‘Misschien hadden ze echt verplichtingen.’
Weer dat afwijzende handgebaar.
‘Mevrouw Taylor, ik kan u niet zeggen hoe het me spijt. Ik heb er nooit aan gedacht hoe het voor u moest zijn om...’
Lizette Taylor stak haar hand op en Charlotte zweeg midden in een zin. ‘Ik mag dan een Française zijn en ver weg wonen van mijn land en mijn familie... maar u bent niet in een positie om medelijden met me te hebben, nourrice.’
Charlotte sloeg haar ogen neer en mevrouw Taylor volgde haar blik totdat ze grote ogen opzette.
‘Je handen... wat is er gebeurd?’
Charlotte keek neer op haar met aarde besmeurde handschoenen.
‘Ik kwam een lapje zijdeplanten tegen en wilde ze meenemen, maar ik ben bang dat ze te stug bleken te zijn.’
‘Waarom?’
‘Zoals u misschien weet, zijn de wortels erg sterk en lopen ze diep onder de grond, dus heb ik alleen deze ene meegebracht.’
‘Nee. Ik bedoelde waarom je hem mee wilde nemen. Die plant?’
‘De zijdeplant heeft genezende eigenschappen, zoals u ongetwijfeld weet. Ik dacht dat dokter Taylor hem zou kunnen gebruiken, omdat ze hier in de tuin niet groeien.’
Mevrouw Taylor bleef haar opmerkzaam aankijken. Daarom vervolgde Charlotte: ‘Ik heb altijd veel van tuinen gehouden, maar ik moet bekennen dat ik de zijdeplant maar een ergernis vond. Maar toen zag ik de tuin van uw man in Londen, met al die soorten planten voor zijn medische doeleinden en zo.’ Hoe meer Charlotte doorratelde, hoe minder ze haar eigen stem herkende. Ze besefte te laat dat mevrouw Taylor wist hoe ze zwijgen in haar voordeel kon gebruiken. Dat Charlotte zich doordat zij niets zei, gedwongen voelde door te kletsen en met ieder woord haar eigen waardigheid ondermijnde. ‘Een echte wetenschapper, uw echtgenoot.’
‘O, ja? Kijk, daar zul je de wetenschapper hebben.’
‘Hmm?’ Daniel keek op van de post in zijn hand om vriendelijk te glimlachen naar zijn vrouw en toen naar Charlotte. ‘Wat heb ik gemist?’
‘Lieve, vertel eens, waar hadden we de voedster ook alweer gevonden?’ Haar stem klonk aardig genoeg, maar Charlotte bespeurde argwaan in haar toon.
‘Via het Huis, zoals ik je heb verteld, meen ik. Maar ook heb ik lang geleden de familie van juffrouw Lamb gekend.’
Haar dikke wenkbrauwen gingen omhoog. ‘En hoe had je kennisgemaakt met de familie van deze vrouw?’
‘Tijdens mijn leertijd in Kent. Ik bezocht haar moeder vaak samen met dokter Webb.’
Mevrouw Taylor wendde zich weer tot Charlotte. ‘En hoe gaat het nu met uw moeder?’
‘Ze is helaas gestorven. Al vele jaren geleden.’
‘En hoe is het gekomen dat u voedster werd? Ik bedoel niet... de bijzonderheden. Ik bedoel, waar is uw eigen kind?’
Charlotte slikte. ‘Helaas is hij... is hij er ook niet meer. Ik heb hem maar een paar dagen gehad.’
Mevrouw Taylor keek haar man met grote ogen aan. ‘En dit is de vrouw die jij geschikt hebt bevonden om mijn kind te voeden?’
‘Lizette, je hebt geen reden tot bezorgdheid. Ik sta in voor juffrouw Lambs karakter en haar gezondheid. Ze heeft al die maanden voor Anne gezorgd toen jij... onwel was.’
‘Als madame het liever heeft, kan ik morgen vertrekken,’ kwam Charlotte kalm tussenbeide.
Ze voelde de blik van de vrouw op de kruin van haar gebogen hoofd. Charlotte was diep vernederd, maar als ze niet gewenst was, zou ze vertrekken. Ook al betekende het dat ze afscheid moest nemen van Anne.
‘Nee, doe niet zo dwaas. Ik bedoelde het niet verkeerd, juffrouw Lamb. Ik ben gewoon een moeder die bezorgd is om haar kind. Dat begrijpt u toch, non?’ Ineens klaarde haar gezicht op. ‘Natuurlijk moet u blijven. Het is duidelijk dat mijn dochter u nodig heeft en wie weet hoelang het zou duren om een andere geschikte voedster te vinden. Alstublieft. Beschouw dit als uw thuis. Zo lang Annette u nodig heeft.’
Ze zei het minzaam, maar de boodschap was Charlotte niet ontgaan. Accent of niet, haar Engels was goed... en scherp.
23
En iedereen weet hoe moeilijk het is om een goede (voedster) te vinden, omdat ze zo vaak verleid zijn, en daarin bedrogen.
James Guillemeau, Childbirth or the happy deliverie of women
Gezeten in de kinderkamer op Fawnwell hield Sally de kleine Edmund dicht tegen zich aan en bestudeerde de vorm van zijn neus, zijn wenkbrauwen, zijn mondje. ‘Het evenbeeld van je moeder ben je,’ kirde ze terwijl ze met een vinger over zijn gladde wangetje streek. ‘Wat zei je?’
Sally keek geschrokken op. Ze had mevrouw niet aan horen komen, maar daar stond ze, streng op haar neerkijkend.
‘Niets, mevrouw,’ zei Sally in paniek. Had ze haar belofte zo snel verbroken? Wat moest er worden van haar kleine beschermeling... van haarzelf?