‘Dank u,’ mompelde hij gespannen, sprong vlot over de lage ketting heen en stormde met twee treden tegelijk de trap op. Hij verdween rennend om de hoek en schreeuwde: ‘Preston!’
Er was daarboven iets ergs aan de hand. Iets heel ergs. Ze wilde dokter Taylor achternagaan, maar een snelle blik op het kleine bordje dat nog heen en weer zwaaide door een tik van dokter Taylors schoen weerhield haar. En de gedachte aan een standje van mevrouw Moorling.
Charlotte liep vlug de gang door, langs haar kamer naar de bediendentrap. Ze keek om en toen ze niemand zag, deed ze de deur open, stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht. Ze klom zo vlug als haar zware lichaam toestond naar boven en op de bovenste trede hoorde ze duidelijk dat dokter Preston en dokter Taylor tegen elkaar schreeuwden. Mevrouw Moorling sprak zachter, op vermanende toon. Maar toen hoorde ze de andere stem, het hoge, klaaglijke gejammer dat Charlotte eerder had gehoord. Het schreeuwen klonk smartelijker dan ooit en de geluidssterkte en de paniek die erin doorklonken, namen met de seconde toe.
Charlotte deed de deur op een kier open en gluurde de gang in. Hierboven zaten geen luiken voor de ramen, dus het was licht genoeg om de gang in te kijken. Ze kon ook duidelijk horen dat dokter Taylor uitriep: ‘Alle mensen, Preston. Je hebt haar doodsbang gemaakt.’
‘Ik probeer alleen maar te doen waar jij de moed niet toe had.’
‘Ja, en kijk eens hoe het haar geholpen heeft.’
‘Ik was nog niet klaar.’
‘Je bent wel klaar.’
Het koortsachtige jammeren begon weer en dokter Taylor blafte een bevel. ‘Maak dat je wegkomt, Preston. Nu.’
‘Best. Moorling, kom mee.’
Dokter Preston beende weg door de gang naar de grote trap. Mevrouw Moorling volgde hem minder zelfverzekerd. Charlotte zag dat ze over haar schouder keek.
Dokter Taylor riep: ‘Mevrouw Moorling, geef me dat wondgaas, alstublieft.’
‘Mevrouw Moorling, u gaat met mij mee,’ hield Preston vol. ‘U hoort hier niet.’
Tot haar verbazing zag Charlotte dat mevrouw Moorling de man gehoorzaamde. Samen gingen ze de hoek om en verdwenen de grote trap af.
‘Mevrouw Moorling!’ Dokter Taylors stem klonk dringend. ‘Ik heb u hier nodig!’
Het gejammer brak af in korte kreten en vloeken en Charlotte hoorde dat er gevochten werd.
‘Ik heb hulp nodig hier!’
De smeekbede van dokter Taylor trok Charlotte de gang in. Ze stapte vlug, maar timide naar de openstaande deur. Ze gluurde naar binnen en sloeg haar hand voor haar mond om een kreet te smoren. Haar huid prikte. Dokter Taylor hield een halfnaakte vrouw met wilde haren in een worstelgreep tegen de achtermuur van de kamer. In één hand, geheven boven haar hoofd, hield de vrouw een lancet zoals Charlotte daarstraks op het blad had zien liggen. Dokter Taylor hield haar pols vast om het lancet uit de buurt te houden en hield met de andere de vrouw in bedwang terwijl ze worstelde om zich te bevrijden. De vrouw vloekte in het Frans.
Dokter Taylor moest haar voetstappen hebben gehoord, want zonder zich ver genoeg om te kunnen draaien om haar te kunnen zien, zei hij: ‘De opiumspons op de gangtafel. Vlug!’
Charlotte draaide zich om en vond de spons in een kom. Ze pakte hem voorzichtig op en ging vlug de kamer weer in, water druipend en wie weet wat nog meer. Dokter Taylor drukte het lichaam van de vrouw met zijn schouder tegen de muur en stak onhandig zijn hand naar achteren om de spons aan te nemen.
Charlotte kwam dichterbij en legde hem in zijn wachtende handpalm. Op dat moment stapte ze in zijn blikveld en hij keek naar haar op. In zijn ogen vonkte... wat was het? Boosheid? Verbazing? Ontzetting? Ze wist het niet. Charlotte wierp een snelle blik op de vrouw en zelfs door het donkere haar dat wild over haar gezicht viel, kon de woede in haar gezichtsuitdrukking haar niet ontgaan.
De vrouw begon tegen haar te schreeuwen, de lippen minachtend gekruld, haar donkere ogen fonkelden. Charlottes kennis van de Franse taal strekte zich niet uit tot de kwaadaardige woorden die de vrouw uitbraakte – woorden die abrupt werden afgebroken toen dokter Taylor de spons tegen haar neus en mond drukte. Langzaam week Charlotte achteruit, toekijkend hoe de vrouw tevergeefs worstelde om haar gezicht weg te draaien. Toen Charlotte bij de deur was, zakte de vrouw verdoofd tegen dokter Taylor in elkaar. Hij pakte haar op en legde haar in het enige bed in de kamer. Pas toen besefte Charlotte dat de vrouw zwanger was.
Dokter Taylor keek om naar Charlotte in de deuropening. ‘Je hoort hier niet te zijn, dat weet je.’
Ze knikte. ‘Dat weet ik.’
Ze bleef nog een paar seconden staan. Hij gaf geen verklaring en zij ook niet.
Hij bedekte de vrouw met een deken en gromde: ‘Die verdraaide Preston. Ik heb hem nog zo gezegd dat nooit bij haar te proberen. Arrogante dwaas...’