?’
‘Ik wil je graag gelukkig zien.’
‘Al zou ik het willen, het heeft geen enkele zin. Art een lening geven is net zoiets als je geld uit het raam gooien. Toen ik nog bij hem werkte heb ik voorgesteld om naar een kleiner kantoor te verhuizen, maar hij vond het belangrijk om indruk te maken en zijn bedrijf groter te laten lijken dan het in werkelijkheid was.’
‘Hij vertikt het om toe te geven dat hij verkeerde keuzes heeft gemaakt.’
‘Dat was vroeger al zo. Ik heb eens rondgebeld, en zo ben ik te weten gekomen dat het personeel sinds ik daar weg ben voor het grootste deel uit uitzendkrachten bestaat. Hij heeft zich altijd meer bekommerd om de schone schijn dan om de inhoud.’
‘Geen lening dus?’
‘Nee, geen lening,’ antwoordde ze gedecideerd.
‘En je hebt niet het gevoel dat je ex als een obstakel tussen ons in staat?’
‘Nee, dat heb ik je immers al gezegd?’
‘Waar slapen we vannacht?’
‘In mijn flat. De verhuizers komen morgenvroeg.’
‘Ik verheug me erop om met je samen te wonen.’ Voor het eerst zou zijn penthouse een echt thuis worden.
De verhuizing verliep soepel, en het verbaasde Piper hoe goed haar spullen in Zephyrs flat pasten. Hij liet haar de vrije hand bij de inrichting en gaf haar zelfs nu en dan een complimentje.
‘Waarom kijk je zo naar me?’ vroeg hij ineens.
‘Hoe bedoel je?’ Zou hij het hardop durven zeggen? Ze wist heel goed wat hij bedoelde. Hij las in haar ogen dat ze van hem hield, hem bewonderde, hem aanbad…
‘Je kijkt naar me alsof ik volmaakt ben.’
‘Waarom zou ik anders kijken?’
‘Niemand is volmaakt, Piper.’
‘Dat is zo, maar jij bent voor mij volmaakt.’
Zephyr leek niet overtuigd, maar besloot haar niet tegen te spreken. ‘Is je jurk er al? Wie is de ontwerper?’ vroeg hij meteen daarop.
‘Ja, mijn jurk is er, maar wie de ontwerper is, zeg ik niet.’ Grappig dat hij zo nieuwsgierig was. ‘Je krijgt hem in Griekenland pas te zien, op de bruiloft.’
‘Doe je hem dan niet aan als we voor de wet trouwen?’
‘Nee, je moet gewoon wat geduld hebben.’ Ze vond het leuk om hem een beetje te plagen. Wie had ooit kunnen denken dat het Zephyr Nikos interesseerde hoe haar bruidsjurk eruitzag?
‘Op ons burgerlijk huwelijk draag je dan zeker gewoon een van die mantelpakjes die je altijd naar kantoor aan hebt? Tenslotte is het gewoon een doordeweekse ochtend.’
‘Dat zie je wel als het zover is.’
‘Ik ben anders niet van plan om onderweg een blinddoek voor te doen!’
‘En ik ben niet van plan om de nacht ervoor in jouw flat door te brengen.’
‘Hoe bedoel je? Waarom niet?’
‘Traditie.’
‘Maar…’ Hij zweeg even. ‘Oké, maar alleen die ene nacht. Daarna slaap je voortaan elke nacht in mijn bed.’
‘Genoteerd.’
‘Ook de nacht voor de bruiloft in Griekenland.’
Piper schoot in de lach. ‘Prima, maar dan sta ik wel heel vroeg op en krijg je me pas weer te zien als ik over het middenpad de kerk binnen loop.’
‘Daar kan ik wel mee leven.’