Hij aarzelde, bekoord en in grote verwarring. Hij wendde met inspanning zijn blik af en richtte zich weer op haar gezicht. Nu zag hij dat ze inderdaad rood aangelopen was en dat haar ogen haast koortsachtig stonden. Hij keek nog eens naar haar mooie hals en schouders. Hij stak zijn hand uit en drukte zijn vingers tegen de zijkant van haar keel. Toen liet hij zijn hand zakken over haar lijfje, naar haar buik, waar hij bleef rusten, knedend, verkennend. Ze huiverde.
Weer schraapte hij zijn keel en deed een stap naar achteren. ‘Goed. Ik geloof dat ik alle informatie heb die ik nodig heb. U kunt uw jurk weer dichtmaken.’
Hij draaide zijn rug naar haar toe en pakte een pen en een receptenboekje.
‘Is dat alles?’ Haar toon was bitter.
‘Ja. Ik zal een recept uitschrijven voor een zalf die moet helpen.’ Hij scheurde het blaadje af en wilde het haar overhandigen. ‘De apotheek heeft dit vast wel op voorraad.’
‘Dat is het enige wat jullie artsen kunnen. Recepten uitschrijven zoals een huishoudster een lijstje maakt voor de kruidenier.’ Ze hield het blaadje omhoog en verfrommelde het tot een bal. ‘Maar jullie doen niets.’ Ze liet het propje op de grond vallen.
Ze kwam naar hem toe, greep zijn jas in haar volle vuist en duwde haar gezicht vlak voor het zijne. ‘Jullie helpen ons niet. Jullie geven ons niet wat we nodig hebben.’
Hij slikte moeilijk, deed een stap naar achteren en trok zijn jas los uit haar greep. ‘U moet me excuseren, mevrouw Taylor. Er zit nog een patiënt op me te wachten.’
Hij draaide zich om, opende de deur en stond met een ruk stil. Daniel Taylor stond te wachten, met zijn hoed in de hand.
‘Taylor! Fijn om je te zien,’ zei Kendall met geveinsd enthousiasme, hoewel zijn opluchting om de plotselinge verschijning van zijn vriend oprecht genoeg was. ‘We dachten dat je in Londen zat. Tenminste, dat vertelde mevrouw Taylor hier me net. Maar dat kan dus niet, want hier ben je.’
De vriendelijke uitdrukking op Daniels gezicht verflauwde en hij fronste zijn wenkbrauwen. Kendall streek gegeneerd zijn jas glad. Met een blik over zijn schouder merkte hij op dat mevrouw Taylor haar japon hoger op haar schouder had getrokken, maar dat ze hem nog steeds niet dicht had gemaakt.
‘Ik ben net aangekomen met de middagpostkoets,’ zei Daniel vlak.
‘Wat een gelukkig toeval. Je bent precies op tijd om je mening te geven over mijn diagnose. Mevrouw Taylor heeft een huidirritatie die ze me net heeft laten zien.’
Daniel bleef hem een ogenblik aankijken en verlegde zijn blik toen naar zijn vrouw, naar haar blote schouder.
‘Daar heb je tegen mij niets over gezegd,’ zei hij, terwijl hij het kantoor binnenstapte. ‘Is dat een nieuwe aandoening?’
Ze keek hem scherp aan. ‘Ik lijd er al een tijdje aan.’
‘Je wist dat ik onderweg was. Kon je niet wachten?’
Lizette Taylor kneep haar ogen samen. ‘Je hebt de laatste tijd weinig belangstelling voor mijn huid getoond, dokter Taylor.’
Daniel keek op en Kendall schudde licht zijn hoofd, dwong zich om de strakke blik van zijn vriend te beantwoorden. Hij had niets verkeerds gedaan, welke vluchtige gedachten er ook door zijn hoofd waren geflitst. Hij hoopte dat Daniel hem geloofde.
Dokter Kendall vroeg Lizette te wachten in zijn kantoor, terwijl hij in de andere kamer met Daniel sprak. Meneer Dumfries ging naar huis en zei dat hij morgen wel terugkwam.
Toen ze alleen waren, begon Kendall somber: ‘Ik geloof dat het is wat je vreesde.’
Daniel staarde hem aan zonder iets te zien en er welde afgrijzen in hem op. ‘Weet je het zeker?’
‘Nee. Maar ze heeft de symptomen; versnelde pols, jeuk en eh... bepaalde ongewone gedragingen...’
‘Het is waar dat ze de laatste tijd zichzelf niet is... en zo te zien heeft ze dat vanmiddag weer gedemonstreerd.’
‘Daniel, ik hoop dat je niet denkt...’
‘Ik weet niet wat ik moet denken. Waarom nu? Ons kind is meer dan zeven maanden oud. Lizette scheen hersteld te zijn van de postnatale manie. Ze is inderdaad melancholisch geweest, maar niet half zo onbeheerst als ze was.’
‘Weet je het niet?’
‘Wat weet ik niet?’
‘Nou, ik heb slechts een voorlopig onderzoek gedaan, maar ik geloof werkelijk dat je vrouw zwanger is.’
Daniel kneep zijn ogen dicht als om de waarheid buiten te sluiten. Hij was zo vastbesloten geweest om intimiteit met Lizette uit de weg te gaan, dat hij zichzelf maanden lang amper had toegestaan naar haar te kijken of haar aan te raken, behalve die ene keer. De tekenen die hij had opgemerkt, had hij geprobeerd te negeren of weg te redeneren. Geen ochtendmisselijkheid... alleen het vette eten van mevrouw Beebe...
Zijn vriend moest hem een idioot vinden.
‘De symptomen van een kraampsychose beginnen vaak bij de conceptie,’ zei Kendall. ‘Terwijl ze bij andere vrouwen pas na de bevalling tevoorschijn komen. Heeft ze er tijdens haar eerste kraam aan geleden?’