‘Ja.’
‘Het spijt me,’ verontschuldigde ze zich verstrooid.
‘Raak je zo in de war van het idee dat je misschien een kind van mij krijgt?’
‘Daar hebben we het al over gehad.’
‘Van het idee om zwanger te zijn in het algemeen dan?’ Hij keek haar een ogenblik van opzij aan.
‘Ik ben een bedrijf aan het opbouwen. Door een kind verandert je leven. Ik zou minder tijd aan mijn werk kunnen besteden.’ Meer wilde ze er nu niet over kwijt. Sinds ze wist dat de pleister weg was, had ze het gevoel in een emotionele achtbaan te zitten waarin angst en blijdschap om de voorrang streden.
‘Maak je je zorgen?’ vroeg hij.
‘Een beetje, maar ik ben bereid de consequenties te aanvaarden en mijn prioriteiten bij te stellen. Mijn kind zal nooit hoeven lijden onder keuzes die zijn ouders hebben gemaakt.’
‘Zoals jij hebt geleden onder de keuzes van jouw ouders, bedoel je?’
‘Dat ook, maar ik dacht eigenlijk vooral aan wat jij als kind hebt moeten doorstaan.’
‘Dat kan ik niet tegenspreken,’ mompelde hij met een grimmig lachje.
‘Het is ook niet de bedoeling dat je dat tegenspreekt.’
‘Gelukkig.’
‘O, ik haat dit,’ barstte ze plotseling uit.
‘Wat?’
‘Dat we ineens zo stijfjes met elkaar omgaan! De afgelopen dagen kwamen we elkaar steeds nader, en dan nu dit!’
‘We zijn vrienden,’ merkte hij fronsend op. ‘Dat blijft zo, ook als je een kind van me verwacht.’
‘We zijn meer dan vrienden. Geef dat dan tenminste nog toe.’ Oké, misschien wilde ze het eigenlijk toch over meer hebben dan alleen die condooms.
‘Hoe bedoel je?’
‘Doe nou niet net alsof je me niet begrijpt. Dat is een rotstreek, en ik geloof het niet ook.’
‘Ik doe helemaal niet alsof.’ Hij klonk beledigd.
Ze schrok van zijn boze reactie. Onwillekeurig knipperde ze met haar ogen om tranen tegen te houden waarvan ze de oorzaak niet begreep.
‘Het spijt me,’ zei ze nog eens. ‘Het is niet mijn bedoeling je te vertellen wat je moet doen of laten.’
‘Dank je.’
‘Op een of andere manier zijn we de laatste tijd meer geworden dan alleen maar vrienden die toevallig ook met elkaar naar bed gaan. Tenminste, zo voel ik het…’
‘Heb je liever dat ik je mijn minnares noem?’
‘Dat klinkt al beter.’ Niet helemaal wat ze wilde, maar in elk geval beter.
‘Minnaressen zijn nooit blijvend in mijn leven.’ Die gedachte leek hem oprecht te verontrusten.
‘Dan maak je voor mij een uitzondering.’
‘Ik weet niet of ik dat kan,’ verzuchtte hij. ‘Maar als je zwanger bent, hebben we geen van beiden nog keus.’
Ze wilde geen deel uitmaken van zijn leven omdat hij vond dat hij geen andere keus had, maar het idee dat ze op een dag misschien helemaal geen deel meer uit zou maken van zijn leven, was nog erger.
‘Ik wil niet dat het alleen daarom is.’
‘Soms hebben we niets te willen.’
‘Dat is zo,’ erkende ze, denkend aan haar jeugd en aan het verdriet om de ontrouw van haar ex.
Zephyr slaakte een diepe zucht. ‘Laten we er vandaag niet meer aan denken dat je misschien zwanger van me bent,’ stelde hij voor.
‘En dat ik al mijn dromen misschien moet opgeven? Nou, dat zal wel lukken.’
Hij klemde zijn kaken op elkaar en besloot niet op haar vinnige antwoord te reageren. ‘Dan gaan we de rest van de dag de toerist uithangen en daarna per helikopter naar het eiland,’ was alles wat hij zei.
‘Gaan we vannacht met elkaar naar bed?’
‘Wil je dat ik het in mijn agenda zet?’
‘Ik wil alleen maar weten of je al genoeg van me hebt.’
‘Hoe kun je dat zelfs maar denken?’
‘Omdat je zei… Ach, laat ook maar. Waarom zouden we het nog hebben over de kans dat je nageslacht er eerder komt dan je bedoeling was.’ Verwekt bij een vrouw die hij nog geen achtenveertig uur geleden niet als moeder van zijn kinderen had gezien.
Hoofdstuk 5
Vanuit de lucht bood de nieuwste aanwinst van Zephyr en Neo een spectaculaire aanblik. Het kostte Piper weinig moeite om zich voor te stellen wat een oase van rust dit groene eiland, met olijfgaarden en citrusbomen, zou worden voor de gasten van het resort.
Ze vlogen over een dorpje van witte huizen met rode daken. In het haventje dobberden schilderachtige traditionele vissersboten.
Op tweehonderd meter van een grote villa, die op een rots boven zee was gebouwd, gaven een cirkel en witte lijnen aan waar ze zouden landen.
Piper had een landingsbaan voor kleine vliegtuigen verwacht en het verraste haar dat in plaats daarvan een heliplatform was aangelegd.
‘De vorige eigenaar reisde het liefst per boot, maar zijn kinderen wilden wat sneller op het vasteland kunnen zijn,’ legde Zephyr uit. ‘Waarom voor een helikopter is gekozen en niet voor een vliegtuig, weet ik niet. Omdat voor een landingsbaan meer ruimte nodig is, denk ik.’