‘Je had toch in Georgetown gestudeerd?’ zei King.
‘Ik heb dit trainingspak gekregen toen we aan het roeien waren op de Charles River in Boston, tijdens de training voor de Olympische Spelen.’
‘Nou weet ik het weer. De Olympische Spelen. Je hebt een druk leven.’
‘Zo heb ik het graag.’
‘Maar nu zal het toch wel een stuk minder druk zijn. Ik bedoel, als je zo vroeg op de ochtend tijd hebt voor watersport en bezoekjes aan voormalige Secret Service-agenten.’
Ze glimlachte. ‘Dus je wilt niet geloven dat ik hier gewoon bij toeval ben gekomen?’
‘Dat trainingspak, daarmee heb je je verraden. Daaruit maak ik op dat je van plan was om een tijdje uit je boot te gaan voordat je weer in de auto stapte. En olympiër of niet, ik denk niet dat je 10 kilometer hiernaartoe zou hebben geroeid als je niet zeker had geweten dat ik thuis was. Ik ben vanochtend een paar keer gebeld door iemand die ophing als ik opnam, en daar zat telkens ongeveer een halfuur tussen.’
‘Eens een rechercheur, altijd een rechercheur, denk ik.’
‘Ik ben gewoon blij dat ik thuis was om je te ontvangen. Ik zou niet hebben gewild dat je hier rondzwierf. Dat is hier de afgelopen tijd een paar keer gebeurd en ik kan niet zeggen dat ik daar blij mee ben.’
Ze zette het kopje op tafel. ‘Ik heb ook wat rondgezworven.’
‘Werkelijk? Wat leuk voor je.’
‘Ik ben naar North Carolina geweest, naar een plaatsje dat Bowlington heet. Volgens mij heb je daar wel eens van gehoord.’ Hij zette nu ook het kopje neer. ‘Het Fairmount staat er nog, maar het is inmiddels gesloten.’
‘Wat mij betreft, zouden ze het gewoon met een kogel uit zijn lijden moeten verlossen.’
‘Er is iets wat ik me altijd al heb afgevraagd. Misschien kun jij het me vertellen.’
‘Ik zal mijn best doen,’ zei King sarcastisch. ‘Ik heb verder toch niet veel om handen, dus ik zal mijn best doen om jou uit de brand te helpen.’
Ze liet zich niet van de wijs brengen. ‘De manier waarop de agenten die dag stonden opgesteld… Je had maar weinig mensen tot je beschikking, dat begrijp ik denk ik wel. Maar de manier waarop jullie stonden opgesteld was een ramp. Jij was de enige agent binnen 3 meter van de presidentskandidaat.’
King nam een slokje koffie en tuurde naar zijn handen.
‘Ik weet dat dit erg opdringerig van me is. Ik kom gewoon binnenvallen en ga lastige vragen stellen. Je hoeft het maar te zeggen en dan ga ik.’
King haalde zijn schouders op. ‘Ach, wat maakt het ook uit? Jij krijgt het met de ontvoering van Bruno ook voor je kiezen. Dat maakt ons bloedbroeders, in zekere zin.’
‘In zekere zin.’
‘Wat bedoel je daarmee?’ zei hij geïrriteerd. ‘Dat ik grotere fouten heb gemaakt en dat je niet in één adem met mij genoemd wilt worden?’
‘Nou, eigenlijk vind ík dat ik veel grotere fouten heb gemaakt dan jij. Ik had de leiding over het detachement. Ik heb toegelaten dat degene die ik moest beschermen zich afzonderde op een plek waar ik hem niet in de gaten kon houden. Er werd niet op me geschoten. Ik heb niemand hoeven neerschieten terwijl overal om me heen de hel losbrak. Jij was even afgeleid. Voor een Secret Service-agent is dat waarschijnlijk onvergeeflijk, maar ik heb het echt van begin tot eind verknoeid. Ik denk dat jij er verstandig aan doet om niet in één adem met mij genoemd te willen worden.’