‘Maar...’ protesteerde Bea. ‘De ondertrouw is niet afgekondigd in de kerk...’
‘Je nicht houdt niet van openbaar vertoon.’
‘Niet te geloven.’
‘Ik heb zo’n burgerlijk huwelijk nooit goedgekeurd,’ begon hun vader. ‘Het is traditie om de afkondiging in de kerk te doen en het dient een doel. Iedereen die een bestaand huwelijkscontract heeft of een andere reden om bezwaar te maken, kan “spreken of voorgoed het zwijgen ertoe doen”.’ Hij zuchtte. ‘Nu betaal je een paar pond aan een ambtenaar en je hebt met een afkondiging niets meer te maken.’
‘Maar het is niet goed!’ barstte Charlotte tot ieders verrassing uit.
‘Waarom niet?’ Bea keek haar boos aan. ‘Zou jij zijn opgestaan in de kerk om bezwaar te maken als je de kans had gekregen? Heb je reden om ertegen te protesteren dat meneer Harris met onze nicht trouwt?’
Gal kwam omhoog in Charlottes keel en ze stond met bevende benen op. ‘Neem me niet kwalijk,’ mompelde ze, sloeg haar hand voor haar mond en liep vlug de kamer uit.
Bea riep haar na. ‘Je hebt toch zeker nooit in ernst gedacht dat hij met jou zou trouwen?’
Charlotte zwaaide haar slaapkamerdeur open en was net op tijd bij de nachtspiegel om haar ontbijt eruit te gooien.
Een paar uur later was Charlotte in de tuin toen de man aan wie ze probeerde niet te denken, op zijn paard over het terrein aan kwam denderen. Ze draaide zich om en rende weg.
‘Charlotte, wacht!’ Charles Harris sprong van zijn paard, nam niet de moeite om het vast te zetten en rende achter haar aan. Ze snelde door het tuinhek de laan over naar het kerkhof, in de hoop zich daar te verstoppen. Ze bedacht het niet met haar verstand; haar diepste instinct vertelde haar simpelweg deze man te ontvluchten. Dichtbij hem zijn was vragen om een nieuwe dodelijke wond. Ze was bij de kerkdeuren toen hij haar bij de schouders pakte en omdraaide om hem aan te kijken.
‘Laat me los,’ beval ze.
Hij hijgde van het rennen, zijn gezicht stond radeloos, zijn haar zat in de war.
‘Alleen als je naar me luistert.’
Ze rukte zich los uit zijn greep en week achteruit, maar rende niet weg. Ergens hoopte ze dwaas dat hij zou zeggen dat het allemaal een vergissing was, dat hij niet van plan was om met Katherine te trouwen.
‘Ik had geen idee dat ze de aankondigingen al zo gauw zou versturen,’ begon hij. ‘Mijn moeder heeft er ook een gekregen en ik ben meteen hierheen gekomen zodra ik het hoorde. Ik had gehoopt het je zelf te kunnen vertellen, je uit te leggen...’
Ze staarde hem alleen maar aan zonder hem aan te moedigen.
‘Charlotte. Ik begrijp dat je, naar aanleiding van wat er tussen ons is gebeurd, misschien had verwacht...’ Hij veegde driftig zijn haar uit zijn ogen. ‘Tenminste, onder normale omstandigheden had ik me anders gedragen...’
‘Bedoelt u die avond of daarna?’ vroeg ze op scherpe toon.
Hij zuchtte diep. ‘Allebei eigenlijk. Die avond was ik dom en egoëstisch. Ik had net een brief gekregen van de bank, zie je, en ik was zo wanhopig...’
‘Ja, dat weet ik nog.’
‘Ik had beter mijn best moeten doen om er een eind aan te maken.’
‘Dus het was allemaal mijn schuld?’
‘Natuurlijk niet. Het is aan mij te wijten. Ik wist beter.’
‘Toch aanvaardt u geen verantwoordelijkheid.’
Duidelijk geschrokken nam hij haar scherp op. ‘Is er... iets waarvoor ik de verantwoordelijkheid moet nemen?’
Met open mond schudde ze haar hoofd, verbijsterd door de stompzinnigheid van die vraag. Begreep hij niet dat ze voor altijd was veranderd? Dat haar toekomst een kaars was zonder pit?
Maar kennelijk vatte hij haar hoofdschudden op als het antwoord dat hij wilde horen en hij blies opgelucht uit. ‘Mooi.’
Mooi? ‘Zeg eens. Die avond... was u toen al verloofd met haar?’
Hij boog zijn hoofd. ‘Niet... precies. Eerder had ze een alliantie voorgesteld, een soort huwelijk, maar ik had haar afgewezen. Maar toen kwam de brand... Charlotte, je hebt geen idee hoe het is, de verantwoordelijkheid die ik draag voor Fawnwell. Voor de brand hing de boel aan een zijden draad. Daarna... was het nagenoeg verloren. Die brief van de bank bevestigde dat. Ik had geen geld voor renovatie of herbouw. Mijn moeder had geen idee. Ze nam gewoon aan dat we zouden herbouwen, het oorspronkelijke huis zelfs nog verbeteren. Ik had het hart niet om haar de waarheid te vertellen. Ik had mijn vader beloofd dat ik het huis goed zou beheren, zou laten bloeien...’
‘Dus u trouwt met Katherine om haar geld.’
‘Het spijt me. Het spijt me echt. Maar ik kan niets anders doen.’
Nu lag ze hier in het opvanghuis met zijn kind in haar armen. Charlotte herinnerde zich wat haar afscheidswoorden aan hem waren geweest: ‘Uw huis is verwoest... maar ik moet de prijs betalen.’