Ze hoorde een gesmoorde kreet in huis, gevolgd door rennende voetstappen door de gang. Charlotte dacht opnieuw aan het arme kindje dat ’s nachts gestorven was en stond op, stak een kaars aan en ging op weg naar de vondelingenafdeling. Zodra ze de zware deur had geopend, hoorde ze huilen. Vlug stapte ze de gang in en deed de deur achter zich dicht.
Was dit het huilen dat ze die andere nachten had gehoord? Niet zo ver van haar kamer. Ze liep naar de eerste kamer met slapende kindertjes. Eentje huilde en de volgende werd wakker en deed mee, als een oorverdovend refrein. Charlotte stapte de gang weer in en zag mevrouw Krebs met slaperige ogen en een mutsje op worstelen met een speen. ‘Ga Ruthie even voor me halen, als je wilt, Charlotte. Het is haar beurt. Tweede deur rechts.’
Algauw kwam Charlotte terug met de slaperige roodharige vrouw, die ging zitten en de twee huilende baby’s begon te zogen. Charlotte liep langs de rij bedjes en zag nog een kindje wakker liggen, een jongen volgens het kleine kaartje met geslacht en datum van opname aan de zijkant van het bedje. Nu en dan stond er een naam op het kaartje, als het kind er een gekregen had, maar dat kwam niet vaak voor. Dit jongetje lag op zijn rug vredig om zich heen te kijken, de commotie kalm en rustig in zich opnemend. Charlotte bleef even staan om op het kindje neer te kijken, zijn oogjes straalden in het kaarslicht.
Mevrouw Krebs zuchtte. ‘Voor niets de fles klaargemaakt. Als er eentje huilt, wordt het hele koor meestal wakker. Maar tot nu toe maar twee en die kan Ruthie alleen wel aan.’
‘Vindt u het goed als ik deze voed?’ vroeg Charlotte zacht.
‘Hij huilt niet.’
‘Weet ik, maar hij is wakker en ik ook.’
‘Jij je zin.’ Mevrouw Krebs zette de zuigfles op tafel en vertrok.
Charlotte pakte het ingebakerde kindje op, dat licht was als een poesje in haar armen. Ze ging met hem in de schommelstoel het dichtst bij de tafel zitten; hij draaide zich meteen naar haar toe en nestelde zijn lijfje tegen haar aan. Eerst drukte ze afwerend haar rug tegen de stoel, verlegen doordat het kind tegen haar nachtpon woelde. Ze keek rond en voelde zich schuldig, zonder goed te weten waarom. Maar niemand keek. Ruthie zat met haar gezicht naar de andere kant en scheen ingedommeld te zijn onder het voeden, en mevrouw Krebs was weer naar bed gegaan.
Charlotte ontspande en stond zichzelf toe het kindje dicht tegen zich aan te trekken. Ze voelde een scherpe hunkering en wenste dat ze het kleintje zelf kon voeden. Ze streek met haar vinger over zijn gladde wangetje en hij keerde zich ernaartoe, nam de top tussen zijn lipjes. Hij zoog haar vinger verder naar binnen tot ze de vochtige randen voelde van zijn gehemelte en zijn tong trok aan de onderkant van haar vinger. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen, of het pijn deed of prettig was, als ze eindelijk haar eigen kind zou zogen.
‘Vannacht zul je het met geitenmelk moeten stellen,’ fluisterde Charlotte. Ze trok met een glibberig plopgeluid haar vinger uit zijn mondje en pakte de zuigfles van de tafel. Ze liet de speen naar het mondje van de baby zakken.
‘Alsjeblieft,’ mompelde ze en glimlachte toen het kleintje ernstig begon te drinken. ‘Als je mijn knappe jongetje was, zou ik je niet uit het oog verliezen.’ Ze sloot haar ogen terwijl ze de baby te drinken gaf. Hemelse vader, bad ze in stilte, houd alstublieft de wacht over dit lieve, hulpeloze kind.
Daniel Taylor stond in het donker naar Charlotte te kijken. Omdat hij niet kon slapen na een zware dag en een nog zwaardere avond, had hij door de gangen van het huis gedwaald. Toen hij over de stille afdeling liep, had hij haar tot zijn verbazing op dit uur zien zitten. Bewust dat hij zich haastig had aangekleed en nodig een bad en een scheerbeurt moest hebben, liet hij niet merken dat hij er was. Door de jaren heen had hij vele vrouwen kinderen zien voeden – van mooie jonge meisjes tot stokoude nonnen – dus waarom stond hij zo merkwaardig te staren naar Charlotte Lamb die een vondeling voedde?
8
De zijdeplant wordt als onkruid beschouwd, lastig uit te roeien en een bedreiging voor vee. Maar veel mensen zouden wat overhebben voor een lapje met zijdeplanten... De Fransen importeerden ze in de negentiende eeuw zelfs voor in de tuin.
Jack Sanders, The secrets of wildflowers
Daniel Taylor hielp zijn vader in zijn zondagse jas, borstelde hem af en streek de schouders en mouwen glad. Zijn handen bleven een ogenblik rusten op de onderarmen van zijn vader. Wanneer was hij zo mager geworden? Hij voelde de trilling door het lichaam van de oudere man varen en beet op zijn lip. Vandaag was geen dag om hem de les te lezen.
‘Kom, vader. Fris u een beetje op en dan gaan we.’
John Taylor leek veel ouder dan vijfenvijftig jaar toen hij naar de wasbak strompelde en diep bukte om zijn handen en gezicht te wassen.