‘Wilt u dat ik Annes gouvernante word?’ opperde ze aarzelend.
‘Gouvernante? Daar is ze nog een beetje klein voor, maar... zou u dat willen? Uiteindelijk, bedoel ik? Natuurlijk zou ik graag willen dat u voor haar blijft zorgen zoals u doet.’
‘Kindermeisje, dan?’
‘Dat vind ik niet prettig klinken. Dat is beneden uw stand, juffrouw Lamb.’
‘Nee, hoor.’ Niet meer.
‘Wat ik wil zeggen, is dat een vrouw met uw karakter en opleiding zo veel meer zou kunnen, alles zou kunnen worden wat ze wilde.’
‘Maar u hebt een kindermeisje nodig.’
‘Anne heeft een kindermeisje nodig. Ik...’
‘Wat?’
‘Omwille van Anne zou ik willen dat u aanbleef als kindermeisje, gouvernante, noem maar op. Maar voor mezelf eerlijk gezegd niet.’
‘U wilt niet dat ik Annes kindermeisje ben.’
‘Nee.’
Charlotte had het gevoel of ze geslagen werd en tegelijkertijd een plens ijswater in haar gezicht kreeg. Ze was van mening geweest dat hij bewondering had voor de manier waarop ze met zijn dochter omging; dat hij bewondering had voor haar in het algemeen.
‘Ik zal onmiddellijk vertrekken.’
‘Nee!’ schreeuwde hij nagenoeg.
Ze keek hem aan, verbijsterd door zijn ongebruikelijke uitbarsting.
Hij zuchtte en zei vriendelijker: ‘Neem me niet kwalijk. Ik weet dat ik een gebroken schim van een man ben die u weinig te bieden heeft. Maar toch vraag ik het u.’
‘Vraagt u me wat?’
‘Om te blijven.’
‘Als wat?’
‘Waarom moeten we het benoemen? Kunt u me niet wat meer tijd geven?’
‘Ik ben bang dat ik u niet begrijp. Ik ben een ongetrouwde vrouw. Ik kan niet onder uw dak blijven wonen tenzij ik in een legitieme hoedanigheid in uw dienst ben. Vertel me niet dat u me vraagt uw... uw...’
‘Om mijn wat te zijn?’ zei hij in de verdediging.
‘Dwing me niet het te zeggen.’
‘Wat te zeggen?’ Hij keek nu bijna boos. ‘Wat is er zo weerzinwekkend?’
‘Dokter Taylor!’
‘Nee, zeg het. Om mijn wat te zijn?’
Ze fronste, keek om zich heen en fluisterde kortaf: ‘Maîtresse.’
Hij keek verbijsterd. ‘O, juffrouw Lamb. Vergeef me. Geen wonder dat u zo boos keek. U weet nu toch onderhand wel hoe hoog ik u in het vaandel heb. Nooit zou ik zoiets aan iemand voorstellen, en u het minst van al.’
Ze wist dat hij het als een compliment bedoelde; toch kwetste het haar vrouwelijke trots. Zij was niet het soort vrouw dat hij voor zichzelf wilde hebben. Niet meer, tenminste.
‘Uw vriend Kendall had geen last van zulke scrupules, dus ik vreesde...’ Ze brak de zin af.
‘Ja, dat spijt me. En ik begrijp waarom u zou kunnen denken...’ Hij rees overeind. ‘Juffrouw Lamb, Charlotte, vergeefme. Ik pak dit erg slecht aan.’
‘U hoeft zich niet te excuseren. U hebt verdriet. U treurt nog om uw vrouw en u hebt een jonge dochter alleen op te voeden.’
‘Ja. Maar dat verandert niets aan het feit dat ik wil dat u blijft. Anne en ik zouden stuurloos zijn zonder u.’
‘Als...?’
Hij zuchtte. ‘Ik geloof dat ik de voorkeur geef aan de term kinderkamer-gouvernante. Voorlopig.’
Hoewel ze vreesde dat er mogelijk onaangename gevolgen zouden komen, besloot Charlotte dat ze verplicht was haar nicht Katherine op de hoogte te stellen van haar veranderde situatie. Ze vond het een vervelend idee om mevrouw Dunweedy in een lastig parket te brengen, mocht Katherine naar haar adres schrijven of er op bezoek gaan. Daarom schreef ze een kort briefje om haar nicht te laten weten dat ze een betrekking had aangenomen als gouvernante en niet langer in Crawley verblijf hield. Om meerdere redenen liet ze Katherine niet weten dat ze in dienst was van Daniel Taylor. Ze had de speculatieve glans in Katherines ogen gezien toen ze hem bij het huis van haar tante had zien aankomen. Al had ze zich dat kunnen verbeelden. Erger nog, ze was zo dwaas geweest Anne voor haar eigen dochter te laten doorgaan. Mocht Katherine informeren — of nog erger: het op zich nemen om bij dokter Taylor thuis te komen kijken — hoe moest ze dan verklaren dat Anne achteraf toch dokter Taylors dochter was en niet haar eigen? Katherines schok en afkeuring zouden te vreselijk zijn om in te denken.
Daarom had Charlotte de naam van haar werkgever en zijn adres niet op de eerste brief gezet, om te verstijven van schrik toen Daniel Taylor haar de week daarop een antwoordbrief van Katherine bezorgde.
‘Lady Katherine vroeg me u deze brief te geven zodra ik u weer zag,’ zei hij. ‘Ze is vandaag bij het Huis langs geweest.’
‘O, ja?’
‘Ja, ze scheen er zeker van te zijn dat ik wist waar ik u kon vinden.’
‘Hebt u haar verteld...?’