‘Werkelijk? Nou, dan is het voor ons gedaan met de rust. Al die verleidelijke trappen.’
Hij gebaarde naar de koetsier van het huurrijtuig dat hij besteld had om hen verder naar het huis van de Taylors te brengen. De zware man kwam haar bagage halen en droeg de last naar zijn rijtuig. Ze volgden en Taylor hield Anne vast terwijl Charlotte insteeg. Het kind keek hem waakzaam aan, maar huilde niet.
Toen ze allemaal zaten en Anne weer bij Charlotte op schoot zat, keek Taylor naar hen en zei: ‘Je bent zo weldoorvoed als een gevulde gans met Kerst. Anne bedoel ik natuurlijk. Ik moet zeggen dat jij er veel te mager uitziet. Je bent toch wel gezond, hoop ik?’
‘Jawel. Dank u.’
‘Het is voor jullie allemaal natuurlijk een zware tijd geweest. Daniel zag er afschuwelijk uit toen hij terugkwam.’
‘En kleine Dickie?’
Meneer Taylor schudde ernstig zijn hoofd. ‘Helaas is het jongetje nog steeds heel erg ziek. Maar Daniel heeft de hoop niet opgegeven.’
Toen ze tot stilstand kwamen voor Taylors praktijk en woonhuis op Wimpole Street betaalde meneer Taylor de koetsier en vroeg hem de bagage naar de woonvertrekken boven te brengen.
Marie, die er zoals gewoonlijk uitgeput en apathisch uitzag, stond op de eerste verdieping. ‘U slaapt met het kind in dezelfde slaapkamer als eerst.’ Ze keerde haar de rug toe zonder hulp aan te bieden bij het naar boven dragen van hun spullen.
‘Ik moet zeggen dat het enige lichtpuntje in de hele ellende is dat jij weer bij ons terug bent,’ voegde John Taylor er vriendelijk aan toe. ‘Al had ik nooit ter wereld deze omstandigheden uitgekozen.’
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Helaas zullen we Daniel een tijdlang niet veel zien, met zijn werk in het Huis, zijn eigen praktijk en Dickie Mitchell. Maar we zullen ons uitstekend zonder hem vermaken, neem ik aan. Laat het me weten als er iets is wat je nodig hebt.’
‘Dank u. U bent heel vriendelijk.’ Charlotte kreeg tranen in haar ogen terwijl ze het zei en ze nam niet de moeite om zich af te vragen waarom.
‘Weet je zeker dat je je betrekking niet terug wilt?’ vroeg Charlotte een paar weken later aan Sally terwijl ze met haar theedronk in de zitkamer van de Taylors.
‘Ja. Mijn plaats is nu bij Dickie.’
‘Hoe gaat het met hem?’
‘Hij is volledig hersteld, gelukkig. Dankzij jouw dokter Taylor.’
‘Hij is mijn dokter Taylor niet.’
Sally’s blik zei dat ze er anders over dacht.
‘En hoe gaat het met jouw Thomas?’
‘Hij is mijn Thomas...’ Ze verborg een brede grijns achter haar hand. ‘... nog niet.’
Charlotte glimlachte. Kort na haar terugkeer naar Londen was Thomas gearriveerd om als leerling bij dokter Taylor te beginnen. De jongeman sliep ofwel in een van de bovenkamers in het Huis, of op een veldbed in de praktijk op de begane grond, afhankelijk van waar dokter Taylor hem op een bepaalde dag nodig had.
‘Waarom ga je niet een keer mee uit met Thomas en mij?’ vroeg Sally. ‘Thomas vindt het heerlijk om naar lezingen en concerten en dergelijke te gaan, en hij is vastbesloten dat ik daar ook van moet leren houden. Ga met ons mee. Zou je het niet heerlijk vinden om af en toe eens een avondje uit te gaan?’
‘Heel attent van je om me te vragen. Maar Anne...’
‘Mijn zus kan op haar en Dickie samen passen. Dat doet ze best.’
‘Anne krijgt nog borstvoeding. Het is moeilijk om weg te gaan. Je weet toch hoe het is.’
‘Ja.’ Sally’s blik werd donker.
‘Ik bedoelde niet...’
‘Het geeft niet, Charlotte. Ik weet wat ik verkeerd heb gedaan, of iemand me er nu aan herinnert of niet.’
‘Het is vergeten, Sally.’
‘Niet door de familie Harris. En niet door mij.’
‘O, Sally...’ Charlotte gaf haar vriendin een kneepje in haar hand. ‘Binnenkort ga ik graag een avondje met jullie uit.’
Charlotte keek op en zag dokter Taylor met een stug gezicht in de deuropening staan. Hoeveel van hun gesprek had hij gehoord?
Een paar dagen later werd Charlotte door dokter Taylor benaderd terwijl ze pap in Annes open, vogelachtige mondje lepelde. Toen ze naar hem opkeek, schraapte hij zijn keel. ‘Ik vroeg me af, juffrouw Lamb, of het geen tijd is om Anne te spenen? Ze eet nu ook ander voedsel.’
Ze keek naar de lepel in haar hand. ‘Ja, dat weet ik. Maar ik had gedacht haar een heel jaar of langer te voeden.’
‘Aha. Zoals u wilt.’ Hij ging op weg naar de deur.
Charlotte draaide zich naar hem om, de lepel bleef in de lucht hangen. ‘Maar als u wilt dat ik ermee ophoud, dan doe ik dat natuurlijk.’
‘Ik vroeg het me alleen af...’
Toen begreep ze het. Hij wilde van haar af. Haar hart bonsde dof en pijnlijk.