‘Kom binnen, man, en doe de deur dicht.’
Toen Taylor had gehoorzaamd, zei Harris op zachte, samenzweerderige toon: ‘Is er enige reden – mocht juffrouw Lamb instemmen uiteraard – als ik hier vanavond met dit kind vertrek, om aan te nemen dat iemand zou weten dat hij niet mijn eigen kind is? Het kind dat ik in mijn armen droeg toen ik hier aankwam?’
Daniel Taylor werd asgrauw en kwaad achter zijn grimmige masker. ‘Dan zou juffrouw Lamb iedereen moeten voorliegen dat jouw overleden zoon de hare is. En ik zou ook moeten liegen om te bevestigen dat een volkomen gezond kind onder mijn hoede in de nacht gestorven is. De overlijdensakte en de geboorteakte zouden vervalst moeten worden. En dan is er nog het probleem van de accoucheur en de kraamverpleegster die getuige zijn geweest van het lijden van je zoon. Maar afgezien van deze kleine ongemakken,’ zijn toon was bijtend, ‘zie ik geen enkele reden.’
Harris sloeg geen acht op zijn sarcasme. ‘De accoucheur zal zo opgelucht zijn dat zijn patiënte een levend kind heeft – dat zijn goede naam niet te lijden heeft – dat hij geen alarm zal slaan. En ik ben er haast zeker van dat hij geboorte- noch overlijdensakte heeft gemaakt. Denk erom, mijn arme kind leefde nog toen we het huis verlieten.’
‘En waarom zou ik voor je liegen en mijn eigen reputatie en loopbaan op het spel zetten?’
‘Niet voor mij,’ zei Harris, ‘maar voor Charlotte. Je zou alles doen om haar te helpen.’
Dokter Taylor zweeg even, maar ontkende het niet. ‘Als het echt was wat ze wilde.’ Hij keek haar aan, en de paniek en misselijkheid die in haar omhoogkwamen terwijl ze de details bespraken van een daad die haar kapot zou maken, deden haar hele lichaam beven.
‘Hoe kan ik? Hoe kan ik afstand van hem doen?’
Harris keek haar ernstig aan. ‘Ik zal nog één keer een beroep op je doen, Charlotte, en je dan niet verder kwellen. Maar denk eens na. Je weet niet hoe je Edmund moet onderhouden, hoewel ik er niet aan twijfel dat je op bewonderenswaardige wijze je best zou doen. Met Katherines rijkdom en als God het wil een terugkeer naar welvaart voor Fawnwell, krijgt Edmund van alles het beste. De beste artsen, de beste leraren, de beste scholen. Als Katherine en ik sterven, wordt hij onze erfgenaam. Hij zal geen gebrek kennen.’
‘En hij zal mij nooit kennen.’
‘Een verschrikkelijk verlies, zeker, maar hij zal niet weten wat hij mist.’
‘Maar ik zal weten wat ik mis.’
‘Ja, lieve Charlotte. Dat zul je weten.’
Ze bleven enkele ogenblikken zwijgen. Charlotte dacht niet zozeer aan Harris’ beloften van overvloed voor haar kind, maar meer aan de alternatieven. Wat ze voor haar geestesoog zag, waren geen idyllische beelden van Edmund die in mooie kleren over het croquetgazon dartelde, maar van de dingen die ze hier in huis had gezien. Ze zag het volmaakte bruinharige jongetje dat ze had gevoed, sterven zonder duidelijke reden. Ze zag de wanhopige jonge vrouw die haar kind op het draailuik had gelegd smeken om een betrekking als zoogster in de hoop herenigd te worden met haar baby, alleen om haar dochter met de teervlek op haar hiel ‘s morgens dood te vinden. Ze dacht aan vrouwen zoals Becky’s moeder, die geen geld had om haar kinderen te eten te geven, aan Becky zelf, die haar baby waarschijnlijk moest afstaan om weer te gaan werken als ze niet wilde sterven van de honger.
Maar ze had stellig meer opties. Zou tante Tilney haar niet helpen? Ze had haar al onderdak aangeboden en ze kon Edmund minstens een jaar zelf voeden, als ze melk bleef houden. Maar wat dan? Hoe moest ze eten voor hem kopen, laat staan alle andere dingen die hij nodig had? Zou haar oom het goed vinden dat haar tante haar tegen vaders instructies in hielp? Waarschijnlijk niet. Wat voor werk zou ze kunnen krijgen met een kind dat ze om de paar uur moest voeden? De woorden die ze zo naïef tegen Mae had uitgesproken klonken weer in haar oren. Ik zou mijn kind nooit door een ander laten voeden... En nu was dat precies wat ze overwoog. Ik moet krankzinnig zijn. Ze huiverde.
Taylor schraapte zijn keel. ‘Misschien is er nog iets wat ik kan doen. Ik heb geen groot inkomen, maar ik kan vast een manier vinden om u uit de moeilijkheden te helpen.’
Hij had er kennelijk geen idee van hoe ongepast zijn aanbod was, maar ze wist dat hij het met de beste bedoelingen deed.
‘Ik dank u hartelijk, dokter Taylor, maar u hebt zelf een vrouw en kind om aan te denken.’
Charlotte keek neer op Edmunds kleine gezichtje, dat haar onmiddellijk zo dierbaar was geworden. Ze werd weer overmand door tranen. ‘Ik kan niet nadenken als jullie tweeën me aan staan te staren.’
Charles keek op zijn zakhorloge. ‘Maar...’
‘Natuurlijk,’ overstemde Daniel hem en voerde hem mee de kamer uit. ‘We komen straks terug.’