‘Ja. Thuis hadden we zoiets tussen de bijkeuken en de keuken. De bedienden gebruiken het om vuil serviesgoed door te geven.’
‘Hier geven ze geen vuil serviesgoed door, maar baby’s die niemand hebben wil. Zo hoeft de arme moeder haar gezicht niet eens te laten zien. Ze legt haar baby op de plank en drukt op de bel. Dan draait mevrouw Krebs de plank en haalt ze de baby binnen.’
‘Arme schepselen.’
‘Ja. Die meisjes zijn wanhopig als ze hun baby achterlaten.’
Charlotte had niet de moeders, maar de achtergelaten baby’s bedoeld, maar ze verbeterde haar niet.
‘Soms leggen uitgehongerde moeders hun baby’s in het luik en komen daarna aan de voordeur om werk te vragen als zoogster, in de hoop dat ze hun eigen baby mogen voeden en daarbij ook nog eten en een vergoeding krijgen.’
‘Maar waarom doen ze dat?’
‘Omdat ze doodgaan van de honger en geen onderdak hebben, geen geld, geen werk. Hoe kunnen ze werken als ze een pasgeboren kind hebben dat om de paar uur gevoed moet worden?’
‘O.’
‘Kom mee.’
Ze liepen een lange gang door, langs een schemerige ruimte aan de linkerkant die vol stond met bedjes, en een andere ruimte vol schommelstoelen. Op haast alle stoelen zat een vrouw een kind te zogen, soms twee baby’s tegelijk. Dat had Charlotte nog nooit een vrouw zien doen, en hoewel de meesten aan het oog onttrokken waren door een deken of het kindje, voelde Charlotte haar wangen rood worden bij de intieme aanblik.
‘En zie je die deuren aan de andere kant van de gang? Daar slapen wij voedsters om de beurt.’
‘Sally! Fijn dat je terug bent. Ik heb je hulp nodig.’ Een vrouw van achter in de vijftig kwam op hen af. Haar asgrijze haar zat in een losse knot achter in haar nek en ze droeg een eenvoudige zwarte jurk met een groot schort vol vlekken over haar gezette gestalte.
‘Mevrouw Krebs, dit is juffrouw Charlotte Smith.’
‘Hoe maakt u het, mevrouw Krebs.’ Charlotte stapte naar voren en stak haar hand uit. ‘Ik zou ook graag willen helpen, als dat kan.’
De vrouw keek de gang door en scheen haar hand niet op te merken. ‘Nou, je bent net op tijd om te helpen met de geiten.’
‘De geiten?’
‘Ja, ja, kom maar mee.’
Charlotte keek naar Sally, die zuchtte en knikte en achter mevrouw Krebs aanliep, die al doelbewust naar het eind van de gang marcheerde.
‘Jij bent opgegroeid op een boerderij, nietwaar Sally?’ vroeg mevrouw Krebs over haar schouder.
‘Ja.’
‘En u, juffrouw Smith?’
‘Nee, ik ben bang van niet.’
‘Geeft niet, een stel bereidwillige handen is altijd welkom.’ Ze stond stil bij een kleine tafel naast een gesloten deur. ‘Maar trek wel deze maskers en handschoenen aan. Bevel van dokter Taylor.’
Sally begon strakke leren handschoenen over haar lange vingers te trekken en legde uit: ‘Dit is de syfilisafdeling, Charlotte. Al deze baby’s hebben syfilis en moeten bij de rest uit de buurt worden gehouden.’
Mevrouw Krebs overhandigde Charlotte een ander paar handschoenen en begon bij zichzelf een katoenen masker over haar neus en mond te binden.
Charlotte aarzelde.
‘Is het wel veilig? Voor mijn eigen baby, bedoel ik.’
‘Dokter Taylor heeft me verzekerd dat het gemene spul alleen wordt overgebracht door rechtstreeks contact met de ontstekingen,’ zei mevrouw Krebs. ‘Die arme kindertjes hebben het van hun eigen moeder gekregen nog voordat ze geboren waren.’
Mevrouw Krebs duwde de deur open en liep naar binnen. Sally en Charlotte bleven stilstaan op de drempel en namen het tafereel in zich op.
De ruimte stond vol bedjes en het gehuil was niet van de lucht. In een hoek stond een non over een bedje gebogen en ze probeerde het kindje over te halen aan een soort buis te zuigen. Dokter Taylor stond naast haar met zijn armen op zijn rug en instrueerde de vrouw rustig. Hij keek op toen de deur openging. Even vernauwden zijn ogen toen zijn blik op haar viel.
Er werd geklopt aan een brede, stalachtige deur aan de andere kant van de ruimte.
‘Daar zul je Rob hebben.’
De oude mevrouw Krebs beende met indrukwekkend jeugdige vitaliteit langs de bedjes met kinderen. Ze opende de deur en er kwam een jongeman binnen met twee geiten op zijn hielen, een zwarte en een witte.
‘Wat gaan ze doen met die geiten?’ fluisterde Charlotte.
‘Dat zul je zo wel zien,’ zei Sally en ze stapte naar binnen.
Charlotte bleef bezorgd in de deuropening staan en sloeg een tafereel gade dat ze nooit zou vergeten. De geiten dansten gretig, blatend de zaal binnen. De zwarte draafde langs de ene rij bedjes, de witte langs de andere. Ineens sprong de witte geit behendig op het eerste bedje en ging voorzichtig schrijlings boven het kindje staan. Charlottes mond viel open. Sally stapte naar voren en tilde het wachtende kindje op naar de uier van de geit. De hongerige baby hapte toe en begon te drinken. Charlotte was verbijsterd, vervuld van afschuw, en tegelijkertijd gefascineerd. Ze kwam aarzelend naar voren, ging achter Sally staan en gluurde over haar gebogen rug.