Hij keek om zich heen. ‘Ik werk hier niet eens.’
‘Ik kan samenwerken met wie ik maar wil.’
Hij schudde het hoofd. ‘Ik heb dit in geen jaren gedaan.’
‘Het is net zoiets als fietsen.’ Joan boog zich naar voren en keek hem indringend aan. ‘Zoiets verleer je niet. En je hoeft heus niet te denken dat ik jou dit voorstel zou doen als ik net had geprobeerd je de schuld van een moord in de schoenen te schuiven. Ik heb je hier nodig om dat geld binnen te halen. En dat wil ik heel graag hebben!’
‘Ik heb een advocatenpraktijk.’
‘Neem maar een tijdje verlof. Als we Bruno willen vinden, hebben we geen tijd te verspillen. Bekijk het maar zo: het is opwindend, het is anders en het is misschien niet als vroeger, maar het is wel nieuw.’ Ze liet haar hand licht op de zijne rusten en op de een of andere manier was dat gebaar veel verleidelijker dan die goedkope stunt op zijn keukentafel.
‘En misschien kun je me dan ook eens laten zien hoe je met een catamaran moet zeilen, want ik heb geen idee hoe dat gaat,’ zei Joan zachtjes.
•21•
Loretta Baldwin lag in het bad en liet het hete water de kilte uit haar botten verdrijven. Het was donker in de badkamer. Ze vond het prettig zo. Het was net of ze weer in de baarmoeder lag, een geruststellende gewaarwording. Ze grinnikte. Elke keer dat ze eraan dacht, moest ze er opnieuw om lachen. Aan dat meisje dat was langsgekomen met al die vragen. Ze had gedaan alsof ze een film aan het maken was over Clyde Ritter, net alsof iemand daar al die moeite voor zou doen. Vermoedelijk was het een of andere politievrouw of privé-detective, al was het Loretta niet duidelijk waarom wie dan ook nog al die oude koeien uit de sloot zou willen halen. Maar het geld wilde ze best aannemen, tot op de laatste cent. Net zoals ze dat al die jaren had gedaan. Alle vragen die het meisje had gesteld, had ze naar waarheid beantwoord. Het kind had gewoon niet de juiste vragen gesteld, zoals bijvoorbeeld de vraag wat Loretta had gezien terwijl ze zich verborgen hield in die voorraadkast. Wat had het haar een moeite gekost om het ding het hotel uit te krijgen en wat was ze zenuwachtig geweest! En toch had niemand haar werkelijk opgemerkt. Ze was gewoon maar een kamermeisje, en eigenlijk waren die onzichtbaar. Niemand had haar ergens van verdacht.
Eerst had ze erover gedacht om naar de politie te gaan, maar toen had ze besloten dat maar te laten. Waarom zou ze bij zoiets betrokken raken? Ze had geen zin om haar hele leven bezig te blijven met het opruimen van de rommel die andere mensen hadden gemaakt. En wat kon die Clyde Ritter haar nou schelen? Zo’n man kon maar beter in zijn graf liggen, zodat hij zijn gif niet kon verspreiden.
En dus had ze iets anders gedaan. Ze had de betrokken persoon een foto en een briefje gestuurd om hem te laten weten wat ze had gezien en wat ze nu in haar bezit had, en om op basis daarvan een regeling te treffen. En er was een regeling getroffen. Hij had haar geld gestuurd, zij had er verder het zwijgen toe gedaan, en degene die ze chanteerde, was nooit te weten gekomen wie ze was. Ze had het echt slim aangepakt, met een hele reeks postbussen, valse namen en een goede vriend, inmiddels overleden, die haar had geholpen haar sporen uit te wissen. Ze was niet inhalig geweest en had niet veel geld gevraagd, maar tijdens al die jaren zonder vast werk was het goed van pas gekomen. Het had haar in staat gesteld in haar huis te blijven wonen, de rekeningen te betalen, zo nu en dan iets leuks te kopen en haar familie te helpen. Ja, dat had ze toen goed geregeld.
Dat meisje had er helemaal niet aan gedacht om het te vragen. Maar hoe had ze het ook kunnen weten? En zelfs als ze het had geweten, zou Loretta gelogen hebben, net zoals het meisje tegen haar had gelogen, want als dat grietje een documentairemaakster was, dan was zij de zangeres Lena Horne. Bij die gedachte moest ze zo hard lachen dat ze zich verslikte.
Toen ze weer tot bedaren was gekomen, werden haar gedachten minder vrolijk. Het geld kwam niet meer binnen, maar daar kon ze niets aan doen. Alles ging vroeg of laat voorbij. Maar ze had het geld niet verkwist en een deel ervan had ze opzijgezet, omdat ze wel had geweten dat de gans die gouden eieren legde dat niet altijd zou blijven doen. Ze kon het nog wel even uitzingen en misschien kwam er dan wel weer een nieuwe gans langs. Dat meisje had haar geld gegeven. Dat was al een beginnetje. Niemand kon zeggen dat Loretta Baldwin niet optimistisch was.