‘Ik weet zeker dat het gewassen is,’ verzekerde meneer Harris haar. ‘Tijdens jouw herstel.’
‘Maar toch... we hebben zo veel mooie dekentjes.’ Katherine liep naar de cederhouten kist en tilde het deksel op. ‘Gebruik die alsjeblieft.’
‘Ja, mevrouw.’ Sally knikte.
Lady Katherine koos de ivoorkleurige satijnen quilt en toen Sally begreep dat haar mevrouw nu meteen bedoelde, wikkelde ze het kind uit de kliniekdeken. Lady Katherine overhandigde haar de quilt en nam de geborduurde deken met twee vingers die ze ver van zich afhield van haar aan. Ze fronste haar voorhoofd en bracht hem dichter naar haar gezicht. ‘Dat is raar...’
‘Wat?’ vroeg meneer Harris.
‘Dat naaiwerk. Ik heb kortgeleden nog iets gezien wat daar heel erg op leek.’
‘In mijn ogen is alle naaiwerk hetzelfde. Het is al laat, kom, we gaan naar bed.’
‘Goed. Gooi dit alsjeblieft weg.’
‘Ja, mevrouw.’
Sally vouwde het aanstootgevende dekentje op, maar kon zich er niet toe zetten het weg te gooien. Toen haar werkgevers de kamer uit waren, legde ze het weer op de bodem van de kist.
Charlotte huurde een klein rijtuig met koetsier en betaalde met de enkele bankbiljetten die haar tante haar voor vertrek in haar hand had gedrukt. Ze wist dat ze niet moest gaan. Maar ze kon zich er niet van weerhouden. Nadat ze Anne weer in Maes vaardige handen had achtergelaten en haar bonnet met de grote rand had opgezet, stapte ze in het rijtuigje en gaf de koetsier het adres.
Pas gisteren had ze het briefje van haar tante gekregen. Nu ze wist dat haar nicht een bondgenoot had in dokter Taylor, had Amelia Tilney hem een kort briefje geschreven waarin ze hem bedankte dat hij haar gewezen had op Charlottes situatie. Bij dat bericht had ze een ander briefje aan Charlotte zelf bijgesloten. Haar tante had gemeend haar met haar nieuws op te vrolijken, veronderstelde Charlotte. Maar dat was niet gebeurd.
Mijn lieve Charlotte,
Ik dacht dat het je genoegen zou doen om te horen dat twee mensen die je lang lief zijn geweest zich verheugen in de geboorte van een zoon. We vreesden allemaal hoe het je nicht Katherine zou vergaan, haar ietwat gevorderde leeftijd in aanmerking genomen en het ongemak dat ze aan het eind van haar kraam heeft ervaren. Maar je zult blij zijn te horen dat alles goed is en dat Charles en Katherine een zoontje hebben dat ze Edmund hebben genoemd. Ik heb begrepen dat Katherine aanstaande woensdag haar eerste kerkgang weer doet in de St. George op Hanover Square. Ze waren zelfs zo vriendelijk je oom en mij uit te nodigen voor een doopdiner ter ere van de gelegenheid. Onze oude vriend lord Elton zal ook aanwezig zijn, dus het wordt zonder twijfel een voornaam feest. Ik weet zeker dat jij uitgenodigd zou zijn, als de zaken er anders voor stonden. Maar laat ons slechts denken aan de blijdschap van het nieuws, in de hoop dat je hoop ontleent aan het feit dat het leven inderdaad doorgaat. Dat is een zware les voor me geweest, maar ik hoop je pad enigszins te verlichten als ik kan. Dus aanvaard dit nieuws alsjeblieft met de blijdschap waartoe het bedoeld is...
Verder legde tante Tilney in haar brief uit dat ze na haar recente bezoek aan het tehuis haar koetsier had opgedragen haar rechtstreeks naar Crawley te brengen om persoonlijk met haar tante te spreken en inderdaad, Margaret Dunweedy was nog steeds bereid Charlotte en het kind te ontvangen. Maar Charlotte was volledig in beslag genomen door het nieuws van de eerste kerkgang die niet ver van het tehuis zou worden gehouden.
Charlotte arriveerde vroeg bij de St. George, liep tussen de zuilen van het portiek door en betrad de voorname kerk zo discreet mogelijk via een zijdeur. Op haar tenen liep ze door de hal, in de hoop de echo van haar laarzen op de stenen bestrating te dempen, en beklom de gebogen achtertrap naar de bovengalerij. Ze koos een vak achteraan, waar ze alles kon zien maar hopelijk ongezien bleef, opende zacht het deurtje van het vak en ging op de bank zitten. Onder haar zag ze een gezette geestelijke kaarsen aansteken bij het vooraltaar, maar afgezien van deze man was er niemand te bekennen.
Een kwartier later gingen de grote deuren open en verscheen er een groep uitbundig geklede vrouwen, kwekkend en lachend als een troep hennen. Charlotte herkende een vriendin van Katherine, maar geen van de andere vorstelijke dames. Daar liep Katherine in het midden, in een lichtblauwe wandeljapon en een met bont afgezette cape. Een blauwe hoed versierd met veren stond als een kroon op haar hoofd. In haar armen hield ze een baby... Charlottes baby, nog uitbundiger gekleed dan zijn gevolg, in golvend wit satijn. Terwijl de vrouwen met elkaar babbelden, hoorde Charlotte dat ze plannen hadden om na de kerkgang een uitstekende theesalon te bezoeken.
Er kwam een Anglicaanse priester in een golvend gewaad binnen en de vrouwen zwegen. Hij nam hen mee naar een kleine kapel naast het koor, waarvan het formaat passend was voor de intieme bijeenkomst. Daar knielde Katherine neer, zoals het Book of Common Prayer opdroeg, en de dienst begon. Als domineesdochter wist Charlotte dat de dienst officieel de ‘Dankdienst van vrouwen na het kraambed’ heette.