Opnieuw kreeg de vrouw tranen in haar ogen. ‘Je zegt de juiste woorden. Ik weet dat ik je zou moeten geloven. Ik zou dankbaar moeten zijn dat je hier bent en voor mijn kind zorgt. Maar ik ben het niet. Ik wil haar zelf voeden. Maar ik kan het niet.’
‘Het spijt me.’
‘Mijn lichaam, mijn geest, verraden me. Mijn man...’
‘Nee, madame. Nooit uw man.’
‘Non? Waarom ben ik dan zo boos? Je pleure de rage.’
Lizette Taylor draaide zich om en liep met grote stappen de kamer uit, de weerklank van haar woorden werd overstemd door een snik. Ik huil van woede.
Toen ze Anne had neergelegd voor haar slaapje klopte Charlotte met pijnlijk bonzend hart zachtjes aan bij de studeerkamer van dokter Taylor.
‘Ja?’
Ze stapte naar binnen en liet de deur op een kier staan.
‘Goedemiddag, juffrouw Lamb.’
‘Goedemiddag.’ Ze schraapte haar keel. ‘Dokter Taylor, helaas is de tijd gekomen dat ik mijn betrekking moet verlaten.’
‘Pardon?’
‘Denk niet dat ik ondankbaar ben. Ik waardeer alles wat u voor me hebt gedaan. Maar het is tijd dat ik verder ga. Zou u misschien een boodschapper om Sally willen sturen? Als u haar snel vindt, voordat ze een nieuwe betrekking aanneemt of haar melk afneemt, zal ze u graag van dienst zijn, daar twijfel ik niet aan. Of als dat niet uitkomt misschien een andere voedster uit het Huis.’
‘Maar waarom? Heeft Lizette iets gezegd?’
‘Nee. Maar ik ben er zeker van dat mevrouw Taylor mijn besluit zal begrijpen.’
‘Charlotte. Je hebt niets verkeerds gedaan.’
‘Dank u. Maar ik wil dat u – u allebei – gelukkig bent en ik wil geen belemmering zijn voor de vrede in uw gezin.’
‘U bent geen...’
Ze stak haar hand op om hem tot zwijgen te brengen. ‘Dokter Taylor, ik weet wat uw vrouw van me vindt. In zeker opzicht begrijp ik haar angsten, haar jaloezie...’
Hij keek haar met grote ogen aan. ‘O, ja?’
Maar ze doelde niet op hem. Er glommen tranen in haar ogen toen ze fluisterde: ‘Ik weet hoe het voelt wanneer je kind een andere vrouw beschouwt als zijn moeder.’
Hij slikte. ‘Maar dat zal met elke voedster het geval zijn.’
‘Dokter Taylor...’
‘Neem me niet kwalijk. Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ze heeft ongetwijfeld mijn... affectie voor u gezien. Hoe ik ook heb opgepast om het te verbergen. Heb ik u niet uitermate fatsoenlijk behandeld?’
‘Uitermate.’
‘Helaas is Lizette jaloers van aard. Ik kan niet ontkennen dat ik bezorgd ben over uw welzijn, maar andere aspecten van onze relatie zijn uiteraard reeds lang voorbij.’
‘Natuurlijk,’ echode ze. ‘Toch is het beter als ik vertrek. Zo gauw mogelijk.’
Hij wreef met zijn hand over zijn wenkbrauwen. ‘Denkt u dat Sally wil komen?’
‘Ja. En het zou me veel rust geven als ze het deed.’
‘Goed dan. Ik zal mijn best doen om haar te vinden.’
‘Dank u.’
Charlotte liep de kamer uit, ze had haar gevoelens nog steeds in bedwang. Ze wandelde snel van het vakantiehuis naar de kust, waar de golven haar jammerkreten opslokten en een beetje extra zout water niet opviel.
26
Zij was droefgeestig en... voortdurend ontevreden over zichzelf, niet in staat ergens voor te zorgen en volkomen onverschillig voor de dingen om haar heen. Ze had bij tijden het gevoel dat ze niemand was, en wilde liever dood zijn dan dat gevoel hebben.
L. Shafer, arts, Case of puerperal insanity, 1877
Zodra dokter Taylor zijn boodschapper uitgezonden had, begon Charlotte spijt te krijgen van haar besluit. Ze hoopte bijna dat hij Sally niet kon bereiken of dat ze niet in staat of niet bereid was om te komen. Charlotte twijfelde eraan of dokter Taylor zou proberen een andere onbekende voedster te vinden, maar mevrouw Taylor wenste het misschien, vooral nu ze hier tijdelijk verblijf hielden. Maar hoewel Charlotte deze gedachten koesterde, wist ze dat het dwaas was om te denken dat blijven haar – of wie dan ook – gelukkig zou maken. Het was de duistere, onbekende toekomst, veronderstelde ze, die maakte dat ze ernaar hunkerde dat de dingen bleven zoals ze waren.
Toen de antwoordboodschap kwam, hield Charlotte haar adem in. Ze probeerde een kleine voldoening te vinden in het feit dat ze gelijk had; Sally zou komen, zoals ze had voorspeld. In feite bereikte haar brief hen maar iets eerder dan Sally zelf, die schreef om te zeggen dat ze met de namiddagpostkoets in Old Shoreham arriveerde.
Uit Sally’s weinige, haastig geschreven regels maakte dokter Taylor op dat hij haar gevonden had op de eerste plek die hij had geprobeerd: bij de familie Harris in Doddington. Kennelijk had mevrouw Mead nog een paar dagen nodig gehad om haar eigen kind te spenen en ze was op dezelfde dag op Fawnwell aangekomen als de boodschapper van dokter Taylor. Sally had een plaats besproken op de postkoets van de volgende ochtend.