Sally knikte begripvol.
‘Ik heb mevrouw Taylor verteld dat ik van je bestaan afwist in het Huis en dat ze erg blij met je zou zijn.’
Thomas verscheen, hij bukte meteen om Sally’s twee reistassen op te pakken voordat hij zich naast haar tot zijn volle lengte oprichtte. Sally volgde met halfopen mond zijn opwaartse beweging.
‘Sally, dit is mijn vriend Thomas Cox. Thomas, dit is juffrouw
Sally Mitchell.’
Thomas maakte een onbeholpen buiging en keek de nieuwkomer aan. ‘Aangenaam kennis met u te maken, juffrouw Sally.’
Het ontging Charlotte niet dat er bewondering in zijn blik lag.
Sally schudde verwonderd haar hoofd. ‘Ongelooflijk zeg, wat ben jij lang,’ zei ze en giechelde haar vooruitstaande tanden bloot.
Thomas lachte terug. ‘Ja, dat hebben we gemeen.’ Hij keek weer naar Charlotte naast hem. ‘Evenals een dierbare vriendin.’
Charlotte deed of ze zijn blos niet opmerkte, noch Sally’s vragende blik toen ze van de een naar de ander keek.
Toen ze aankwamen bij Lloyd Lodge heette mevrouw Taylor Sally hartelijk welkom. Zoals Charlotte had voorspeld, was mevrouw erg ingenomen met haar vervangster. De lange, eenvoudige vrouw had iets wat mensen, wellicht jaloerse echtgenotes in het bijzonder, op hun gemak stelde.
Charlotte hielp Sally haar reistassen naar de kamer te dragen die Charlotte had gebruikt. Ze haalde haar eigen ingepakte tassen van de kaptafel om ruimte te maken voor Sally’s spullen.
‘Je gaat toch nog niet weg, Charlotte?’
‘Vandaag niet. Dokter Taylor heeft gezegd dat ik zo lang mag blijven als ik wil.’
‘Blijf dan. Ik vind het niet erg om een kamer te delen.’
‘Ik blijf tot je helemaal geïnstalleerd bent bij de Beebes en de Taylors, en bij kleine Anne natuurlijk.’
‘Is het niet moeilijk voor jou, Charlotte?’
Charlotte verkoos geen acht te slaan op de diepere implicaties van de vraag. ‘Je bent net aangekomen. Natuurlijk wil ik een paar dagen met je doorbrengen voordat ik ga.’
‘Zul je Thomas blijven zien... na je vertrek, bedoel ik?’
‘Ik denk het niet. Waarom?’
‘Je bent niet, tenminste, jullie tweeën zijn niet...?’
‘Nee, Sally, dat zijn we niet.’
‘Dus je... houdt niet van hem?’
Charlotte ademde diep in en langzaam uit. Ze hoorde Anne, die een slaapje had gedaan, in de kamer naast de hare vrolijk in zichzelf kirren.
‘Ze is wakker,’ zei Charlotte. ‘Neem me niet kwalijk.’ Ze liep naar de kinderkamer en pakte Anne op.
Sally volgde haar. ‘Het is goed als het wel zo is. Ik wil alleen weten hoe het er tussen jullie voor staat.’
Charlotte tilde Anne op in haar armen. ‘Hier is iemand die kennis met je wil maken, Anne.’
‘Wat een dot. En wat is ze gegroeid sinds de laatste keer dat ik haar heb gezien.’
‘Ja.’ Charlotte streelde Annes wangetje. Toen zuchtte ze en legde Anne in Sally’s armen. ‘Ik zal Thomas missen en hij mij, maar dat is het dan.’
‘Maar ik zag hoe hij naar je keek.’
Charlotte glimlachte vriendelijk naar haar vriendin. ‘En ik zag hoe hij naar jou keek. Ik heb zo’n idee dat hij me niet lang zal missen.’
De kleine Anne was minder snel in het verleggen van haar loyaliteit dan mevrouw Taylor. Ze wilde die eerste avond niet bij Sally drinken. Ze huilde en stak haar armpjes uit naar Charlotte. Charlotte ging met haar in de schommelstoel zitten, voedde en troostte haar – en zichzelf. Ze wist dat ze moest weigeren en meteen helemaal ophouden met voeden, maar ze kon het niet, was niet in staat weerstand te bieden aan Annes meelijwekkende tranen.
Eindelijk, toen Anne ‘s morgens vroeg wakker werd en huilde om haar voeding, legde Charlotte haar aan Sally’s kant in bed. Terwijl voedster en kind beiden maar half wakker waren, won de honger het en Anne dronk. Sally’s slaperige ogen vulden zich met tranen toen ze Charlotte aankeek in stil begrip.
Richard Kendall stond voor het schrijfbureau in de studeerkamer die diende als Daniels kantoor.
‘Dus je hebt geen bezwaar als ik haar een... functie aanbied?’
Daniel staarde de man aan, hij kon hem wel wurgen. In plaats daarvan zei hij op beheerste toon: ‘Je zult haar beledigen.’
‘Goed mogelijk. Maar afgezien van dat risico heb je geen bezwaar?’ Toen Daniel geen antwoord gaf, vervolgde Richard: ‘Je hebt zelf gezegd dat ze weinig opties heeft. Dat de man die een schadeloosstelling had moeten geven, die in haar onderhoud had moeten voorzien, dat heeft nagelaten. Jij bent niet in een positie om dat te doen, maar ik wel.’
‘Maar je biedt haar geen huwelijk.’
Kendall fronste zijn voorhoofd en zuchtte. ‘Nee. Helaas niet. Niet op dit moment. We kennen elkaar niet zo goed.’