‘En wat waren die van plan? Ik heb er nooit naar gevraagd en na, nou ja, na alles, ben ik het eigenlijk vergeten.’
‘Dokter Kendall was met Thomas op weg naar u met de bedoeling u beiden ervan te overtuigen dat Thomas hier moest blijven als zijn leerling. Maar nadat hij die dag Thomas’ trouw aan u had gezien, heeft hij dat idee laten varen.’
‘Ja. Die jongen kan bij mij blijven zo lang als hij wil.’
Ze zaten nog een paar minuten bij elkaar zonder te spreken tot Daniel ten slotte zei: ‘Ik keer binnenkort naar Londen terug. Voordat de huurtermijn hier verstreken is. U bent welkom om hier te logeren tot ik wegga. Tenminste, tenzij Kendall... tenzij u een andere regeling hebt getroffen.’
‘Ik heb een andere regeling getroffen.’
‘Aha.’ Hij stond met een ruk op. ‘Daar heb ik natuurlijk niets mee te maken.’
‘Maar niet met dokter Kendall,’ zei ze.
‘Nee?’
‘Ik heb een betrekking bij een familie in Old Shoreham.’
‘Mag ik vragen in welke hoedanigheid?’
‘Als hun voedster.’
‘O... ik had niet begrepen dat u van plan was in dat vak door te gaan.’
‘Dat was ik ook niet van plan. Maar ze zaten in nood en, tja, daar was ik. Het is maar tijdelijk.’
In feite was Georgiana Henshaw een goed eind op weg om haar zoon zelf te kunnen voeden. Toen haar herstel het toestond, was ze begonnen hem een of twee keer per dag te voeden, terwijl Charlotte de andere voedingen voor haar rekening nam. Maar de jonge moeder nam algauw de meerderheid van de voedingen waar. Mevrouw Henshaw had Charlotte verzekerd dat ze welkom was om te blijven zo lang als ze wilde, maar Charlotte betwijfelde of meneer Henshaw met zulke royale voorwaarden in zou stemmen.
‘En daarna?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Terug naar Crawley, denk ik. Zoals ik al van plan was.’
Maar de volgende ochtend ontving Sally een brief die alweer verandering bracht in Charlottes plannen.
Charlotte was langsgekomen om met Sally te ontbijten en voor zichzelf vast te stellen dat alles goed was met meneer Taylor. Terwijl ze zaten te praten, kwam mevrouw Beebe de keuken binnen met de ochtendpost. ‘Brief voor jou, Sally.’
Sally nam de brief aan en las de adressering met verbazing, maar zonder de blijdschap die Charlotte had verwacht.
‘Hij is van mijn zus.’
Dokter Taylor kwam binnen voor een kop thee terwijl Sally de envelop opende en zo vlug las als haar vaardigheid het toeliet. Even later zette ze haar hand op tafel als om zichzelf te ondersteunen.
Ontsteld vroeg Charlotte: ‘Sally, wat is er?’
‘Dickie. Ze schrijft dat hij heel erg ziek is. O! Ik moet meteen naar hem toe.’
‘Rustig aan,’ zei dokter Taylor. ‘Wat schrijft ze nog meer?’
‘Hij is zwak, heeft hoge koorts, eet niet... Ze vreest het ergste. En dit is nu dagen geleden geschreven! Dokter Taylor, help hem alstublieft. U gaat toch mee? Alstublieft.’
Hij aarzelde een ogenblik, waarin Charlotte vreesde dat hij beledigd was doordat Sally voetstoots aannam dat hij alles uit zijn handen liet vallen om een kind te helpen dat hij amper kende, of dat hij zich in zijn sombere toestand niet in staat voelde iemand te redden. In plaats daarvan zette hij zijn theekop neer. ‘We gaan onmiddellijk.’
In de drukte van plannen en instructies stemde Charlotte toe een paar dagen op Lloyd Lodge te blijven om Anne te voeden en de Henshaws op te zeggen. Marie zou met Sally en dokter Taylor mee teruggaan om het huis in Londen klaar te maken, dat ongetwijfeld verstoft was terwijl John Taylor er tijdens hun afwezigheid alleen in had gewoond. Charlotte zou lang genoeg achterblijven om in te kunnen pakken en de Beebes te helpen het huis op orde te maken. Dan zou ze met Anne terugkeren naar Londen, naar het huis dat dokter Taylor deelde met zijn vader. Daarna... ze wist het niet.
Het kwam niet in haar op Anne Taylor — en haar vader — de hulp te weigeren die ze nodig hadden. Toch ergerde het besef dat ze haar koers liet bepalen door de omstandigheden haar een beetje. Alweer.
Ze zette de gedachten aan zichzelf van zich af, ging aan het werk en bad vurig voor het herstel van Sally’s zoon.
31
Wat zul je wel denken als ik je vertel dat ze nog niet gespeend is? Ik weet niet hoe ik eraan moet beginnen...
Brief tussen vriendinnen uit 1765, uit The gentleman’s daughter van Amanda Vickery
De heer John Taylor ontving haar postkoets met een brede lach voor Anne en haar.
‘Wat fijn om je weer te zien, juffrouw Charlotte. En kleine Anne! Wat ben je groot geworden!’
Annes lipje trilde toen haar grootvader zijn gezicht dicht bij het hare bracht. ‘Ben je me nu al vergeten? Dat zullen we gauw weer in orde maken.’
‘Dat geloof ik best; als u haar te pakken kunt krijgen. Ze heeft net leren kruipen.’