‘Daar ben ik blij om.’ Hij aarzelde. ‘Ik neem aan dat...’
‘Wat is er?’
‘Het is zo dat ik een beetje in de knel zit. Ik moet een kort bezoek brengen aan een patiënte die erop staat dat er een vrouwelijke chaperonne bij is, en Gibbs en mevrouw Krebs kunnen op dit moment niet weg. Ik kom net bij mevrouw Moorling vandaan, hoewel het nogal onbescheiden zou zijn geweest om het haar te vragen, maar ze is vanavond uit.’
‘Zal ik met u meegaan?’
‘Het is natuurlijk lastig voor u om weg te gaan...’
‘Anne slaapt nog wel een uur of twee. Mae wil vast wel een oogje in het zeil houden en voor haar zorgen als ze wakker wordt. Hoe lang blijven we weg?’
‘Een uurtje maar. Maar ik wil u niet tot last zijn. En hoewel we allebei weten hoe ongevoelig ik kan zijn op het gebied van fatsoen; ik besef dat het niet gepast is u te vragen alleen bij me in het rijtuig te zitten.’
‘Is het dringend?’
‘Niet echt. Een paar hechtingen waar ik naar moet kijken, controleren of er geen ontsteking bij komt. Ik heb beloofd dat ik vanavond langs zou komen en de avond is bijna voorbij. Het kan echt niet wachten tot morgen. Maar misschien zal ze me vergeven als ik voor deze ene keer alleen kom. Als ik het uitleg.’
‘Woont ze dan alleen?’
‘Nee, niet alleen. Ze heeft drie kinderen onder haar hoede. Twee van haarzelf, en een die ze tegen betaling voedt.’
‘Aha.’
‘Nou, ik moet gaan. Neem me niet kwalijk dat ik sprak voordat ik er goed over nagedacht had.’
Hij boog en liep langs haar heen, zette zijn hoed op zijn hoofd en stak zijn armen in de mouwen van zijn jas.
Charlotte draaide zich om en keek hem na.
‘Kan ik nog even mijn omslagdoek pakken en met Mae praten?’ riep ze hem na.
Hij draaide zich om en keek haar aan met een vermoeid gezicht. ‘Natuurlijk. Als u zeker weet dat u het niet erg vindt.’
Ze haalde haar schouders op en glimlachte zorgeloos. ‘Ik zal mijn meest verhullende bonnet opzetten.’
En dat deed ze.
In betrekkelijk zwijgen reden ze over de keienstraten van Londen.
‘Legt u vaak visites af op dit late uur?’ vroeg Charlotte luchtig. Ze was niet voorbereid op het diepe zwijgen waarmee haar vraag werd beantwoord. Ze keek hem aan en zag dat dokter Taylor zijn ogen tot spleetjes kneep. Hij nam een bocht scherper dan nodig was en dreef het paard aan met een klik van zijn tong.
‘Nee,’ antwoordde hij mat.
Ze knikte, maar bleef voor zich uit kijken. Zijn toon nodigde niet uit tot verder informeren. Niettemin vroeg ze zich af wat er zo bijzonder was aan deze patiënte dat ze de dokter zo laat op de avond liet komen — en ook nog iemand mee liet brengen. De patiënte was toch een voedster? Geen voorname of rijke dame die zo’n invloed had op een arts.
Toen ze stilhielden voor een armoedige etagewoning en dokter Taylor nog geen hand uitstak om haar te helpen uitstijgen, wist Charlotte dat hij in gedachten verzonken was en dat de taak die hem wachtte een onprettige was. Ze tilde haar rokken wat hoger op dan haar lief was, maar slaagde erin zonder ongelukken op de smerige straat te stappen.
‘Dokter Taylor!’ Ze was gedwongen om te roepen, want hij was al zonder haar naar binnen gegaan, alsof hij was vergeten dat ze achter hem aan kwam.
Hij keek om, deinsde achteruit en hield de deur voor haar open. Hij stond stil bij de eerste deur aan de linkerkant.
‘U hoeft niets te zeggen,’ fluisterde hij. ‘Blijf maar gewoon bij de deur staan.’
Ze knikte zogenaamd begrijpend. Ze was sprakeloos toen hij een sleutel uit zijn borstzak haalde en na kort aankloppen de deur ontsloot. Hij stapte naar binnen en gaf aan dat ze hem moest volgen en in het krappe halletje diende te blijven staan.
‘Ben je daar, Taylor?’ riep een schorre vrouwenstem.
‘Ja,’ antwoordde hij terwijl hij zijn hoed op een met rommel bezaaide bank legde.
‘Heb je mevrouw Krebs bij je?’ riep de stem weer.
‘Een min vanavond.’
‘Jammer.’
Met een knik naar Charlotte verdween dokter Taylor in een vertrek iets verderop.
‘Laten we die hechtingen dan maar eens bekijken,’ hoorde ze hem zeggen.
‘Laat me eerst maar es zien wie je hebt meegebracht,’ zei de vrouw.
Na een korte stilte riep Daniel: ‘Juffrouw Smith, wilt u even binnenkomen? Juffrouw Marsden wil graag kennis met u maken.’
Charlotte kwam naar voren en bleef in de deuropening staan. Een aantrekkelijke maar dikke vrouw van een jaar of dertig lag in bed, ondersteund door kussens en met een mopmuts over haar blonde krullen. Aan elke borst dronk een kind en een peuter lag vredig opgekruld naast haar te slapen. De vrouw slaagde erin een hand vrij te maken, waaruit ze een broodje had gegeten.