Een rimpeling in het water spoelde tegen een van de pijlers van de steiger en hij keek op om te zien waar die vandaan kwam. De vrouw trok hard aan de riemen, zodat de scull snel over het wateroppervlak schoot. Ze had een topje aan en was nu zo dicht genaderd dat King de spieren van haar schouders en armen goed kon zien. Toen ze vaart minderde en de boot langzaam naar hem toe liet drijven, kreeg hij ineens sterk het idee dat hij haar kende.
Verbaasd keek ze even om, alsof ze niet had geweten dat ze al zo dicht bij de kust was.
‘Hallo,’ zei ze en ze zwaaide.
Hij zwaaide niet terug maar volstond met een knikje. Hij wierp zijn lijn nog eens uit, met opzet vlak naast haar.
‘Ik hoop dat ik u niet stoor bij het vissen,’ zei ze.
‘Dat hangt ervan af hoe lang u blijft.’
Ze trok haar knieën op. Ze had een zwart lycra sportbroekje aan en haar lange dijbeenspieren tekenden zich als kabels af onder haar huid.
Ze trok haar paardenstaart los en veegde haar gezicht droog met een handdoek.
Ze keek om. ‘Tjonge, wat is het hier mooi.’
‘Daarom komen de mensen hier,’ zei hij achterdochtig. ‘En waar komt u vandaan, als ik vragen mag?’ Waar kende hij haar toch van?
Ze wees naar het zuiden. ‘Ik ben naar het natuurreservaat gereden en daar het water op gegaan.’
‘Dat is meer dan 10 kilometer!’ riep hij uit. De vrouw leek niet eens buiten adem.
‘Ik doe dit wel vaker.’
De scull dreef nog dichter naar de steiger toe. En toen zag King eindelijk wie het was. Hij kostte hem de grootste moeite om zijn verbazing niet te laten blijken.
‘Wilt u soms een kopje koffie, agent Maxwell?’
Even verscheen er een verraste uitdrukking op haar gezicht, maar toen leek het tot haar door te dringen dat het onder deze omstandigheden niet alleen onnodig was om de schijn op te houden, maar zelfs een beetje raar.
‘Als het niet ongelegen komt.’
‘Ach, voor een andere in ongenade geraakte agent is dat echt geen moeite.’
Hij hielp haar de scull uit het water te tillen. Ze keek even naar de overdekte, schuin aflopende dokken voor de boten, elk met een schuurtje eraan vast. Kings boten en kajaks, de jetski en de andere vaartuigen waren allemaal blinkend schoon. Gereedschap, tuigage, los beslag en andere scheepsbenodigdheden waren keurig opgestapeld, opgehangen of op andere wijze ordentelijk opgeborgen.
‘Een plek voor alles en alles op zijn plek?’ zei ze.
‘Zo heb ik het graag,’ zei King.
‘In mijn privé-leven ben ik erg slordig.’
‘Wat jammer. Zullen we elkaar trouwens maar tutoyeren?’
‘Ja, dat praat wel wat gemakkelijker, hé?’
Ze liepen naar het huis toe.
Nadat hij koffie had ingeschonken, gingen ze aan de keukentafel zitten. Michelle had intussen een sweater en een bijpassende broek over haar roeikleding aangetrokken. De sweater was voorzien van een Harvard-logo.