Hij was erachter gekomen dat er vaak drugs of medicijnen door zijn voedsel werden gemengd, zodat hij zo nu en dan begon te hallucineren of onverwacht diep in slaap viel. Maar als hij het niet opat, zou hij sterven van de honger, dus at hij toch maar. Hij mocht zijn cel niet verlaten en de enige lichaamsbeweging die hij kreeg, was tien stappen heen en tien stappen terug. Om zijn conditie op peil te houden deed hij pushups en sit-ups. Hij had geen idee of hij onder observatie stond of niet, maar veel maakte dat ook niet uit. In het begin had hij geprobeerd een manier te vinden om te ontsnappen, maar hij was al snel tot de conclusie gekomen dat het niet mogelijk was. En dan te bedenken dat het allemaal was begonnen met Mildred Martin, of liever gezegd, iemand in dat uitvaartcentrum die zich voor haar had uitgegeven. Zwijgend vervloekte hij zichzelf omdat hij het advies van Michelle Maxwell in de wind had geslagen. En omdat hij zichzelf nou eenmaal als het middelpunt van de wereld beschouwde, vervloekte hij Maxwell daarna omdat ze niet wat meer had aangedrongen en er niet op had gestáán met hem mee naar binnen te gaan.
Hoe lang hij hier al was, wist hij niet. Terwijl hij buiten kennis was, hadden ze al zijn persoonlijke bezittingen van hem afgenomen, ook zijn horloge. Waarom hij was ontvoerd, was hem volstrekt onduidelijk. Of het iets van doen had met zijn kandidaatschap of zijn vroegere loopbaan als openbare aanklager wist hij niet. Het was geen moment bij hem opgekomen dat geen van beide het geval hoefde te zijn. Aanvankelijk had hij op een snelle redding gehoopt, maar inmiddels was hij zich ervan bewust dat dat niet reëel was. Zijn ontvoerders verstonden hun vak duidelijk maar al te goed. Hij hoopte nu maar op een wonder, maar meer dan een schrale troost bood dat hem niet en terwijl de uren en dagen verstreken, was zelfs die hoop steeds verder vervaagd. Hij dacht aan zijn vrouw en kinderen en aan zijn presidentscampagne, en had zich er inmiddels bij neergelegd dat het goed mogelijk was dat hij hier aan zijn eind zou komen en dat zijn lijk misschien nooit gevonden zou worden. Hij bleef zich echter afvragen waarom ze hem in leven hadden gelaten.
Hij liet zich op zijn buik rollen. Zelfs dit zwakke licht kon hij niet meer verdragen.
In een andere cel, aan het einde van de gang, zat iemand die daar al veel langer gevangen werd gehouden dan John Bruno. De wanhoop in zijn blik en zijn gebogen houding maakten duidelijk dat hij geen enkele hoop meer koesterde. Eten, zitten en slapen, en waarschijnlijk op een gegeven moment doodgaan, dat was de grauwe toekomst die voor hem opdoemde. De gevangene huiverde en trok zijn deken wat dichter om zich heen.
In een ander deel van de grote ondergrondse ruimte was een man met interessante dingen bezig. In tegenstelling tot zijn wanhopige gevangenen was hij vol hoop en energie.
In de van geluidwerende wanden voorziene ruimte vuurde hij de ene na de andere kogel af op een menselijk silhouet dat 30 meter verderop aan een schietschijf hing. Elke kogel trof de zone waar een treffer dodelijk was. Hij was een begenadigd scherpschutter.
De man drukte op een knop en de schietschijf werd aan een lijntje naar hem toe getrokken. Hij hing een nieuw silhouet op, drukte op een knop en zag het naar het verst verwijderde punt van de schietbaan vliegen. Hij schoof een nieuw magazijn in zijn pistool, zette zijn oog- en oorbeschermers op, bracht het pistool in de aanslag en loste binnen 25 seconden veertien schoten. Toen de schietschijf deze keer terugkwam, kon er eindelijk een glimlachje af. Geen enkele misser, ‘een rondje gooien’ noemden ze dat bij de politie. Hij borg zijn wapen weg en verliet de schietbaan.
Het volgende vertrek dat hij binnenliep, was kleiner dan de schietbaan en heel anders ingericht. Op planken van de vloer tot aan het plafond lagen allerlei soorten detonators, slagkoorden en andere apparatuur die werden gebruikt door mensen die iets zo efficiënt en effectief mogelijk willen opblazen. In het midden van het vertrek stond een grote werktafel, waar hij nu aan ging zitten om draden, transistors, timers, detonators en kneedbare springstof aan te brengen in verschillende voor het teweegbrengen van massale vernietiging bestemde apparaten. Hij deed dat met hetzelfde oog voor detail als waarmee hij op de schietbaan had gestaan.