‘Hartelijk gefeliciteerd.’ Het sarcasme droop van elke lettergreep.
‘Dank je,’ was Zephyrs nog sarcastischer reactie. ‘Afgezien van dat blijde nieuws, kan ik je verzekeren dat ik niet namens Piper heb gesproken, toen ik in New York mijn negatieve mening verspreidde over je fantasieloze en veel te dure ontwerpen.’
‘Geweldig,’ sneerde Art.
‘Als jij niet je uiterste best had gedaan om niet alleen je huwelijk maar ook elke vorm van vriendschap met Piper kapot te maken, zou ze waarschijnlijk nooit uit New York zijn weggegaan.’
‘Dat klopt,’ beaamde Piper plotseling sentimenteel.
Zephyr keek haar glimlachend aan. ‘Ik ben heel blij dat je naar Seattle bent gekomen.’
‘Ik ook.’
Art snoof geringschattend. ‘En nu probeer je mij wijs te maken dat je mijn bedrijf niet om haar te gronde hebt gericht!’
‘Hooguit indirect. Ik neem alleen genoegen met het allerbeste. Dat klopt toch, yineka mou?’
Piper knikte perplex.
‘En jij bent de beste.’
‘Dank je.’ Haar blauwe ogen straalden toen het tot haar doordrong wat hij bedoelde.
‘Als ik naar mijn collega’s had geluisterd na die smerige lastercampagne van Arthur Bellingham, had ik je nooit ingehuurd voor dat eerste project. Ik had echter ook wat klanten van je gesproken en werk van je bekeken, maar het allerbelangrijkste was toch dat jouw voorstel beter was dan dat van alle anderen.’
‘Waar heb je het over?’ vroeg Art, die niet begreep wat Zephyr bedoelde.
‘Door jouw leugens heeft het weinig gescheeld of ik was nooit in contact gekomen met een fantastische binnenhuisarchitect.’
‘Heb je daarom besloten om mijn bedrijf naar de knoppen te helpen?’
‘Ben je nou echt zo stom of doe je maar zo? Ik heb je bedrijf niet naar de knoppen geholpen, ik heb hooguit een handje geholpen.’ Hopelijk zag Piper het ook zo.
‘Waardeloze schoft die je bent! Jij kent geen enkele genade!’ siste Art tussen zijn tanden.
Zephyr kon het niet ontkennen. Hij was en bleef een straatjongen die genadeloos afrekende met zijn vijanden. Het enige wat hem op dit moment iets kon schelen, was hoe zijn verloofde hierop zou reageren.
‘Ik ben in elk geval eerlijk,’ zei hij. ‘Jij gaat nogal creatief om met de waarheid, maar ik heb nooit iets over je bedrijf gezegd wat niet waar was. Ik zou Très Bon om allerlei redenen geen enkel project toevertrouwen. Je hebt al jaren te veel schulden, je ontwerpen zijn fantasieloos en iedereen weet dat je het werk altijd te laat oplevert en het budget overschrijdt.’
‘Daar hebben mijn klanten anders nog nooit over geklaagd,’ was het arrogante antwoord.
‘Die accepteren het omdat ze de naam Très Bon aan hun bedrijf wilden verbinden.’
‘En dat willen ze omdat die naam iets betekende voor jij hem kapotmaakte!’
‘Je oom en je grootvader hebben een degelijk bedrijf opgebouwd, maar jij hebt hun werk de afgelopen tien jaar met de ene domme beslissing na de andere tenietgedaan.’
‘Kan het je dan helemaal niets schelen dat een hoop mensen hun baan kwijtraken als Très Bon moet sluiten?’ vroeg Art, die zich nu meer tot Piper dan tot Zephyr richtte.
Het was echter Zephyr die antwoord gaf. ‘Kon het jou iets schelen dat Piper New York moest verlaten nadat jij haar carrière om zeep had geholpen?’
‘Dat ging maar om één persoon!’
‘Je hebt leugens over haar rondgestrooid!’
‘Zie je wel, ik wíst wel dat dit om Pip ging.’
Zephyr keek Piper aan. ‘Vind je het leuk als hij die belachelijke bijnaam gebruikt?’
‘Nee, ik heb hem vaak gevraagd om me niet zo te noemen, maar hij ging er gewoon mee door.’
Ze klonk wat geïrriteerd, maar wat Zephyr de meeste zorgen baarde, was de uitdrukking op haar gezicht.
‘Als hij wel had geluisterd, zou zijn bedrijf nu niet in de problemen zitten,’ zei hij.
‘Zíj is weggegaan, niet ík!’ protesteerde Art woedend.
Piper keek haar ex fronsend aan, maar ze leek niet echt boos te zijn. ‘Ik ben weggegaan omdat je me bedroog. Bovendien werd ik door je ontslagen toen ik de scheiding had aangevraagd,’ merkte ze vermoeid op.
‘Vroeger was je nooit zo wraakzuchtig.’
‘Dat ben ik nog steeds niet.’
‘Zorg dan dat hij ophoudt!’ Art probeerde wanhopig te klinken. ‘Alsjeblieft,’ voegde hij er voor de zekerheid smekend aan toe.
Zephyr barstte in lachen uit en wendde zich tot Piper. ‘Die ex van je had bij het toneel moeten gaan!’
‘Ik denk dat hij echt zo wanhopig is als hij klinkt, en ik begrijp eerlijk gezegd wel waarom,’ zei ze.
‘Heb je medelijden met hem?’ vroeg Zephyr ongelovig.