Nu het geregeld was, voelde Charlotte hoe het blok van droefheid begon te breken en weg te ziften door alle gebroken plaatsen in haar hart, om plaats te maken voor dof pragmatisme. Ze kon er nu niets meer aan doen. Het was het juiste, of het nu zo voelde of niet.
Die middag ging Charlotte een mand schoon wasgoed buiten aan de lijn hangen. Ze had aangeboden om Marie te helpen; druk bezig zijn leidde haar gedachten af van haar komende vertrek. Maar toen ze de kleine luiertjes en lieve nachtponnetjes begon op te hangen, bedacht ze dat ze om een andere taak had moeten vragen.
Ineens stond Thomas naast haar. Hij bukte diep en pakte een paar gebreide sokjes die amper groot genoeg waren om zijn duimen te bedekken. Ze was blij dat er geen ondergoed van haarzelf in de mand zat.
Charlotte keek toe hoe hij de kleine sokjes zogenaamd geconcentreerd ophing. ‘Hallo, Thomas. Kom je meneer Beebe weer helpen?’
‘Hoezo... zijn deze van hem?’
Ze schudde lachend haar hoofd.
‘Eigenlijk, Charlotte, ben ik gekomen om je te vragen aan het eind van de week bij ons te komen eten. Moeder wil kennis met je maken.’
‘Is dat zo?’
‘Tja, Lizzy had haar mond vol over u. En ik ook, moet ik bekennen.’
Ze lachte snel en beet op haar lip. ‘Dank je wel, maar helaas ben ik dan weg.’
‘Weg?’
‘Ja. Ik verlaat mijn betrekking hier. Er komt een nieuwe voedster. Vandaag al zelfs.’
‘Maar...’ Hij staarde haar ontzet aan. ‘Wat een slag. Is... is dat wat jij wilt, Charlotte, of...?’
Mevrouw Taylor verscheen op het grasveld en keek van Thomas naar Charlotte en weer terug. ‘Goedendag, meneer Cox. Hebt u het nieuws gehoord... dat juffrouw Lamb ons gaat verlaten?’
‘Nu net.’
‘Maar u blijft ons toch wel bezoeken?’
‘Ik...’
‘Natuurlijk doet u dat. Nou, dan zal ik jullie maar afscheid laten nemen.’ Ze keerde terug in huis, een zeemansliedje neuriend.
Thomas keek Charlotte aan, in zijn ogen vonkte een voor hem ongewone emotie. Was het boosheid?
Charlotte beantwoordde zijn vraag alsof ze niet onderbroken waren. ‘Ik begin te leren, Thomas, dat wat ik wil niet altijd de wijste koers is.’
‘Charlotte...’
Ze dwong zich tot een opgewekte glimlach. ‘Eigenlijk is het een gelukkige wending in de gebeurtenissen, want de nieuwe voedster is een vriendin van me. Je zult haar vast graag mogen. Ze is grootgebracht op een boerderij en ze zal zo genieten van alles waarvan Lizzy geniet. Ik weet zeker dat jullie geweldig met haar zullen kunnen opschieten.’
Thomas had naar de grond gekeken terwijl ze sprak, maar keek haar nu ernstig aan. ‘Jij bent niet zo makkelijk te vervangen, Charlotte.’
Weer beet ze op haar lip. ‘Dank je. Erg aardig van je.’
‘Mag ik je tenminste naar het dorp brengen als je haar van de postkoets gaat halen?’
Ze aarzelde. ‘Ik wil je niet tot last zijn. Heb je geen werk te doen?’
‘Het werk zal er altijd zijn, Charlotte. Jij niet.’
Mevrouw Beebe stond erop dat ze de sjees namen naar de herberg. Charlotte en Thomas lieten Anne achter bij Marie en reden Old Shoreham in, onderweg halt houdend om een shilling per paard tol te betalen aan de jongen bij de brug. Toen ze er waren, hielp Thomas haar voor de Red Lion uitstijgen.
‘Ik zal Old Ned vastbinden. Ga jij je vriendin maar begroeten. Ik wacht wel tot je klaar bent.’
‘Dank je.’
Toen de postkoets aankwam, ging Charlotte een beetje terzijde staan terwijl het stof neerdaalde en de herbergier naar buiten kwam rennen om toekomstige klanten te ontvangen. Toen ze Sally’s blonde hoofd diep zag buigen om aan de hand van de koetsier uit het rijtuig te stijgen, kwam ze naar voren om haar te begroeten.
‘Charlotte!’ riep Sally zodra ze haar zag, maar ze lachte niet zoals anders haar scheve tanden bloot. Haar lange gezicht stond troosteloos en ze durfde Charlotte kennelijk niet aan te kijken. ‘Geloof me alsjeblieft, Charlotte. Ik heb het niet gedaan, echt niet. Ik zou er niet eens over gepeinsd hebben als ik had geweten dat het kwaad kon.’
‘Ik geloof je, Sally.’
‘O, dank je, Charlotte. God zegene je.’ De twee vrouwen omhelsden elkaar. Toen maakte Sally zich los en met haar handen op Charlottes schouders keek ze haar indringend aan. ‘Ga me nu niet vertellen dat je ook ontslagen bent.’
‘Niet precies. Maar het is tijd dat ik vertrek.’
‘Is ze lastig?’
‘Nee. Anne is een schatje.’
Sally porde Charlotte met haar elleboog in de zij. ‘Ik bedoelde mevrouw.’ Sally lachte weer, haar voortanden staken over haar onderlip uit.
‘Laten we maar zeggen dat het beter is als ze niet weet dat jij en ik zulke goede vriendinnen zijn.’