Met zijn tweeën tilden ze de grote doos met Bruno erin uit de bestelwagen. Voor het geval iemand de moeite zou nemen om in de auto te kijken, stond er op de doos dat die communicatieapparatuur bevatte. Tegen de achterruit van de cabine van de pick-uptruck stond een grote gereedschapskist. Ze tilden Bruno uit de doos, legden hem in de gereedschapskist en deden die op slot. De binnenkant van de kist was gewatteerd en er zaten luchtgaten in de zijkanten en bovenkant.
Daarna pakten ze een aantal hooibalen van een hoge stapel achter in de schuur en legden ze in de laadruimte, zodat de gereedschapskist grotendeels aan het oog onttrokken werd. Ze werkten snel en waren binnen twintig minuten klaar. Daarna gingen ze snel in de cabine zitten, zetten allebei een petje met het logo van het tractormerk John Deere op en reden over een ander zandweggetje terug naar de hoofdweg, ongeveer 3 kilometer verderop.
Grappig genoeg kwam een lange rij politiewagens hun tegemoet: zwarte sedans en zware terreinwagens die op weg waren naar de plek van het misdrijf. Eén jonge agent lachte zelfs even naar de mooie vrouw naast de bestuurder van de pick-uptruck. Tasha wierp hem een flirterige blik toe en zwaaide terug. Met de ontvoerde presidentskandidaat veilig buiten bewustzijn in de laadbak reed het paartje verder.
De oude man die naast de ingang van het uitvaartcentrum had gezeten toen John Bruno en zijn entourage voorbijkwamen, bevond zich nu 3 kilometer vóór hen. Hij was inmiddels klaar met zijn houtsnijwerk en een paar minuten voordat Maxwell het terrein had laten afsluiten, had hij zich uit de voeten gemaakt. Hij zat in zijn eentje in een oude Buick Impala met een rammelende uitlaat. Hij had net bericht ontvangen van zijn collega’s. Bruno was veilig van het terrein af en het enige slachtoffer was een agent van de Secret Service die zo onfortuinlijk was geweest dat hij had aangeboden om de wacht te houden samen met iemand die hij ongetwijfeld als ongevaarlijk had beschouwd.
Na al die tijd en al dat werk was het dan eindelijk begonnen. Hij moest gewoon glimlachen.
•5•
De auto kwam tot stilstand voor een omvangrijk bouwsel van cederhouten balken diep in het bos. Het gevaarte was ingenieus ontworpen en hoewel het meer op een hotel leek dan op een eengezinswoning, bood het toch onderdak aan niet meer dan één persoon. Nadat de man was uitgestapt, rekte hij zich eens uit. Het was nog vroeg en de zon was nog maar net boven de horizon verschenen.
Sean King liep over de brede, met de hand uitgehakte balken van de trap naar boven, maakte de deur van zijn huis open en liep naar de ruime keuken om koffie te zetten. Terwijl de percolator bezig was, keek hij het vertrek eens rond, waarbij hij vooral aandacht besteedde aan het keurige verstekwerk in de hoeken, de manier waarop de balken waren geplaatst en de welgekozen verhouding tussen het oppervlak van de vensters en dat van de wanden. In vier jaar had hij deze ‘blokhut’ min of meer eigenhandig gebouwd, aan de rand van een 6 hectare groot stuk bos in de Blue Ridge Mountains, een kilometer of 50 buiten Charlottesville. Al die tijd had hij in een kleine caravan gewoond.
De blokhut was ingericht met leren banken en stoelen, houten tafels, Perzische tapijten, koperen lampen en eenvoudige olieverfschilderijen en aquarellen – voornamelijk van plaatselijke kunstenaars – en allerlei andere voorwerpen die hij in de loop van zijn leven had verzameld of geërfd. De vele boekenplanken waren gevuld met een zorgvuldig bij elkaar gezochte collectie boeken. De 44 jaar oude King had inmiddels minstens twee levens achter de rug en hij had geen zin om nog een keer een heel nieuw bestaan te moeten opbouwen.
Hij ging naar boven, maakte een rondje over het inpandige balkon rondom het huis en stapte daarna zijn slaapkamer binnen. Net als in de rest van de woning was alles hier keurig opgeruimd en zorgvuldig ingedeeld. Geen centimeter ruimte werd verspild.
Hij trok zijn hulpsheriffuniform uit, stapte onder de douche en nadat hij het zweet van de afgelopen nacht van zich af had gespoeld, schoor hij zich, waste zijn haar en liet het litteken op zijn middelvinger even weken in het hete water. Hij had al lang geleden leren leven met dit kleine aandenken aan zijn tijd als agent van de Secret Service.