‘Dawes?’
De man keek op, zijn ogen stonden vermoeid en diepbedroefd. ‘Hallo, Taylor.’
‘Wat is er aan de hand, man? Je ziet er vreselijk uit.’
‘Heb je het niet gehoord?’
Daniel schudde zijn hoofd.
‘Ik heb een patiënt verloren.’
‘Dat is beroerd. Ik weet hoe dat voelt.’
‘Het is een dubbele slag. Ik wil niet geldbelust lijken, maar dit wordt ook de dood voor mijn praktijk. Het is altijd een gok, vooraanstaande patiënten.’
‘Mag ik vragen wie?’
Zijn antwoord trof Daniel als een vuistslag. Hij ervoer een ziekmakende combinatie van oprecht verdriet en medelijden, samen met enkele veel minder nobele gevoelens die om hem zelf draaiden.
‘Beroerd,’ mompelde Daniel nogmaals en hij dook de zaal uit voordat de man nog meer kon zeggen.
Toen hij thuiskwam, was Charlotte er om hem te begroeten. ‘Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag,’ zei ze verlegen en aarzelend voegde ze eraan toe: ‘Daniel.’
Ze was gekleed in een mooie roze jurk met een flatterende, vrouwelijke halslijn. Haar haar was opgemaakt in een mooie kroon van krullen, waarvan enkele haar gezicht omlijstten, dat nu blozend en verwachtingsvol naar hem opkeek. Het ontging hem niet dat ze opzettelijk zijn voornaam gebruikte, dat ze met aandacht haar uiterlijk had verzorgd, dat ze bloosde. Nee, hij had de situatie niet verkeerd ingeschat. Haar gevoelens waren veranderd en dat wilde ze hem laten weten. Hij zou opgelucht en blij moeten zijn, maar in plaats daarvan voelde hij een misselijkmakende bal van afgrijzen in zijn maag. Waarom moest dit nu gebeuren? Nu ze eindelijk klaar was om zijn genegenheid te ontvangen? Het leek Daniel een wrede, ironische speling van het lot.
‘Je ziet er prachtig uit,’ zei hij. Er kwam een lege droefheid over hem.
Ze glimlachte op zijn woorden, maar algauw stierf haar glimlach weg. ‘Is er iets mis?’
Hij deed zijn mond open om antwoord te geven. Moest hij het haar vertellen? Nu? Kon hij niet wachten tot... tot er een verstandhouding tussen hen was?
‘Gefeliciteerd met uw verjaardag, papa!’ schreeuwde Anne, die op hem toe kwam rennen en haar armen om zijn benen sloeg. ‘Ziet Missy er niet uit als een prinses?’
‘Ja. Ze ziet eruit als een prinses. Net als jij.’ Hij glimlachte naar zijn dochter, raakte haar sierlijk krullende haar aan en bekeek haar helderblauwe jurk. ‘Je nieuwe japon is haast net zo mooi als jij.’
Anne giechelde en trok aan zijn hand om hem mee te nemen naar de eetkamer. ‘Ik heb geholpen met de taart, maar het glazuur is mislukt.’
Daniel zuchtte onhoorbaar. Mislukt, inderdaad.
Terwijl Anne knielde op een stoel aan de eetkamertafel en vrolijk kleine suikerblaadjes in het glazuur van de taart stak, voegde Charlotte zich bij Daniel in de zitkamer. ‘Daniel, weet je zeker dat er niets mis is? Ik hoop dat ik er niet verkeerd aan gedaan heb.’
‘Waaraan?’
‘Door eigenmachtig, vrijpostig dit feestje te organiseren. Als ik mijn boekje te buiten...’
‘Absoluut niet, Charlotte. Ik ben blij met je ongedwongenheid. Voor mij hoor je al bij dit gezin.’
Zelfs met haar hoofd gebogen, zag hij het genoegen in haar roze wangen en verborgen glimlach.
‘Charlotte,’ zei hij ineens heftig, ‘mijn gevoelens voor jou, mijn bedoelingen, blijven onveranderd.’
Haar hoofd kwam omhoog en ze keek hem verlegen, vol verwachting aan. Wat was ze mooi, wat keek ze liefdevol naar hem. Was het zo verkeerd om het nieuws, dat die blik voor altijd van haar gezicht zou vagen, nog even uit te stellen?
‘Als je gevoelens,’ voegde hij er zachter aan toe, ‘niet langer belemmerd zijn...’
‘Ze zijn niet langer belemmerd, Daniel,’ fluisterde ze.
‘Dan zou ik je willen vragen... waar ik naar verlangd heb om je te vragen...’
Ze glimlachte warm en boog haar lichaam heel licht naar hem toe. Wat een kwelling was dit. Zo dicht bij haar te zijn, te beseffen dat ze klaar was om hem te aanvaarden. Maar alleen omdat ze in zoete onwetendheid verkeerde.
Hij kromp in elkaar en zei toen: ‘Maar ik mag het niet doen.’
Haar glimlach verdween. ‘Wat is er gebeurd? Heb ik iets gedaan wat...?’
‘Je hebt niets gedaan. Niets anders dan ervoor te zorgen dat we allemaal volkomen verslingerd aan je zijn. Je bent niet alleen de geliefde moeder van mijn dochter geworden, maar ook de geliefde dochter van mijn vader.’
‘Maar jij deelt hun... genegenheid niet?’
‘Ik houd van je, Charlotte. Maar...’
‘Maar?’
‘Ik heb helaas vreselijk nieuws. Ik had willen wachten tot nadat...’ Hij wuifde met zijn hand in de richting van de eetkamer, maar ze wisten allebei dat hij veel meer bedoelde dan de feestelijkheden ter ere van zijn verjaardag. ‘Maar ik kan het voor mijn geweten niet verantwoorden dit nog een ogenblik langer voor je te verzwijgen.’