‘Maar ook de mijne.’
‘Hij is niet meer van u. U hebt hem opgegeven toen u met mijn nicht trouwde.’ Ze nam haar kind weer in haar armen en hield hem dicht tegen zich aan.
‘Ik had geen keus.’
‘U had wel een keus. En die hebt u gemaakt. Laat ons nu met rust. Ga weg, nu meteen.’
Daniel deed een stap naar voren, klaar om Harris mee te nemen de kamer uit. Hij voelde niet de voldoening die hij had verwacht nu Charlotte hem had afgewezen. Voor een situatie als deze bestond geen gelukkige afloop.
Harris rees overeind. Het was duidelijk dat hij geschokt en ontstemd was. ‘Het spijt me, Charlotte. Ik had het recht niet het te vragen.’
Ze schudde verwonderd en verbijsterd haar hoofd. ‘Opnieuw zou u uw eigen geluk – en dat van Katherine – boven het mijne stellen. Opnieuw.’ Haar stem trilde. ‘U wilt dat ik Katherines verdriet draag, dat ik lijd in haar plaats. Ik mag haar plaats in uw leven niet hebben, maar wel haar ondraaglijke verdriet?’
Harris keek naar de grond. ‘Je hebt gelijk, Charlotte,’ zei hij zacht. ‘Het is te veel. Vergeef me dat ik het gevraagd heb.’
Harris keerde zich om naar de deur, Daniel een paar passen achter hem. Hij deed de deur open en wilde Daniel voor laten gaan. Toen Harris net de deur achter hem dicht wilde doen, riep Charlotte: ‘Wacht.’
Charlotte slikte toen Harris behoedzaam de kamer weer binnen stapte.
Taylor bleef bij de deur staan en keek haar onderzoekend aan. ‘Ik wacht vlak voor de deur,’ zei hij. ‘Als u me nodig hebt, hoeft u maar te roepen.’
Charlotte knikte zwijgend en Taylor sloot de deur achter zich. Harris deed een aarzelende stap naar het bed, de armen achter zijn rug, het hoofd gebogen.
Charlotte wendde haar blik af van hem, en van haar zoon. Ze staarde naar het raam, naar de opengeslagen luiken. Het licht van de maan viel naar binnen. Ze zweeg een paar minuten. Ze kon niet nadenken, alleen voelen.
‘U weet dat ik het beste met hem voor heb,’ begon ze. Haar keel was dik en brandde. ‘Maar dit... dit is te veel... te plotseling.’
Uit haar ooghoek zag ze hem knikken, maar hij zei niets. Ze wendde haar blik af van het maanlicht om naar hem te kijken.
‘Hebt u enig idee wat u van me vraagt? Hij is mijn zoon... mijn hart! Ik houd meer van hem dan van mijn eigen leven. Hebt u dat ooit voor iemand gevoeld? Of houdt u alleen van uzelf... en van dat landgoed van u?’
‘Dat was vroeger misschien zo. Maar nu niet meer.’
‘Houdt u dan echt van haar – van Katherine?’
‘Ja. Eerst niet misschien. Maar nu...’
‘En zou zij... van mijn zoon houden?’ Haar hele lijf schokte van het snikken.
Hij antwoordde niet meteen. En toen hij eindelijk antwoord gaf, was het niet het antwoord dat ze had verwacht. ‘Charlotte, je kent mijn vrouw. Katherine is heel liefdevol, maar ze is ook heel trots, heel jaloers en heel bezitterig.’
‘Ja, ik ken haar goed.’
‘Als we nu handelen en Edmund aan haar geven, zal ze geloven dat het haar eigen kind is en zal hij opgroeien met alle voordelen, vrij van schande, met de liefde van zowel een vader als een moeder. Maar als ze weet dat hij niet haar eigen vlees en bloed is, ben ik bang dat ze hem zal afwijzen, of op z’n minst zijn leven lang verbitterd zal blijven jegens hem – en mij. Hoewel Katherine haar gebreken heeft, is ze in staat tot grote liefde, grote trouw en toewijding, en ik kan je beloven dat Edmund al die dingen van haar zal krijgen.’
‘Zal ze hem niet mishandelen?’
‘Natuurlijk niet. Hij is mijn eigen zoon! En ook zij zal geloven dat hij van haar is.’
‘Als we hierin tot overeenstemming zouden komen, bent u dan bereid me één ding te beloven?’
Hij knikte, op zijn hoede.
‘Als ze wel beseft dat Edmund niet haar eigen kind is, als ze hem niet volkomen kan liefhebben, breng hem dan alstublieft naar me terug. Beloof me dat u hem niet zult laten lijden.’
‘Ik geef je mijn woord.’
‘Wilt u me wat tijd geven om erover na te denken?’
‘We hebben niet veel tijd, Charlotte. Als ik Edmund nu mee naar huis neem, of in elk geval in de komende uren, wanneer Katherine net wakker wordt uit haar verdoving, kan ik haar makkelijk overtuigen dat dit jongetje haar eigen kind is, dat veilig en wel is thuisgekomen van zijn reis naar het ziekenhuis. Als we wachten en ze argwaan krijgt, dan ben ik niet alleen niet zeker meer van haar toewijding, maar komt ook mijn vermogen om hem als mijn wettige erfgenaam mijn land en bezit na te laten in het geding. Als we het doen, dan moet het nu. Vanavond nog.’
‘Maar hoe...?’
‘Taylor!’ Hij liet haar schrikken met zijn schreeuw.
Dokter Taylor opende de deur, waarachter hij klaarstond zoals hij beloofd had.