Met volle mond zei de vrouw: ‘Zo... dat is een mooie. En jong.’
‘Dank u, juffrouw Smith.’
Charlotte deed een stap naar achteren, maar de stem van de vrouw hield haar tegen. ‘Wacht es. Vanwaar die haast?’ Ze wierp hem een berekenende blik toe. ‘Weet ze het?’
Hij deed zijn mond open om ‘nee’ te zeggen, want wat voor antwoord kon hij anders geven, maar deed hem weer dicht. Toen probeerde hij het opnieuw. ‘Juffrouw Smith heeft... Ze kent mijn vader, ja.’
Charlotte glimlachte bij de gedachte aan Daniels aardige vader. ‘Ja, hij heeft mijn eigen kind verlost.’
Maar in plaats van de glimlach en het vriendelijke praatje dat ze verwachtte, betrok haar gezicht tot een ruwe frons.
‘Zo? En wanneer was dat precies?’
Voordat Charlotte kon antwoorden, kwam Daniel tussenbeide. ‘Alleen omdat juffrouw Smith een vriendin is van de familie. Ik ken haar al sinds ze een meisje was. Nietwaar, juffrouw Smith?’
‘O, ja!’ zei ze toen ze de smeekbede in zijn stem hoorde, hoewel ze niet zeker was van het juiste antwoord. ‘Sinds ik nog klein was. Dokter Taylor is al lange tijd een vriend van de familie.’
‘Precies,’ zei hij, kennelijk opgelucht. ‘Ze is zijn enige patiënte. Nou, laten we opschieten. Ik wil zeker weten dat alles mooi geneest.’
‘Tuurlijk,’ zei de vrouw laatdunkend. En Charlotte verwonderde zich over het sarcasme in haar toon.
Even later in het rijtuig kon Charlotte het niet laten om te vragen: ‘Heeft die vrouw u op een of andere manier in haar macht?’
Daniel staarde met een somber gezicht recht voor zich uit. ‘Ja.’
Dat was alles wat hij zei, maar zijn grimmige gezichtsuitdrukking en wat ze vanavond had gezien, vertelden haar veel meer.
Ze knikte en de twee vervielen in stilte.
Een paar minuten later besefte Charlotte dat ze op de terugweg een andere route namen. Ineens trok dokter Taylor scherp aan de teugels.
‘Lieve help,’ zei hij. ‘Ik ben precies de straat ingeslagen die ik had willen vermijden. Of mijn paard heeft zonder mij te raadplegen de weg genomen die hij het beste kent.’
‘Wat is er aan de hand?’
‘Rijtuigen verderop. We zijn Pentonville binnengegaan.’ Hij boog opzij om langs het mooie hoge rijtuig voor hen te kijken. ‘Daar staan een paar voorname herenhuizen. Daar moet ergens een evenement zijn vanavond.’
‘Erg laat in het seizoen voor een bal,’ peinsde Charlotte. ‘Het moet een verjaardag zijn.’
Het rijtuig voor hen trok op. ‘Daar gaan we.’ Ze reden net op tijd langs het ruime, stenen herenhuis om een prachtig gekleed paar binnengelaten te zien worden door een butler in een zwart pak.
‘Precies het rijtuig dat het verkeer ophoudt. Mooi. Laatkomers zo te zien.’
‘Zullen we even stoppen?’
Ze wist dat hij haar verbaasd aankeek, maar Charlottes blik was gericht op het herenhuis en het gouden licht dat door de ramen naar buiten stroomde.
‘Ik ben hier eerder geweest.’
Hij stuurde het paard naar rechts en liet het rijtuig langs de kant van de weg stilhouden.
‘Ja, ik was hier met mijn nicht Katherine tijdens mijn eerste uitgaansseizoen. De naam van de familie kan ik me niet herinneren. Maar ik weet nog dat ze zei dat het huis “aan de uiterste rand van de beschaafde maatschappij” stond.’
Charlotte praatte haar met een chic accent na. ‘“Als het huis één straat verderop had gestaan, hadden we de uitnodiging moeten afslaan. Maar aangezien deze familie de meest overdadige bals van de stad geeft — misschien om het ontbreken van een smetteloze locatie goed te maken — zullen we ons verwaardigen hun kostelijke voedsel te proeven en te dansen met hun knappe gasten.”’ Charlotte lachte droog. ‘Ik had destijds geen idee waar ik was of hoe waar haar woorden waren.’
Ze staarde in herinneringen verzonken voor zich uit. ‘Ik wil graag van dichterbij kijken. Alstublieft, heel even maar.’
‘Maar...’
Ze kwam half overeind van haar plaats, zodat Taylor geen andere keus had dan uit te stijgen en de teugels vast te binden. Voordat hij naar haar kant kon lopen om haar uit het rijtuig te helpen, liet ze zich aan zijn kant al naar beneden zakken. Hij bood zijn hand en ze nam hem aan.
Ze ging hem voor door de nu stille straat. Ze hoorde zijn voetstappen achter haar. Toen had hij haar ingehaald en wandelde naast haar.
Ze ging het trapje voor de deur niet op, maar tilde bevallig haar rokken op en stapte over de stenen goot op het gazon. Ze deed een paar stappen in de richting van de gevel en stond even stil. Ze keek op van de ene naar de andere kant. De ramen waren net bewegende schilderijen in vergulde lijsten. Het licht uit de ramen viel dicht bij de plek waar ze had stilgestaan, maar ze stapte niet in het licht. Ze bleef van een afstandje staan kijken. Langs een raam kwamen dansende paren, wervelende japonnen in alle kleuren zweefden langs, mannen in een zwart-wit kostuum glimlachten gretig naar hun partners met rode wangen van plezier. Voor een ander raam stonden mensen thee en punch te drinken, ze praatten en lachten met elkaar alsof ze geen zorg in de wereld hadden behalve de kwaliteit van de musici, de sterkte van de thee of de hoeveelheid suikerbroodjes.