Thomas kwam de kamer binnen met de baby in zijn armen.
‘Geef haar aan mij,’ beval ze. ‘De dokter heeft je hulp nodig.’
Toen dokter Kendall opkeek naar Thomas en aarzelde, zei mevrouw Henning: ‘Hij is goed, hoor. Hij kan helpen.’
‘Zeg maar wat ik moet doen,’ zei Thomas.
‘Duw hier op haar buik, als ik het zeg.’
Samen worstelden de twee mannen en Betsy schreeuwde het uit en kermde.
‘Houd vol, Betsy,’ zei Thomas. Hij werd bleek toen hij het verwrongen gezicht van zijn nicht zag.
Dokter Kendall keek weer onder de lakens. Hij gromde gedempt. ‘Ik zal de tang moeten gebruiken.’
‘Nee! Alstublieft, nee...’ Betsy kreunde en begon te snikken. Ze kenden allemaal de gevaren van het gevreesde instrument voor moeder en kind.
‘Mevrouw Henning...?’ smeekte Betsy.
De oude vrouw schudde grimmig haar hoofd. ‘Het lukt anders niet, meid.’
Betsy draaide haar hoofd naar haar neef. ‘Thomas, alsjeblieft. Doe iets,’ smeekte ze.
Thomas knikte en zei tegen dokter Kendall: ‘Mag ik het eens proberen?’
Voordat dokter Kendall kon antwoorden, zette Thomas zich al in positie aan het voeteneind van het bed, zodat Kendall weinig keus had dan opzij te gaan.
‘Goed, Betsy, ontspan je. Alles komt goed. Gewoon ontspannen nu... los die spieren.’
Thomas stond diep voorovergebogen, met één hand gesteund op het bed en de andere onder het laken gestoken, zijn gezicht een en al concentratie.
‘Sorry, Betsy, het duurt niet lang. Probeer te ontspannen.’
‘Goed, Thomas, goed,’ hijgde Betsy.
‘Daar is het kleintje. Ik voel zijn hoofd en nek. Kom maar, kleintje, kom maar...’
Zijn gezichtsuitdrukking vertrok door de inspanning van ingehouden kracht.
Betsy schreeuwde het uit.
‘Nog niet, nog niet. Nu persen!’
Betsy knarsetandde en perste.
‘Daar komt-ie. Daar komt-ie.’
Razendsnel trok Charlotte de onderste lade van Betsy’s commode open en legde de eerste baby erin. Toen sprong ze naar voren om Thomas een schoon laken aan te reiken dat daar voor dit doel lag.
‘Goed zo, houd je klaar om hem op te vangen, juffrouw Charlotte.’
Met een laatste kreet perste Betsy en Thomas trok zijn arm terug en samen leidden Charlotte en hij het glibberige kindje in het laken.
Opgelucht en verkwikt kwam mevrouw Henning aansnellen en ze hielp Charlotte het kindje droog te wrijven en haar mond en neusje schoon te maken voordat ze haar aan dokter Kendall overhandigde.
‘Nog een meisje, Betsy,’ kondigde mevrouw Henning aan.
‘Is ze gezond? Ik hoor niets... ademt ze?’
Voorzichtig hield dokter Kendall het kind ondersteboven. Toen ze niet reageerde, klopte hij haar zachtjes op haar billetjes, en toen één keer wat steviger. De baby begon boos te huilen. Dokter Kendall overhandigde het kind aan Betsy en haar tranen van angst veranderden in vreugdetranen.
‘O, dank u wel. Dank jullie allemaal.’
Charlotte keek naar Thomas. Dokter Kendall stond hem ook aan te staren, onder de indruk. ‘Hoe wist je dat je dat moest doen?’ vroeg hij.
Thomas haalde zijn schouders op. ‘Bij schapen werkt het ook.’
‘Is dat zo?’
‘Ik ga duizendbladthee voor Betsy zetten,’ zei Thomas vlug en hij verliet de kamer.
Dokter Kendall keek hem vol verbazing na. ‘Wie is die jongeman?’
‘Hij heet Thomas Cox.’
‘O ja... ik heb van hem gehoord. Vriend van u?’
‘Ja.’
‘Heeft hij ooit overwogen een medisch beroep te kiezen?’
‘Ik geloof van wel.’
‘Ik vraag me af of hij oren heeft naar een leerlingschap.’
‘Ik meen dat dokter Taylor zich dat ook afvroeg.’
Twee uur later was Charlotte terug op Lloyd Lodge en ze hoorde de baby al doordringend huilen voordat ze bij de deur was. Charlotte haastte zich naar binnen. Mevrouw Taylor beende door de kamer en schudde het kind op en neer in een poging haar te kalmeren. Lizettes gezicht was rood aangelopen en het was duidelijk dat moeder en dochter beiden al een poosje huilden.
‘Ici. Neem haar.’ Mevrouw Taylor stak Charlotte het kind toe. ‘Ik kan haar niet laten ophouden met huilen. Het schijnt dat u alleen die macht hebt.’
‘Geen macht, madame,’ zei ze vriendelijk terwijl ze het kind in haar armen nam. ‘Alleen melk.’
‘Non. Het is duidelijk dat mijn dochter u liever heeft. En dat geldt ook voor mijn man...’
‘Nee, madame. Anne wil mij alleen als ze honger heeft.’ Ze ging zitten en maakte handig de verborgen flap los aan de voorkant van haar voedingsjurk, waardoor ze het kind kon zogen zonder haar lichaam volledig te ontbloten. ‘Zo.’ Ze keek op naar mevrouw Taylor, in de hoop haar gerust te stellen. ‘Wat dokter Taylor betreft, hij was lang geleden een vriend van mijn familie en ik stel het op prijs dat hij mij een betrekking heeft aangeboden. Ik ben dankbaar dat ik bij zo’n respectabele familie als de uwe mag werken.’