‘Excuseert u ons,’ zei Harris tegen hem.
Charlotte keek om naar Daniel, met haar mond een stukje open. Ze wilde duidelijk iets tegen hem zeggen, maar ze werd weggevoerd door de charmante Charles Harris.
‘Meneer Harris danst zelden en als hij dat doet, is het met de mooiste dame uit de hele zaal,’ had Charlotte gezegd.
Tja, hij houdt zich er wel aan, dacht Daniel, verbaasd door de loodzware teleurstelling in zijn maag. Wat had hij verwacht, dat ze Harris zou weigeren? En waarom zou ze?
Een week na dat bal van lang geleden op Sharsted Court kwam Daniel met grote stappen uit de studeerkamer van dominee Gareth Lamb, zijn hoed in zijn hand, teleurstelling in zijn hart.
Hij was door de pastoriedeur naar buiten gegaan, was langs de tuin gelopen naar de weg naar het dorp, toen hij snelle voetstappen achter zich hoorde. Hij wist natuurlijk wie het was. Hij had gehoopt weg te kunnen zonder deze confrontatie. Hij wenste zijn vernedering met niemand te delen. Noch kon hij de triomf in de ogen van de dominee vergeten toen hij hem verzekerde dat zijn dochter zijn standpunt deelde. Daniel haalde diep adem voordat hij omkeek.
Ze leek weer meer op de meisjesachtige Charlotte, in plaats van op de evenwichtige jonge vrouw met wie hij vorige week had gedanst. Ze had rode wangen en haar ogen waren groot, haar haar was losgeraakt door het rennen en viel om haar gezicht, maar ze had meer oog voor de gevoelens van anderen dan voor haar uiterlijke verschijning. Het meisje op wie hij om te beginnen verliefd was geworden.
‘Gaat u weg?’ vroeg ze hijgend. ‘Voorgoed, bedoel ik?’
‘Ja.’
‘Zonder gedag te zeggen?’
‘Dat leek me beter onder de gegeven omstandigheden.’
‘O... Dan moet ik mijn excuus aanbieden dat ik uw waardige afscheid heb bedorven door u zo uiterst onwaardig achterna te rennen.’
Hij glimlachte onwillekeurig. ‘Uw vader zou het niet goedkeuren.’
Ze keek hem veelzeggend aan, met droefheid in haar ogen. ‘Nee, dat is zo.’
Hij keek van haar weg, naar Doddington, en klemde zijn handen achter zijn rug in elkaar. Hij voelde haar blik op zijn profiel gericht.
Na een pijnlijk ogenblik vroeg ze: ‘Weet u zeker dat u moet gaan?’
‘Charlotte, ik ben van heel weinig dingen zeker, behalve dat ik een betere arts wil worden. Ik ben vastbesloten om mijn studie te voltooien aan de Universiteit van Edinburgh en een gediplomeerd arts te worden.’
‘Maar Oxford en Cambridge zijn veel dichterbij.’
‘Helaas heb ik de status noch de middelen voor die instituten. Dokter Webb raadde Edinburgh aan; daar heeft hij gestudeerd.’
‘U bewondert dokter Webb.’
‘Ja. Mijn eigen vader is chirurg, maar ik wil meer doen dan botten zetten en snijden in...’ Hij zweeg even. ‘Vergeef me, dat was vreselijk ongevoelig van me.’
Ze schonk hem een klein lachje. ‘U bent in ieder geval niet zo discreet als dokter Webb.’
‘Inderdaad. Nog iets waar ik aan zal moeten werken.’
‘Mijn moeder was erg op u gesteld; precies zoals u bent.’
‘Dank u. Ik ben vereerd.’
‘Maar vader...’
‘Ja, juffrouw Lamb. Ik begrijp het. Uw vader in eigen persoon heeft me zijn mening over mij zeer duidelijk gemaakt.’
Ze deed haar mond open om nog iets te zeggen, zich te verontschuldigen wellicht, maar in plaats daarvan perste ze haar lippen preuts op elkaar en zweeg.
Omdat er weinig meer te zeggen viel over dat onderwerp, noch over een ander, nam Daniel Taylor afscheid van juffrouw Charlotte Lamb en van Doddington, vastbesloten om aan geen van beiden meer te denken.
18
Daar zij gehinderd kunnen worden door ziekte, of omdat ze te zwak en gevoelig zijn, of anders omdat hun echtgenoten hen niet gedogen, is het zeer noodzakelijk om een andere zoogster te zoeken.
James Guillemeau, Childbirth or the happy deliverie of women
In het Londense huis van lady Katherine en meneer Harris zat Sally in de kinderkamer op de tweede verdieping in een schommelstoel met het kleine jongetje in haar armen. Ze genoot van het warme gewicht van zijn compacte lijfje tegen haar boezem. Het was vertroostend om hem vast te houden, maar tegelijkertijd voelde ze een steek in haar hart. Ze miste haar eigen lieve jongetje, een paar kilometer verderop bij haar zus. Ze had hem maar één keer gezien nadat ze hier de vorige maand was gekomen. Het is voor jou dat ik dit doe, dacht ze. Ik spaar elke shilling. We krijgen een beter leven, Dickie. Je zult het zien.
De vrouw des huizes kwam binnen zonder kloppen en Sally ging rechter zitten in de schommelstoel. Vlug controleerde ze of haar japon netjes dicht zat.
‘Goedenavond, mevrouw,’ zei Sally snel.
‘En hoe gaat het vanavond met mijn zoon?’ vroeg lady Katherine, die alleen oog had voor haar jongen.