Sally haalde diep adem en slikte. Ze begon op zorgvuldige, geoefende toon: ‘Mijn naam is juffrouw Sally Mitchell. Ik ben vijfentwintig jaar oud...’
Achter de deur hield Charlotte haar adem in. Sally had haar leeftijd al genoemd. Charlotte hoopte maar dat ze het niet raar vonden dat ze het nog een keer zei.
‘Ik heb één kind. Hij heet Dickie. Het is een schooier, maar ik ben gek op ‘m.’
O, lieve help. Nu begon ze te improviseren.
Sally zag de nette dame kennelijk fronsen, want ze keerde terug naar de toespraak die Charlotte haar uit het hoofd had laten leren.
‘Mijn zoon is een halfjaar oud en is onder de hoede van mijn dierbare zuster...’
‘Dank u. Gaan we door...’
Maar Sally was nog niet klaar. ‘... zodat ik vrij ben om werk te zoeken als zoogster.’
‘Zoals we zien. Dank u.’ De hooghartige man richtte zijn aandacht weer op het boekje. ‘“Ze moet een sterke, stevige hals hebben, want daaraan kan men, zoals Hippocrates zei, de kracht van het lichaam beoordelen.”’
Sally slikte toen drie paar ogen haar hals bestudeerden. Ze tilde haar kin op om hen tegemoet te komen.
‘“Ze moet een ruime, stevige boezem hebben...”’
Zijn blik daalde af en Sally’s sterke hals werd vuurrood.
Katherine boog haar hoofd en bracht haar gehandschoende vingers naar haar slapen, de neergetrokken rand van haar hoed bedekte ongetwijfeld haar gezicht. Charlotte merkte op dat Harris het fatsoen had om zijn hoofd af te wenden. Hij schraapte zijn keel. Palmer keek op, zich niet bewust van hun verlegenheid.
Meneer Harris zei: ‘We laten het aan u over om dat eh... aspect van haar persoonlijkheid te onderzoeken. We hoeven geen bijzonderheden te horen.’
‘Aha... ja. Goed dan.’ Palmer sloeg om naar de volgende bladzijde.
‘“Ze moet van goed gedrag zijn, matig, niet verslaafd aan drank, niet vraatzuchtig, mild, zonder boos te zijn of te tobben: want niets bederft eerder het bloed, waaruit de melk wordt gemaakt, dan zwartgalligheid of droefheid.”’
‘Ja, nou ja, we hebben brieven van een arts en de directrice die wat dat betreft voor haar karakter getuigen,’ zei meneer Harris afwijzend.
‘Natuurlijk. “Ze moet evenzeer kuis zijn.” Juffrouw Mitchell, bent u getrouwd?’
‘Nee, meneer.’
‘“Ze mag niet het gezelschap van haar echtgenoot of vreemde mannen begeren, want vleselijke copulatie verstoort het bloed, en bijgevolg de melk.”’
Sally bloosde eens te meer en opnieuw bracht Katherine haar hand naar haar slaap.
‘Ja, ja.’ Harris rees geagiteerd overeind. ‘Meneer Palmer, wilt u er alstublieft om denken dat er een dame bij is.’
‘Ik probeer alleen vast te stellen of deze vrouw een geschikte keus is.’
‘Dat begrijp ik. En wat is uw conclusie?’
‘Tja, ik moet haar boezem en haar melk nog onderzoeken op de juiste kleur en dikte...’
Charles Harris boog zijn hoofd en snauwde: ‘En hoelang gaat dat duren?’
‘Niet lang. Voor de melk zal ik de zoogster vragen een kleine hoeveelheid uit te persen op een spiegel. Het moet zuiver wit zijn, een zoete geur hebben, en niet te dik of te dun zijn.’
‘Schiet dan toch op, man.’ Harris ging weer zitten.
De accoucheur en Sally verdwenen achter een kamerscherm dat voor dit doel was geplaatst.
Zelfs vanuit haar veilige zedige positie voelde Charlotte haar hart bonzen en haar gezicht en hals warm worden bij de gedachte aan wat die arme Sally aan de andere kant van dat gordijn moest doorstaan. Er was alleen het ruisen van stof te horen en nu en dan een gemompeld ‘mmm-hmm...’ van meneer Palmer.
Vijf minuten later kwam de man weer tevoorschijn met een vierkant glas in zijn hand. Hij kantelde het van links naar rechts. ‘De melk vloeit op kalme wijze, niet te waterig, noch te dik.’
‘Dus?’
‘Ze volstaat,’ kondigde Hugh Palmer aan. ‘De lengte en scheve tanden zijn niet ideaal, maar al met al een aanvaardbaar specimen.’
Stralend kwam Sally tevoorschijn, alsof dat het mooiste compliment was dat een vrouw kon ontvangen.
Charlotte zat op de tuinbank, met een ingebakerde Anne Taylor slapend in haar armen. Ze herinnerde zich dat haar moeder ervan overtuigd was dat frisse lucht en zonneschijn voor een kind net zo belangrijk waren als moedermelk. Daniel Taylor kwam de zijdeur uit en zwaaide naar haar. Ze legde het kind in het mandje naast haar en stond op terwijl hij naar haar toe kwam.
‘Juffrouw Lamb, mag ik zeggen dat u eruitziet als een vrouw die al heel wat kinderen heeft gebaard.’
Ze wierp hem een snelle blik toe en wendde toen haar ogen af, haar hand ging verlegen naar haar nog steeds ietwat ronde middel.
Taylors bleke wangen werden rood onder zijn blonde baardstoppels.