‘Weet je wat? Ik ga wel eerst.’
Michelle leunde naar achteren. ‘Maar waarom?’
‘Zeg maar dat het erop neerkomt dat jij net zo onvrijwillig verzeild bent geraakt in de nachtmerrie die je nu moet doormaken als ik acht jaar geleden.’
‘Ja. Je hebt ons bloedbroeders genoemd.’
‘Joan Dillinger was die nacht in het hotel.’
‘In jouw kamer?’
King schudde van nee. ‘Nu ben jij aan de beurt.’
Michelle dacht even na. ‘Goed. Ik heb een van de kamermeisjes gesproken die in het hotel aan het werk waren toen Ritter werd vermoord. Ze heet Loretta Baldwin.’ Er verscheen een wat verbaasde uitdrukking op Kings gezicht toen ze dat zei. ‘Loretta beweert dat ze je kamer die ochtend heeft schoongemaakt en dat er een zwart kanten slipje aan de plafonnière bungelde.’ Ze liet een korte stilte vallen en voegde er toen met een uitgestreken gezicht aan toe: ‘Ik neem aan dat dat niet van jou was. Je lijkt me niet het type voor kantjes en strikken.’
‘Nee, en zwart is ook niet mijn kleur.’
‘Was je destijds niet getrouwd?’
‘Gescheiden. Mijn vrouw had de ergerniswekkende gewoonte om met andere mannen de koffer in te duiken als ik de stad uit was en ik was vrijwel voortdurend de stad uit. Volgens mij begonnen ze zelfs hun eigen pyjama en tandenborstel mee te nemen. Ik voelde me echt buitengesloten.’
‘Knap dat je er grapjes over kunt maken.’
‘Als je me dit acht jaar geleden had gevraagd, had ik er niet zo nonchalant over kunnen doen. De tijd heelt niet alle wonden, maar zorgt er wel voor dat je je over sommige dingen niet meer zo druk maakt.’
‘Dus je hebt een scharrel met Joan Dillinger gehad?’
‘Destijds leek het eigenlijk wel iets meer dan dat. Achteraf gezien is dat stom. Joan is daar helemaal niet het type voor.’
Michelle boog zich naar voren. ‘Wat die lift betreft…’
King viel haar in de rede. ‘Nu ben jij weer aan de beurt. Het wordt vervelend om je daar telkens weer aan te moeten herinneren.’
Michelle zuchtte diep en liet zich achterover in de kussens zakken. ‘Oké, Dillinger werkt niet meer bij de Secret Service.’
‘Dat telt niet want dat wist ik al. En verder?’
‘Loretta Baldwin heeft me verteld dat ze zich had verstopt in de kast in de gang naar de zaal waar Ritter is vermoord.’
‘Waarom?’ vroeg King geïnteresseerd.
‘Ze was er doodsbang vandoor gegaan, net als alle andere aanwezigen.’
‘Niet álle aanwezigen,’ zei King droogjes. ‘Ik ben de hele tijd min of meer op dezelfde plek gebleven.’
‘Maar nu over de lift.’
‘Waarom kan dat je zoveel schelen?’ vroeg hij scherp.
‘Omdat die je aandacht zo sterk leek te trekken. Zo sterk dat je niet eens in de gaten had dat er een aanslagpleger voor je neus stond totdat hij een schot loste.’