De adem stokte in haar keel toen het tot haar doordrong wat dat zou betekenen. Nee! Zo wreed kon het lot niet zijn. Hoe moest ze een eind maken aan haar omgang met Zephyr als ze zwanger bleek te zijn? Zou hij haar geloven als ze zei dat het geen opzet was geweest? Het was tenslotte zíjn idee geweest om geen condooms meer te gebruiken, maar zou hij zich dat nog herinneren als hij werd geconfronteerd met het onverwachte gevolg daarvan?
Misschien kon ze het er voorlopig maar beter niet over hebben. Dat zou maar stress veroorzaken, en tenslotte was er net zoveel kans dat het niet zo was. Misschien was die kans zelfs nog wel groter, gezien de lange tijd dat ze die pleisters al gebruikte.
Maar als ze het hem niet vertelde, hoe moest ze dan verklaren dat ze weer condooms wilde gebruiken? En hoe moest ze het tegenover zichzelf rechtvaardigen dat ze niet eerlijk tegen hem was? Iets opzettelijk verzwijgen was immers hetzelfde als liegen?
Ze wilde graag dat hij haar vertrouwde, maar hoe zou ze zijn vertrouwen kunnen winnen als ze zelf niet eerlijk was? Was het niet beter om ronduit te vertellen wat er aan de hand was?
Anders gedroeg ze zich immers net zo als Art had gedaan? Of haar ouders, die altijd pas op het laatste moment vertelden dat ze in het belang van haar vaders carrière weer gingen verhuizen. Met als argument dat ze al genoeg aan hun hoofd hadden zonder dat hun kinderen een maand tevoren al driftaanvallen kregen omdat ze hun vriendjes niet wilden achterlaten.
Nee, zo wilde ze niet met Zephyr omgaan.
Ze stapte onder de douche vandaan, kleedde zich snel aan en bond haar haar in een paardenstaart.
Toen ze de slaapkamer weer binnen kwam, sloot Zephyr juist de deur achter de roomservice. Zou ze het hem nu meteen vertellen of liever straks?
‘Je ziet eruit alsof je ergens van geschrokken bent. Zat er soms een spin in de badkamer?’
‘Ik ben niet bang voor spinnen.’ Maar geschrokken was ze zeker! ‘Ik eh… Nou ja, ik…’
‘Wat is er aan de hand? Je maakt me ongerust.’ Hij keek haar onderzoekend aan.
‘Dat is misschien wel goed. Je ongerust maken, bedoel ik. Hoewel ze altijd zeggen dat het maanden duurt voor je zwanger bent als je met anticonceptie stopt.’ Hemel, wat bracht ze dat onhandig! ‘Er is geen reden om meteen aan het ergste te denken.’
‘Waar heb je het over?’ Hij stond roerloos midden in de kamer. ‘Zwanger? Je gebruikt toch van die anticonceptiepleisters?’
‘Ja, tenminste, dat deed ik. Hij zit er niet meer.’
‘Natuurlijk zit hij er wel. Je vergeet hem nooit.’ Hij begon er nu echter ook wat geschrokken uit te zien.
‘Ik ben hem nu ook niet vergeten, maar hij zit er niet meer.’
‘Hij zit er niet meer?’ Hij liet zich in een stoel vallen. ‘Maar jij… Ik…’
‘Je bent al net zo de kluts kwijt als ik toen ik het merkte.’ Eigenlijk was ze nog steeds de kluts kwijt.
Zephyr staarde secondelang verslagen voor zich uit voor hij ten slotte opkeek.
‘Ik kan me niet herinneren dat ik hem heb gezien, maar ik heb ook niet gekeken.’ Hij liet zijn hoofd in zijn handen rusten.
‘Sinds eergisteren, bedoel je?’
‘Toen heb ik er al helemaal niet op gelet en sindsdien heb ik hem niet gezien.’
Hij keek haar aan met een mengeling van schrik en schuldgevoel die ze nooit eerder bij hem had gezien.
‘Ik heb er totaal niet op gelet. Het spijt me verschrikkelijk.’
Zijn reactie verraste haar. Ze had gedacht dat hij boos zou zijn, of geschrokken, niet dat hij zich schuldig zou voelen.
Met twee stappen was ze bij hem. Ze liet zich op haar knieën vallen en legde haar handen op zijn dijbenen.
‘Het is niet jouw schuld. Ik heb ook niet gemerkt dat hij weg was. We waren gisteren eh… te druk met andere dingen, en ik ben er zo aan gewend dat het ding er zit, dat ik er geen moment aan heb gedacht om te checken.’
‘En dat heb je nu wel gedaan?’
‘Het was eigenlijk meer toeval dat ik het merkte, omdat ik die plek altijd nogal voorzichtig inzeep.’
‘Onbegrijpelijk dat ik er niet beter op heb gelet. Net nu ik voorstelde om te stoppen met condooms.’ Zijn stem droop van schuldgevoel.
Ze hoefde dus niet bang te zijn dat hij haar de schuld zou geven. Ze wilde echter evenmin dat hij het zichzelf zou aanrekenen.
‘We zijn allebei volwassen en we hebben er geen van beiden aan gedacht. Het is mijn verantwoordelijkheid om op die pleister te letten.’
‘Dat klinkt alsof je vindt dat het gebruiken van een condoom míjn zaak is, maar ik weet zeker dat je er niet zo over denkt.’
‘Dat kun je niet met elkaar vergelijken.’
‘Natuurlijk wel, maar het heeft weinig zin om elkaar nu de schuld te geven. Voor het kind dat we misschien hebben verwekt maakt het geen enkel verschil.’