‘Ik was van plan thee te gaan drinken in dat kleine zaakje op de hoek. U hebt zeker geen zin om mee te gaan?’
Ze perste haar lippen op elkaar, maar haar hersenen wisten niet goed welke woorden ze moesten vormen. Eindelijk bracht ze uit: ‘Waarom?’
‘Ik weet dat het op dit moment een beetje ongemakkelijk is tussen ons, maar ik zie geen noodzaak om zo door te blijven gaan. Uw huidige... positie... in het leven kan misschien een beetje een schok zijn voor een echte Londenaar. Maar hier in dit kleine dorpje, tja, zijn zulke dingen tamelijk gewoon en hoeven geen barriére tussen ons te vormen.’
Ze keek neer op haar ineengeklemde handen.
‘Kom nu, juffrouw Lamb. Hebben we niet een dierbare gemeenschappelijke vriend? Zijn we niet twee geschoolde, keurige mensen die vrij zijn om samen thee te drinken in een openbare gelegenheid?’
‘Ik vraag me af of u uw roeping bent misgelopen, dokter Kendall. U had de politiek in moeten gaan.’ Ze kon een spoor van een glimlach die haar woorden verzachtte niet tegenhouden.
‘Betekent dat ja?’
‘Goed dan.’
Hij grinnikte.
Maar voordat ze vier stappen hadden gezet riep een kinderstem uit: ‘Dokter Kendall! Dokter Kendall!’
Ze keken om en zagen een klein jongetje dat op volle snelheid op hen af kwam rennen. De paniek stond op zijn gezicht geschreven. ‘Mevrouw Henning zegt dat u vlug moet komen. Ze heeft u heel hard nodig.’
Kendall trok een grimmig gezicht. Hij wendde zich kort naar haar toe. ‘De vroedvrouw. Neem me niet kwalijk, juffrouw Lamb; misschien een andere keer.’
‘Natuurlijk moet u gaan.’
‘Hebt u er bezwaar tegen met me mee te gaan? Misschien kan ik een extra paar handen goed gebruiken.’
‘Dat doe ik graag.’
‘Mevrouw Collins toch?’ riep dokter Kendall naar de jongen, die al omgekeerd was.
‘Ja, dokter.’
‘Neem deze dame mee, als je wilt.’ En tegen Charlotte zei hij: ‘Ik ren vooruit.’
Ze knikte, maar hij was al weggedraafd.
‘Deze kant op, juffrouw,’ zei de jongen.
Ze arriveerden bij een klein, net plattelandshuisje met een rieten dak. De jongen ging eerst naar binnen, hij liet de deur voor haar openstaan. Toen ze binnenstapte, zag ze tot haar stomme verbazing Thomas staan, met een ingebakerd kind in zijn grote handen. Ze dacht meteen aan de lammetjes.
‘Breng nog een deken, Freddie,’ zei hij. ‘We moeten je zusje hier warm zien te krijgen.’
Thomas keek naar de jongen – haar begeleider – en toen zag hij haar. ‘Juffrouw Charlotte?’
‘Dokter Kendall vroeg me mee te komen.’
‘Hij is daar nu bij haar binnen.’ Hij schudde bezorgd zijn hoofd. ‘Ze heeft het moeilijk, helaas.’
‘De moeder?’
Hij knikte. ‘Een tweeling. Het schijnt vreselijk lastig te gaan met de tweede. Mevrouw Henning stopte me deze in mijn handen en zei dat ik haar warm moest houden.’
Freddie kwam weer binnendraven met een wollen deken in zijn handen.
‘Hier, laat me helpen.’ Charlotte nam de deken van de jongen over en hielp Thomas het kindje in te pakken.
Ze zei: ‘Ik dacht dat je vandaag op familiebezoek ging.’
‘Betsy is mijn nicht.’
‘Juffrouw Lamb?’ Dokter Kendall verscheen in de deuropening, hij rolde zijn mouwen op. ‘Kom, als u wilt.’
Ze wierp Thomas een meelevende blik toe voordat ze dokter Kendall de slaapkamer in volgde. In bed lag een uitgeputte Betsy Collins. De vroedvrouw die naast haar stond maakte het niet veel beter.
‘Mevrouw Henning, ga alstublieft even rusten,’ vermaande dokter Kendall.
‘Maar...’ De grijze vrouw hield even op het voorhoofd en de schouders van de patiënte te deppen.
‘U kunt niet helpen als u zometeen flauwvalt.’ Hij wendde zich tot Charlotte. ‘Juffrouw Lamb, alstublieft.’
Voorzichtig nam Charlotte de kom en doek aan van de bejaarde vroedvrouw en ze begon Betsy’s voorhoofd te deppen. Ze was doordrenkt van het zweet en duidelijk zwak. Charlotte glimlachte naar de vrouw, die ongeveer van haar eigen leeftijd was. ‘Ik zag uw pasgeboren dochter in de salon. Wat een schoonheid.’
‘O, ja?’
‘Ja, zeker.’
Betsy glimlachte zwak.
‘Ik zal moeten proberen de baby te draaien,’ kondigde dokter Kendall grimmig aan.
Betsy’s gezicht vertrok en ze kneep haar ogen dicht.
‘Pak haar hand, juffrouw Lamb,’ instrueerde hij.
Mevrouw Henning was al van haar kruk gekomen om de andere te pakken.
Hij duwde en trok aan de buik van de vrouw, het zweet stroomde van zijn voorhoofd. ‘Ik kan niet... helemaal...’
‘Thomas kan helpen,’ zei Charlotte. ‘Thomas!’ riep ze zonder nadenken.