‘Arm kind. Hoe oud is hij?’ vroeg Charlotte.
‘Morgen een week,’ antwoordde mevrouw Henshaw zacht.
‘Als hij zo lang in leven blijft,’ snauwde meneer Henshaw. ‘Kom, laat ons geen tijd verloren laten gaan, Kendall. Je hebt in haast die voedster gevonden. Hoe weten we of ze zelfs maar genoeg melk heeft om mijn zoon te zogen?’
‘Ik kan instaan voor de krachtige gezondheid van haar vorige beschermeling.’
‘Ze kan sindsdien wel opgedroogd zijn.’
Charlotte kromp ineen bij die vrijpostige woorden.
‘Nee, meneer. Pas vanmorgen heeft ze de betrekking bij mijn vriend verlaten.’
‘Waarom is ze ontslagen?’
‘Het was niets van dien aard. Ik kan instaan voor haar karakter en betrouwbaarheid, meneer. Daar kunt u van verzekerd zijn.’
‘Dus u hebt haar zelf onderzocht?’
‘Onderzocht? Niet met zoveel woorden.’
‘Doe dan je werk, man, en opschieten. Als ze geschikt is, wil ik dat ze kleine Crispin hier meteen zoogt voordat hij doodgaat van de honger.’
Charlotte voelde het bloed naar het gezicht en hals stijgen.
‘Juffrouw Lamb is van nature een eerbaar meisje,’ mompelde Kendall op zijn lip bijtend.
‘Dan gebruik je dat scherm daar maar. Ik weet niks van dat meisje af. Het is toch redelijk dat ik een bewijs wil dat ze goed gezond is, dat ze niet ziek is of geïnfecteerd met vuile zweren die kwaad kunnen voor mijn zoon?’
Dokter Kendall deed zijn mond open en weer dicht. Hij keek Charlotte ernstig aan.
‘Juffrouw Lamb, zou u even achter dat scherm willen gaan? Het duurt maar even.’
Charlotte deed haar mond open om verdere tegenwerpingen te maken, maar het gejammer van het kind zwol aan tot zulke meelijwekkende kreten dat Charlottes hart verscheurd werd — en haar melk dreigde uit zichzelf toe te schieten.
Ze stapte achter het scherm en wachtte tot dokter Kendall het om hen samen heen had gesloten. Hij keek haar aan en vormde met zijn mond de woorden neem me niet kwalijk.
Hij keek betekenisvol van haar gezicht naar de halslijn van haar japon. Met bonzend hart en een brandend gezicht keek ze van hem weg en werkte haar lijfje naar beneden tot het om haar middel hing. Toen liet ze één bandje van haar onderhemd van haar schouder zakken, toen het andere. Ze was vergeten dat ze haar boezem opgebonden had met mousseline, om de pijn en zwelling te verlichten aangezien ze nog vol melk was. Ze slikte en maakte de speld los van de doek. Toen ze de lange reep begon af te winden, keek ze heimelijk op naar de dokter en zag dat hij zich inspande om een onverschillig gezicht te trekken.
‘Kijk goed of haar melk nog vloeit,’ riep de vreselijke man aan de andere kant van het scherm.
Charlotte huiverde en hield op met loswinden. Zou dokter Kendall van haar verwachtten dat ze melk uitdrukte waar hij bij was? Wat vernederend.
Op dat moment begon het menens te worden met het huilen van het kind. Zoals ze al gevreesd had, schoot haar melk toe, zodat de resterende lagen mousseline doordrenkt waren voordat ze haar armen voor haar borst kon slaan. Dokter Kendall stak zijn hand op, een stil gebaar dat ze moest ophouden met loswinden.
‘De melk vloeit voortreffelijk,’ riep hij over zijn schouder. ‘De... alles... ziet er uitstekend uit.’
Hij richtte zijn blik weer op haar gezicht. Hoewel Charlotte te opgelucht was voor woorden dat ze zich niet geheel had hoeven ontbloten, voelde ze zich toch te opgelaten om hem aan te kijken.
‘U kunt zich weer aankleden, juffrouw Lamb. Mijn excuses voor het ongemak.’
Vlug bracht Charlotte haar kleding weer in orde. ‘Waarom zou ik hem niet nu meteen voeden?’ zei ze, met een poging haar kalmte terug te krijgen. ‘Hebt u een andere kamer die ik kan gebruiken?’
‘Ja, natuurlijk.’
In een kleine onderzoekskamer ging Charlotte in een stoel zitten en voedde de baby, die zoog met wanhopige gulzigheid. Het was zowel een opluchting als lichtelijk pijnlijk. Ze hoopte dat hij bij volgende voedingen wat rustiger aan zou doen.
De jonge echtgenote keek met grote ogen toe, zonder ze af te wenden zoals de beleefdheid wellicht voorschreef. ‘U bent geweldig,’ fluisterde ze.
Charlotte wist niet hoe ze op zo’n schokkende opmerking moest reageren. De jonge vrouw begreep kennelijk wat ze had gezegd, want ze werd rood. ‘Ik bedoel, vergeleken bij mij...’
‘U bent vast en zeker goed en wel.’
‘Nee. Dat ben ik niet.’
Toen Charlotte weer opkeek van Crispins met pluis bedekte hoofdje, zag ze dat mevrouw Henshaw de voedingsflap van haar japon had losgemaakt. Charlotte ving een glimp op van donkerpaarse bloeduitstortingen voordat de jonge vrouw de flap weer sloot. Charlottes schrik maakte plaats voor medelijden.
‘Och, arme vrouw! Geen wonder dat u Crispin niet kunt voeden. Wat moet dat pijnlijk zijn!’